De afgelopen 4 jaar kunnen niet geïdealiseerd worden…
De liefde heeft mijn verstand bedrogen en ik ben terecht gekomen in een visuele cirkel die oneindig leek te zijn. Vandaag stap ik uit die visuele cirkel. Vandaag, omdat ik beter verdien.
alles heeft een definitie, behalve dat ene ongrijpbare, onwerkelijke, zo ver weg, zo dicht bij, we noemen het liefde..per definitie. Het is onzin te denken dat ik niet gemaakt ben voor de liefde alleen omdat de liefde van mijn leven me bedrogen, vernederd en gekwetst heeft. (Ik geloofde in het sprookje, en ik hoop nog steeds dat sprookjes bestaan..) Ook is het onzin om te denken dat hij de liefde van mijn leven is, want waarom zou diegene mij zoveel pijn willen doen? 1 jaar samen is hij nu met zijn vriendin. Voor mij heeft hij nooit wat gevoeld, ook daar kwam hij achter wat hij me doodleuk vertelde, hij geniet ervan om mij pijn te doen, ook houdt hij me al te graag op de hoogte van zijn liefde voor zijn vriendin.. Ik idealiseerde het wat wij hadden, ik hield onvoorwaardelijk van hem, maar ik was al die tijd bang, omdat ik wist dat ik hem kwijt ging raken en daardoor verloor ik mijzelf, mijn vrolijkheid, mijn positieve houding tegenover het leven. Ik werd depressief..het gevoel dat je van binnen kapot gescheurd bent heb ik nu gekend. Het deed me meer pijn dan dierbaren verliezen aan de dood, iets wat ik van te voren nooit maar dan ook nooit had verwacht. Ik geloofde niet meer in mezelf en ik kwam er achter wie mijn echte vrienden waren en dit waren er niet veel. Ik had het gevoel niet zonder hem te kunnen en de breuk kwam dan ook pas toen hij me niet meer wilde zien, hij had een ander al een tijdje en had mij nu niet meer nodig. Ik heb nooit hulp gezocht, maar ik heb wel een andere oplossing gevonden, een oplossing waar ik geen moment spijt van heb gehad. Ik maakte na 4 ellendige jaren een afspraak met mezelf dat ik vanaf de ingang van de komende maand weer zou geloven in mezelf en alles om me heen los zou laten. Ik wilde zo graag weer genieten van het leven en leren om van mezelf te houden. Ik was 20 kilo afgevallen en je kon mijn ribben tellen. Ik heb het volgende op mijn enkel getatoeëerd: I made a promise to always believe in myself

Nu..een jaar later gaat het beter, ik weet niet of ik nog in de liefde geloof, maar ik geloof in mij zelf en dat is het belangrijkste. Ik ben verliefd geworden op het leven! Misschien bestaat de liefde van mijn leven niet, maar er zijn genoeg andere dingen waaraan je je liefde kunt geven. Ik heb nieuwe vrienden gemaakt in de afgelopen jaren, ik heb mooie, lieve en bijzondere mensen om me heen..mijn ex heeft mij voor van alles uitgemaakt en ik ging er zelf in geloven dat ik niks waard was. Ik heb hem nu los gelaten en ik heb het tegendeel bewezen tegenover mezelf, al blijf ik het nog altijd moeilijk vinden dat hij mij zo heeft vernederd en tegenover zijn vriendin precies een tegenovergestelde persoon is. Maar ik kijk nu met een andere bril naar die tijd en ik kan alleen maar zeggen dat ik ontzettend veel spijt heb dat ik mijn leven heb vergooid aan deze jongen, want zelf in de tijd dat ik met hem was ging ik telkens door een hel. Hij was het niet waard, maar dat is allemaal achteraf. Ik heb ervan geleerd en dit zal mij nooit meer gebeuren.