Hi all,
Ik kom mijn verhaal doen in de hoop op iets meer rust.
Sinds mijn 23ste ben ik single (ik ben 30). Daarvoor had ik een relatie van 2,5 jaar waarbij ik zielsveel heb gehouden van mijn ex. Uiteindelijk duurde het rouwproces ruim 3 jaar waarna ik me niet meer blootgaf aan andere vrouwen. Voor jullie beeld, ik heb heel veel vrouwen ontmoet en heb totaal geen moeite met vrouwen versieren.

Eind januari ontmoette ik een leuke vrouw van 29. We begonnen met daten en het fijne was dat zij net als ik bindingsangst had. Dat vond ik fijn want het gaf me geen opgejaagd gevoel. Hoewel ik er totaal niet eraan begon met het idee om een relatie te willen, eindigde ik toch met van haar houden en enorm veel liefdesverdriet.

Aan het begin speelde er zich iets anders af. Twee maanden na onze ontmoeting zou zij in behandeling gaan voor haar trauma’s. Kort gezegd ze is op jonge leeftijd geestelijk mishandeld door haar vader en is drie keer op drie verschillende momenten verkracht door onbekende mannen. Die verkrachtingen had ze nooit eerder aan haar ouders verteld en dat had ze toen gedaan. Daarvoor zou zij dus in behandeling gaan. Zo vreselijk als het klinkt, zo moeilijk was haar behandeling en de nasleep. Ik heb me in die periode zo erg mijn best gedaan om voor haar te zorgen en voor haar te zijn. We hebben toen samen zo’n diepe band opgebouwd. Ze erkende mijn bijdrage en vond het geweldig dat iemand haar probleem erkende (haar vorige vriendjes hadden dit niet gedaan en nooit erover gepraat). Het deed me zo pijn om haar zo verdrietig te zien en pijn te zien lijden. En het ergste was nog wel dat ik me sterk heb gehouden en nooit heb laten zien wat haar pijn met me deed, omdat zij anders in de gedachte terecht zou komen dat ik het niet aankan en dat zij haar eigen problemen niet op mijn moet gooien. Kortom het was voor mij een zeer heftige periode om haar verhaal te horen en alle gruwelen die tijdens een verkrachting komen kijken, alsook de nasleep ervan. Niettemin heb ik het met alle liefde gedaan en zou het zo opnieuw doen, want ik hield van haar.
Voor haar was het iets nieuws dat een man zich zo om haar kon bekommeren. Zoals jullie het begrijpen werd onze band super sterk en deelden we veel met elkaar. Ik heb haar dingen verteld die ik nooit eerder aan iemand eerder heb verteld. Ik heb me super bewust en onbewust kwetsbaar opgesteld en het voelde zo fijn om een veilige haven te hebben. Ook op seks gebied heb ik zo mijn best gedaan om haar het gevoel te geven dat seks ook super fijn kan zijn. De dag dat ze mij vertelde dat wat zij met mij heeft bereikt op emotioneel en seksueel gebied, het nooit eerder met iemand heeft bereikt was voor mij de beste dag uit mijn leven de afgelopen zes maanden.

Onze eerste ruzie was helemaal aan het begin, toen ze me verteld had dat ze op een festival haar telefoonnummer aan een gast had gegeven en toen die gast haar had geappt, had ze verteld dat ze mij datete en daardoor niet wilde afspreken. Dit schoot bij mij totaal het verkeerde keelgat in. Ik kon er niet bij waarom een vrouw haar telefoonnummer weggeeft, ook al weet ze dat ze er niets mee gaat doen. Hier hebben we ook knetterharde ruzie over gehad. Hoewel zij enerzijds mijn standpunt wel erkende, had ze anderzijds wel zoiets van dat ik haar moest vertrouwen.

Onze tweede echte ruzie was op de dag dat ze me vertelde dat ze veel mannenvrienden had waarmee ze vroeger ook seks mee had gehad. Dit vond ik zeer lastig, omdat ik me gekrenkt voelde in mijn eer. Tuurlijk wist ik dat er niets ging gebeuren tussen haar en haar vrienden, maar kon het moeilijk verkroppen. We hebben toen knetterharde ruzie gehad waarna het uit is gegaan. Heb toen een maand niets van haar gehoord en na een maand kwamen we weer samen. We gingen door waar we waren gebleven. De niet-officiële relatie werd super heftig en we spraken uit dat we van elkaar hielden. Desondanks wilde ze nog steeds niet officieel een relatie. Dit kwam omdat ze niet weer enorm veel liefdesverdriet wilde. Dat begreep ik, maar in mijn onderbewustzijn wilde ik haar overtuigen. Daarmee legde ik het fundament van mijn liefdesverdriet.

Ondertussen stoorde ik me wel aan het feit dat zij vaak naar festivals ging. Weliswaar deed ze niet aan drugs en dronk ze niet excessief, maar ik kon er niks aan doen dan me storen aan het feit dat zij in twee maanden tijd iets van 6 festivals had gepakt. Ik had hierover me nog niet echt uitgelaten.

Ik zou op vakantie gaan naar Marrakech voor tien dagen en zij besloot om mee te gaan voor vier daagjes. De vakantie was sprookjesachtig en we genoten intens. Toen zij net aankwam in Marrakech, hadden we de taxi gepakt naar Agadir. In de taxi hadden we spontaan een diepgaand gesprek over relaties. Ze vertelde toen dat ze niet 100% voor me ging en dat wel wilde, maar het haar niet lukte. Ze had zelfs met haar vriendinnen erover gehad die unaniem erover eens waren dat ze dat wel moest doen, ik werd goedgekeurd. Ik herkende haar verhaal terug in de interactie tussen ons. Ik merkte inderdaad dat ik nooit een prioriteit was. Tuurlijk liet ze zien dat ik belangrijk voor haar was en zag ik haar minimaal 2 a 3 keer per week, maar dat geen prioriteit zijn manifesteerde zich in kleine dingen. Bijvoorbeeld, in Marokko vertelde ze me dat ze graag in december een maandje weg wilde en een paar vriendinnen had gevraagd. Die konden echter niet. Toen overwoog ze om alleen te reizen en tussen neus en lip door vroeg ze of ik misschien niet mee kon. Dat kwam bij mij over als dat ze mij alleen mee wilde als niemand anders van haar vriendinnen kon. Terwijl ze bijvoorbeeld prima een week of twee weken voor mij had kunnen reserveren. Maar daar kwam ze niet op, dus was ik niet een prioriteit. Ik zei hierover niks.

Tijdens de vakantie hadden we besloten om een date night te houden als we terug in Amsterdam waren. Dat hield in dat ik, strak in pak, haar uit eten mee zou nemen en zij zo mooi als ze is in een jurk zou verschijnen. Toen zij terug was in Nederland, appte ze me dat ze heel erg uitkeek naar de date night. Het was toen 19 juni en we wilden een datum prikken. Ze vertelde me toen dat ze het weekend van 29 juni en de hele maand juli in het weekend niet kon, omdat ze naar festivals ging of overdag moest werken als fotograaf. Dit schoot bij mij het verkeerde keelgat in. Wederom voelde ik me gepasseerd en was ik geen prioriteit. Toen heb ik in de nacht onder de sterren een app-bericht verzonden waarin ik zeer eerlijk was. Ik benadrukte dat ik niet fijn vond dat ze zo vaak naar festivals ging, omdat ik 40% ongerust werd, 40% waarschijnlijk issues met mezelf had en 20% merkte dat zij vluchtgedrag vertoonde. In dit geval ging het helemaal niet om festivals, want die pak ik zelf ook. Het gaat om het obsessief doen van iets, of dat festivals, uitgaan, drank, sporten is maakt niet uit. Ik herkende haar vluchtgedrag, maar kon dat niet goed onder woorden brengen en duidelijk maken. De boodschap kwam niet over.

Mijn bericht pakte ze super slecht op en ging er met gestrekt been in. De dag dat ik terug zou vliegen appte ze me dat ze die avond met een vriendinnetje naar pubcrawl van rooftop party’s zou doen, maar dat zou om 0:00 uur afgelopen zijn. Daarna zou zij kijken wat haar vriendinnetje wilde doen. Als zij uitwilde gaan, dan kon ik haar niet zien maar anders wel. Ik reageerde hier vrij bot over. Toen vloog ik en kwam aan in Amsterdam en ging meteen door naar haar. Liet haar de handgemaakte, Marokkaanse kleed zien die ik voor haar had gekocht, waarna zij uitmaakte. Ik barste uit in tranen en zij ook. Ze maakte uit omdat zij het idee had dat ze beperkt werd. Dit vond ik onbegrijpelijk, omdat ik haar naar mijn idee veel vrijheid gaf. Dat ik ooit iets zei over je nummer weggeven of dat ik het niet chill vind dat zij naast een andere gast in een tent op Wildeburg slaapt of dat ze te vaak naar festivals gaat, had zij opgevat als haar beperken. Ook zei ze letterlijk dat sommige opmerkingen van mij haar doen denken aan haar vader. Ze werd getriggerd door mij.

Nog nooit had ik zo hard gehuild als toen, tegen het hysterische aan. Die nacht liet ze me niet gaan, omdat ik bijzonder verdrietig was en echt niet voor mezelf kon zorgen. De dag erna ging ik weg en de dagen erna heb ik elke dag gehuild. Zelfs op mijn werk ging ik stiekempjes de wc op om even 5 minuten te huilen waarna een collega vroeg waarom ik rode ogen had, ik antwoordde met dat dat kwam door mijn lenzen. Heb echt helse dagen meegemaakt waarin ik in een roller coaster van emoties zat. Dit gebeurde allemaal op 22 juni en op 25 juni zette mevrouw een oproep op facebook dat ze heel graag tickets naar Wildeburg wilde. Het ging bij mij niet in hoe iemand zo verdrietig kon zijn, zo hard kon huilen en zo geemotioneerd kon zijn, maar tegelijkertijd aan feesten dacht. Dit bevestigde wederom voor mij dat dat feesten niet normaal was, ook al deed ze niets verkeerds op zo’n feestje.

Uiteindelijk is de boosheid en het verdriet, na een maand de dato, wel weggezakt. Waar ik nog steeds wel moeite mee heb is dat ze mij zo makkelijk heeft kunnen laten gaan, heb sindsdien niets van haar gehoord. En tuurlijk weet ik dat zij het ook moeilijk heeft gehad, waar ik alleen mee zit is dat ik super veel van haar heb gehouden en nog steeds van haar houd. Het liefst wil ik haar terug, maar daarvoor is te laat. Ik ben te gekwetst en de manier waarop zij met mij om is gegaan komt bij mij over als de grootste vorm van ondankbaarheid.

De les die ik heb geleerd is, pas goed op met jezelf, je eigen liefde aandringen bij iemand. Ze gaf meerdere keren aan dat ze geen relatie wilde, maar ik zag er de kans voor. Ik merkte dat ze dat bij mij wel kon doen. Ook het feit dat ze zei dat ze zielsveel van me hield, gaf me moed en hoop. Maar het was voor niks geweest. Nu voel ik me redelijk goed, maar heb nog steeds liefdesverdriet. En dat verdriet kan ik helaas niet volledig uiten, ik houd nog altijd de schijn op dat alles goed is. Ik ga naar mijn werk en doe mijn werk goed, om vervolgens in de avond alleen te drinken of mezelf te verlammen met ketamine. Gelukkig ben ik wijs genoeg om hiervoor in behandeling te gaan, want ik vrees dat er onderliggend veel meer aan de hand is dan alleen wat ik met haar heb meegemaakt.

Ben achteraf blij om te zien dat ik na 7 jaar tijd toch nog verliefd kan zijn tot over mijn oren. Die 6 maanden met haar was de beste tijd uit mijn leven de afgelopen 7 jaar.