Weet eigenlijk ni goed hoe ik hier eigenlijk moet beginnen maar denk/hoop dat het schrijven ervan me gewoon op de been houdt.

Eind maart 2017 heb ik tijdens mijn werk een pracht van een vrouw leren kennen. Op dat ogenblik is er eigenlijk helemaal niks van gevoelens geweest maar ze heeft wel indruk gelaten. Via via wist ik dat haar relatie helemaal niet goed zat, dat ze drie kinderen heeft en samenwerkt met haar man en eigenlijk "dorpsfiguren" zijn door hun beroep.

Mijn relatie stond op dat ogenblik al reeds onder het 0-punt en samen verdergaan zou alleen maar het voorspelde einde van een kroniek betekenen. Mijn 3-jarige zoon stotterde constant en kon geen woorden meer uitbrengen door de spanning tussen zijn ouders.
Uiteindelijk heb ik half april contact gezocht met de dame in kwestie waaruit bleek dat we beiden in een relatie zaten met een psychisch onstabiele partner en het voor ons beiden eigenlijk een uitgemaakte zaak was dat een dergelijke relatie niet verder kan. Zij had zichzelf de tijd gegeven tot januari 2017 om aan haar relatie een einde te maken. Ik stond toen zo ver nog niet.
We hebben uren gesprekken gevoerd per telefoon, honderden Whatssapp berichten en het zat echt goed voor de volle 100%

We spraken af eind april, beiden dood van de zenuwen maar al snel volgde de eerste kus hoewel het bij een korte ontmoeting bleef. Enkele dagen is zij thuis vertrokken en verbleef ze op hotel. Hierop spraken we we terug af en is de vonk overgeslagen.
Door de constante hoogspanning bij mij thuis ben ik dan kort daarna vertrokken. Het stotteren bij mijn zoontje is dan onmiddellijk verdwenen.
Kilometers heb ik de daarop volgende maand gereden, zoekend naar haar, zij steeds zoekend naar mij, en hebben een zalige tijd beleefd ondanks de slapeloze nachten en de tijdsindeling tussen werken en met haar samen zijn.

Ik heb dan relatief snel een appartement gevonden waar we dan 2 maanden quasi samengeleefd hebben.
Begin augustus heeft ze dan haar eigen stek gevonden en werd er een regeling getroffen voor een week/week regeling voor de kinderen
Van constant samenleven naar een week/week-regeling maakt het niet echt evident en ik beschouw het als een stapje terug zetten De week dat ze de kinderen niet heeft woont ze wel bij mij
Intussen heb ik haar ouders gezien, haar beste vriendin en werd ze geïntroduceerd bij mijn beste vriendin en zijn mijn ouders ook op de hoogte
Haar echtelijke woonst staat intussen te koop en de stappen worden gezet om de scheiding te voltrekken.

Haar echtgenoot is manisch depressief met als resultaat dat soms alles kan en soms niks. Reeds 20 jaar wordt haar verweten dat zij hem elke dag zou bedriegen met eender welke man er passeert.
Omwille van de angst die zij heeft voor de reactie van haar echtgenoot en de mogelijke impact op haar en de kinderen vraagt ze me te wachten tot alles rond is. En niet alleen zij heeft die angst maar haar moeder en beste vriendin zijn zijn reactie nog erger in.

In snap haar vraag, ik snap de reactie van haar moeder en vriendin maar heb het er moeilijk mee mij te moeten verstoppen, te blijven kijken aan de zijlijn terwijl er zoveel rekening gehouden wordt met de reactie van haar ex. Ik weet dat een contact met de kinderen nu nog geen optie is. Meer en meer zijn er discussies over het feit dat dit mij opvreet, het mij verteerd om te moeten leven in het duister, maar ik begrijp haar vraag wel. Ik wil wel wachten maar vraag me af hoelang ik dit ga kunnen. Zij weet hoe ik me voel en hoopt gewoon dat ik het zolang mogelijk kan volhouden, voor onze toekomst, ze verwacht echter niks omdat ze weet dat ze veel van me vraagt.
Uiteindelijk wil ik ook met haar kunnen buitenkomen zonder 60km ver te moeten rijden om een etentje, zonder kennissen van haar tegen te komen in de ruime omtrek. Domweg gaan winkelen is al een probleem.

Ik wil ook dingen samen kunnen doen, plannen maken, en op verloop van tijd terug naar een "normaal" gezien.
We missen mekaar dagdagelijks de ogenblikken dat we niet samen zijn, we zijn allebei overtuigd van onze gevoelens voor mekaar.

Ik ben enkel bang dat ik niet eeuwig kan wachten en blijven staan in de duisternis.