Ik dacht dat m'n liefdesverdriet voorbij was. Maar ik was gewoon afgeleid door andere problemen.
Vanavond bots ik dan per ongeluk op onze msn-gesprekken die automatisch bewaard worden. Gewoon wissen denk ik, en toch begin ik ze te lezen. Godverdomme waarom, het lijkt wel alsof ik kick op emotionele pijn. Ik kan het niet tegenhouden...ik lees al de lieve dingen...
'allermooiste wezen op deze aarde, mijn lieverd, mij alles'
'Ik hou zielsveel van je, ik ben zo bang om jou kwijt te raken'
'moest er ooit iets tussen ons gebeuren, mijn schatje, ik zou er kapot van zijn, ik zou nooit meer van iemand anders kunnen houden'

Toen kon ik me niet inbeelden dat je me zo zou laten vallen, als oud vuil, zo'n halfjaar nadat je dit had gezegd. Walgelijk wat er van je geworden is in zo'n korte periode.
Ik scroll verder naar beneden, naar onze laatste gesprekken.
In de voorlaatste maak je het uit (op msn, hoe laag is dat niet).
Dan scrollde ik naar ons allerlaatste gesprek. Niet enkel op msn, maar ook de laatste keer dat ik je sprak in het algemeen. Ik wilde meer uitleg, begreep niet waarom je me liet vallen, ik was toch je alles? De ware?
Je wilde zogezegd een tijdje geen relatie meer, wilde het laten rusten.
Na een tijdje zouden we het dan opnieuw kunnen proberen,zei je. Tot dan konden we vrienden blijven.
Ik vroeg nog ofdat je me echt niet liet vallen voor dat roodharige meisje dat je had leren kennen terwijl ik op reis was. Je zweerde van niet. Je zweerde dat je me niet uit het oog zou verliezen.
'Ik hou nog steeds van je' was het laatste wat ik typte. Had ik dat maar nooit gezegd.

Twee à drie weken later mocht je dat roodharige meisje je nieuwe vriendin noemen. Ik bleef maar wachten op je, maar je liet me rotten. Ik had je dingen verteld die niemand anders weet, mijn familieprobleem ( ik ga hier niet over uitwijden, te zwaarwichtig). Geen enkele keer zocht je contact om te vragen hoe het met me ging. Je beloofde dat je er voor me ging zijn, en ik geloofde je, maar alles moet nu wijken voor dat rost kind dat in de middle of nowhere woont. Nu loop je rond met je ego en die vreemde grijns. Op te scheppen tegen je vrienden over je kersverse verovering.
Ik hoop nog steeds dat je terugkomt. Maar niet meer omdat ik zo graag met je samen wil zijn, maar omdat ik in je gezicht zou kunnen zeggen dat hij kan oprotten, hem pijn doen op de manier dat hij dat bij mij heeft gedaan. Iedereen is het zo beu dat ik voortdurend over je praat, ik ben het zelfs beu dat ik constant over je bezig ben. Mijn ander probleem was nog draaglijk toen jij bij me was, maar nu wordt het me allemaal teveel.
Met de dag voel ik mijn woede voor je opborrelen en groter worden. Ik begin een afkeer te krijgen voor wat je geworden bent. Ik begin jou te haten.
Haat. Een emotie die ik nog nooit eerder voor iemand heb gevoeld.
Is het normaal dat ik me na twee maanden nog steeds zo voel? Ik heb geen zin om bij een psychiater op de bank te hangen. Je haten is gelukkig beter dan van je te houden. En tevergeefs naar je te verlangen.