Al een eindje geleden dat ik hier ben geweest...het gaat goed met me. Maar soms komen die herinneringen en frustraties weer boven, zoals nu. Meteen de reden waarom ik nog even een bezoekje breng...

"Je bent ondertussen al 7 maanden samen met je nieuwe vlam. Ik weet niet of je haar graag ziet, maar nog steeds ben ik er met heel m'n hart van overtuigd dat ze niet de juiste persoon is voor jou! Ik heb me losgesneden uit "onze" omgeving. Ik bezoek de plaatsen niet meer waar ik je zou kunnen tegenkomen en ik heb er ook helemaal geen behoefte meer aan. Gezamenlijke vrienden zien me niet meer alleen als "de ex van". Ik heb m'n eigen persoonlijkheid weer in ere kunnen herstellen, en weet je wat? Ik ben een fantastisch mens! Je hebt me laten gaan... ik heb het al gezegd, ik zou je altijd graag hebben gezien maar misschien ben ik binnenkort klaar om je te bedanken dat je die beslissing voor mij hebt genomen, dat er andere mensen zijn die ik graag kan zien en die waarschijnlijk beter bij me passen. Toch voel ik soms dat ik nog wat verbitterd ben...je hebt me achter gelaten met een lijst aan verantwoordelijkheden waar ik in de eerste plaats nooit voor heb gekozen. EN ik kan het nog steeds niet verkroppen dat je bij HAAR bent. Ik ga ervan uit dat je ooit zal snappen wat ik bedoel. Nog steeds komen mensen naar me met de commentaar dat ze het jammer vinden van ons beiden en dat je nieuwe vriendin te beschrijven valt in 1 woord: FAKE. Aan de ene kant heel flatterend voor mij, maar ik heb dat niet meer nodig. Ik wil niets meer over je horen, ik wil je niet meer zien en nooit meer geconfronteerd worden met alles wat is fout gelopen. Ik wil je koesteren in dat kleine stukje van m'n hart dat altijd voor jou zal zijn, zonder meer. Een mooie herrinering die een plaats gekregen heeft in m'n leven, na alle (tevergeefse) pogingen om je volledig te vergeten. Nu weet ik dat ik je niet hoef te vergeten, je moest gewoon een welverdiende plaats krijgen in die grote kast vol emoties en herinneringen.
Toch...op onbewaakte momenten voel ik me soms eenzaam en kan ik mezelf niet tegenhouden om de lade van die kast even open te trekken en te gluren naar wat we vroeger waren, waarvan nu enkel nog de herinnering overblijft...gaandeweg probeer ik de frustraties uit diezelfde lade te halen en weg te gooien, zodat ik later kan gluren zonder negatieve gevoelens.
Hopelijk word je dan ooit weer die mooie mens...maar dan alleen in mijn herinneringen... "

Graag wil ik iedereen veel moed toewensen! Een gebroken hart is pijnlijk...en het is moeilijk om jezelf terug te zien als volledige persoon. Maar het lukt! Stukje bij beetje zal je weer de deugden in je leven (her)ontdekken en gelukkig zijn! Ongeduldig zijn heeft geen zin, alles moet op zijn tijd komen. Raak niet gefrustreerd...je raakt er hoe dan ook over heen. Kijk af en toe eens terug naar de weg die je hebt afgelegd en je zal zien dat het beter wordt!