Opvattingen van mijn omgeving,

Tegenpolen kunnen ook een aanvulling zijn voor elkaar, hangt er maar vanaf hoe je ’t bekijkt. In een relatie ben je steeds met twee, twee verschillende individuen, andere opvattingen, meningen en afhankelijk hoe sterk je bent is dit de reis naar het samengroeien. Ieder zijn mening erkennen en respecteren, onszelf respecteren voor wie en wat we zijn, luisteren naar elkaar en begrip opbrengen, ook al ben je het niet steeds met elkaar eens, wat vinden we leuk en niet leuk, dat is volgens mij groeien in een relatie, onafhankelijk in welke situatie. Verliefd zijn is een ‘werkwoord’.

Iedere keer als Ik luisterde naar bevriende koppels die om een of ander simpele reden elkaar de deur wijzen. Was het terugkerende argument: ‘als de gevoelens er niet meer zijn, gaat het niet meer’. Blijkbaar zijn voor vele ‘gevoelens’ de hoogste norm bij hun handelen. Daar bedoel ik niet mee de pijn van de ander niet zien. Maar trouw zijn aan hun gevoel is de norm. Zo heb ik eens een vriend van partner naar partner zien gaan op zoek naar dat eerste gevoel van verliefdheid. Zo fladderde die als een vlinder van bloem tot bloem, maar kwam steeds van een kale reis terug.

Ik stelde me de vraag, zijn gevoelens wel een goede grond om een relatie op te bouwen? Helpen gevoelens wel in de liefde? Kan je goed samenwerken, problemen oplossen op grond van de gevoelens die je voor elkaar hebt. Kunnen we samen een toekomst stichten omdat je verliefd bent? Verliefdheden duren 3 maanden tot 1,5 jaar (heb dit opgezocht),niet zo’n lange tijd, schrok er zelf van. Ik weet dat we in de verliefdheid de zaken niet zo scherp zien.
Men projecteert teveel van je eigen wensen op de ander en je hoopt dat de ander beantwoordt aan jouw ideaal.

Verliefde mensen ervaren van elkaars lotgenoot te zijn: ‘twee zielen met één gedachte’, ‘het voor elkaar geboren zijn’ of ‘wij verstaan elkaar’. Plaats voor het verschil is er niet en als na verloop van tijd de verschillen toch op tafel komen vormt dit een bedreiging. Iets als: ‘dat strookt toch niet met ons begin’, of ‘zo hebben we elkaar niet leren kennen’. De droom van de euforische start moet in tact blijven.

Liefde en realiteit; voor mezelf moet ik werken aan communicatie(technieken). Soms gaat dat heel kunstmatig bij mezelf. Ik voel dan ook: het is zo weinig spontaan, zo geforceerd, alsof een relatie een bepaalde techniek vereist. Eigenlijk is mijn opvatting ook zo; een liefdesrelatie vraagt om techniek, vaardigheden, afspraken, structuur. Daarin onderscheidt een liefdesrelatie niet zo veel van bijvoorbeeld een werkrelatie. Zonder afspraken en onderhandelingen kom ik er niet.

Het is deze kijk op de liefde die voor ons storend is. Verliefde mensen zijn net kleine kinderen. Soms zie ik zo’n koppel dingen doen die niet meer passen bij hun leeftijd, je zal dat ook we al es hebben gemerkt nee, ze laten zich gaan in het spel, emoties en het stoeien met elkaar zonder zich iets aan te trekken van wat de buitenwereld ervan vindt.

De bekoring die daarvan uitgaat doet sommige mensen dan ook denken dat, dat het leven en de liefde is: het spel, je laten gaan en spontaniteit. Mijn denken hierover; echte liefde vraagt om verantwoordelijkheid, inzet en goed nadenken voor je een beslissing neemt. Een goede relatie is als een kunstwerk. Daar achter zit veel opleiding, ervaring, uren werk en heel wat keren opnieuw beginnen.
Met een goede relatie is dit hetzelfde: leren, ervaren, openstaan voor advies, op zoek gaan naar kennis van buiten, vastlopen en weer opnieuw beginnen. Dat is pas echte liefde!!!

...Liefde is een werkwoord!