Morgen is het een week geleden dat hij onze relatie heeft verbroken en moet zeggen dat het al wel wat beter gaat. Maar ik zit vooral nu met heel veel vragen. Want we willen blijkbaar allebei nog wel contact houden, maar op welke manier gaan we dat dan doen? Hij komt morgen eten om mij en mijn dochter te zien. En vroeg aan hem waarom hij eigenlijk wilde komen omdat ik dacht dat hij me niet meer wilde zien. Waarop hij antwoorde dat hij me nog wel wilde zien, maar op dit moment geen relatie aan kan en dat hij me niet haatte ofzo. Het voelt in ieder geval goed dat hij niet gelijk helemaal uit mijn leven is gestapt, want dat is waar ik zo vreselijk bang voor ben, 4 jaar samen en dan in 1 keer weg, das niet te hendelen. Ik merk ook dat het voor mij niet mogelijk is om een hele dag geen contact met hem te hebben. Elke dag heb ik nog of een klein smsje of een mailtje gestuurd. Vandaag ga ik proberen helemaal niks te sturen, vooral savonds alleen in bed is dat het moeilijkst. Morgen komt hij eten, hoe groeten we elkaar? 3 zoenen, 1 kus op de wang of krijg ik misschien toch een knuf? Met mijn dochter aan tafel zullen wel een beetje gewoontjes moeten doen, als ze naar bed gaat zal het wel een emotionele boel worden. Ik zal proberen sterk te zijn en me rustig te houden. Hij heeft de relatie verbroken om wat meer rust te kunnen vinden, dus denk dat hij daar dan ook het meest behoefte aan heeft. Ik ben nu nog erg van streek omdat ik erg moet wennen aan de nieuwe situatie: alleen slapen, alleen opstaan, koken en boodschappen voor 2 ipv 3, het niet kunnen bespreken hoe mijn dag is geweest, mij mooi maken terwijl hij me niet eens zal zien. Maar ik heb nu ook wat meer rust omdat ik geen energie meer kwijt raak door hem constant te steunen en lief te hebben, ik deed het graag, maar als je geen liefde en steun kan ontvangen dan is dat erg zwaar. Alleen hoop ik maar dat hij niet snel verliefd wordt op iemand anders, voor de mensen die hiermee te maken hebben gehad, respect!
Ik wou dat hij hier ook aan het bloggen was, zodat ik al zijn gevoelens en gedachten kon lezen, praten is nooit echt zijn sterkste punt geweest. Ben blij dat hij een gesprek met een psycholoog heeft gehad, omdat ik al lang vermoedde dat hij een depressie had, maar hij blijkt zwaar overspannen te zijn. En in NL is het zo geregeld dat als je al eens eerder een studie hebt gedaan, en je doet er nog 1 dan mag je er niet te lang over doen, want dan krijg je geen financiering meer. Waardoor hij niet een jaar even kan bij komen van alles. (Maar hoe je het ook went of keert, hij moet en zal deze studie doen) Al vanaf de start van onze relatie is deze wens van hem een issue geweest voor ons. Ik werk al meer dan 10 jaar, heb een dochter, heb gereisd, ben gescheiden en zou heel graag een gezin willen voren. Tja, hij is student, dus er is geen ruimte voor een gezin. Dus zet ik al 4 jaar mijn wens opzij om met hem een relatie te kunnen hebben. En zal dat nog wel 4 jaar moeten doen. Deze keuze heb ik heel bewust gemaakt omdat ik van hem hou. Ik wil graag een gezin worden met hem ookal moet ik daarop wachten. Maar blijkbaar trekt hij het helemaal niet meer om met mij om te gaan. Echt (scheldwoord, kies er zelf maar 1 uit)!!! Nou hoop ik op een vriendschap met hem, ik hoop dat hij weer met me kan lachen en me een keer mee uit eten vraagt, en heel stiekum dat hij weer verliefd op mij wordt (weet ik, hopeloze gedachte, maar mag het stiekum wel denken). Maar alsnog moet ik goed bedenken of ik er wel goed aan doe om nog hoop op hem te vestigen. Onze mooie tijden zijn geweest en ik zou ze ook nog met iemand anders kunnen meemaken, maar dan moet ik hem wel loslaten. Maar ik ben zo bang voor de toekomst soms, want wat kan liefde je toch pijn doen.