Hallo iedereen,

Dit is mijn eerste blog hier, dus ik weet nog niet hoe het allemaal werkt.
Maar ik wil mijn verhaal kwijt. Praten en schrijven helpt zeggen ze, dus dan doe ik dat maar...
Dit wordt wellicht een lang verhaal, waarvoor op voorhand al mijn excuses.

Here's my story:

Het is nu 2 weken geleden dat mijn ex me een smsje stuurde dat ik hem belogen heb en dat ik hem niet meer zou horen.
Dit smsje kwam onverwacht en heeft mijn emmer zeg maar doen overlopen, dit was echt de druppel.

Het zit zo... bijna 4 jaar geleden leerde ik mijn ex kennen en had ik vanaf de eerste minuut een goed gevoel bij hem, nuja ik moet hier waarschijnlijk niet uitleggen wat verliefdheid is... en we zijn een hele tijd samen geweest en gelukkig geweest, niets aan de hand, plannen voor de toekomst waren er ook al, laat me zeggen dat het bijna te perfect voor woorden was.
Vorig jaar, exact een jaar geleden is het volledig uit de hand gelopen. Iemand had in een beu van lachen en gwn om een flauw mopje te maken gezegd dat ik op weekend met de KSA had gekust met een jongen. Dit was helemaal niet zo... maar de stoppen zijn bij mijn ex toen doorgeslaan. Hij is die avond dat hij dat hoorde nog naar mijn huis gekomen en heeft me uitgemaakt voor weet ik veel wat en dat was het dan, ik was hem kwijt en hij zei dat de maat voor hem vol was... Weken heb ik gehuild, sms'en gestuurd zonder veel respons, af en toe belden we ook wel nog met elkaar, maar dat waren geen leuke gesprekken, roepen, huilen, zwijgen, elkaar uitkafferen... Een harde tijd.
Na 6 weken (toen was het ondertussen al Maart 2013 denk ik, ging ik met wat vrienden naar een feestje, waar hij ook was, met zijn vrienden (die vroeger onze gemeenschappelijke vrienden waren). De hele avond heeft hij me genegeert, maar was wel constant aan het staren naar me. Die avond zelf nog, toen we naar huis gingen bleek dat er niet voor iedereen een slaapplaats was en, vraag me niet meer hoe het gegaan is, werd er plots beslist dat bij de vriendin waar ik ging overnachten, wel nog plaats was voor mijn ex en 2 vrienden van hem. Het duurde niet lang, toe iedereen lag te slapen, dat hij bij me kwam liggen en zei dat hij me gemist had, dat hij al de hele avond naar me aan het staren was, dat hij me nog steeds graag zag...

Die avond de zondag dan na dat feestje hebben we gepraat en beslist om het nog eens te proberen. Het was weer zalig, we belden vaak, hebben veel gepraat en het voelde weer goed.

Tot plots, een kleine 2 maand later, hij 2 dagen niets meer van hem liet weten, hij nam zijn gsm niet op en antwoorde op niets. Plots stond hij na 3 dagen hier bij me thuis voor de deur en vroeg of ik even wou mee wandelen met de hond (die we samen hadden), onderweg vertelde hij me doodleuk dat hij het niet kon, dat hij niet over alle verhalen kon die hij over mij had gehoord en dat hij dus niet bij me kon zijn...
Dat was het dan, daar moest ik het mee doen. Ik zat nog dieper dan de eerste keer in de put, maar wist ondertussen dat hem overladen met smsjes weinig uit zou maken, ik had mijn lesje wel al geleerd van de eerste keer.

Die periode die volgde was voor mij een heel donkere periode. Vroeger (5 jaar geleden ongeveer) heb ik dingen meegemaakt waardoor ik moeilijk mensen kan vertrouwen en kan toelaten in mijn leven... dus over zo'n dingen praten kan ik met niemand, ook niet met mijn moeder ofzo, mijn zelfbeeld zit onder de grond en ik voel me nooit goed genoeg voor iets of iemand.
Nuja, die periode was echt zwaar, zelf met therapieen tot gevolg bij een psychotherapeut, ik kon niet meer, was leeg, had geen fut meer, ik was kapot, die breuk met mijn ex toen was echt de druppel en ik kon het gewicht van alles die ik al al die jaren meedraag niet meer dragen. Beetje bij beetje, met veel bezoeken aan de psycholoog ging het stillaan terug beter met me... In de zomervakantie heb ik toen een jongen leren kennen, waar ik alles kon aan vertellen, als ik me slecht voelde mocht ik altijd bellen of een smsje sturen, hij was er voor me, maar niets meer dan dat. Een soulmate zeg maar. Hij kwam zelf ook uit een moeilijke relatiebreuk dus hij was mijn steun en toeverlaat.

Het najaar van 2013 ging het echt al stukken beter met me, maar ik miste mijn ex nog steeds... ik kwam hem ook vaker en vaker sporadisch tegen, zonder al te veel tegen elkaar te zeggen, en af en toe als hij zat was stuurde hij me wel een smsje, maar dat probeerde ik zo snel mogelijk te vergeten. Ik hoorde ook vaak van vrienden dat hij me echt wel mist en dat hij nog nooit iemand zo graag had gezien als mij.

Met nieuwjaar had ik beslist, ik laat mijn kop niet meer hangen, life goes on, dit wordt verdorie mijn jaar om te schitteren.

Enkele dagen na nieuwjaar gebeurde iets wat ik nooit in mijn leven had durven denken/hopen/verwachten.
Op de een of andere manier ben ik op een feestje met mijn ex aan de praat geraakt en vroeg hij me om even naar buiten te gaan om verder te praten onder 4 ogen. Van het gesprek kan ik me niet veel herinneren, we hebben geroepen op elkaar, maar ook lieve dingen gezegd, gehuild, gelachen... tot hij me plots na een uur of twee zei dat hij wou slapen, dat hij moe was, en dat hij me wel naar huis zou brengen met de auto.

Bij mijn huis aangekomen heeft hij me vastgenomen en gekust en gezegd dat hij me echt wel miste, dat hij na al die tijd nog steeds aangetrokken tot me is... Die avond heeft hij dan ook blijven slapen, en we hebben veel gepraat, ik denk dat we in die 3 jaar uit het verleden nog nooit zoveel hadden verteld aan elkaar als toen. We zouden het opnieuw proberen, maar rustig aan doen, en nog aan niet te veel mensen zeggen.
Na 2 dagen kreeg ik te horen dat hij het al tegen al zijn vrienden had gezegd, terwijl dat nou net die vrienden waren die me nooit echt moesten hebben.
Alles ging goed, rustig aan, maar ik voelde echt dat we wel opnieuw iets moois aan het opbouwen waren, af en toe twijfelde ik of mijn ex, maar we konden er over praten over onze gevoelens en twijfels, vroeger was dit niet zo... Ook heb ik hem toen in alle eerlijkheid over die jongen verteld die er geweest was voor me in moeilijke tijden, en heb ook gezegd dat we nooit een relatie hebben gehad.

Na een maand zei hij me dat hij wat tijd nodig had voor zichzelf, dat hij in de knoop lag maar dat hij zeker geen einde wou maken aan onze relatie. Ik gaf hem alle tijd die hij vroeg, probeerde geen nutteloze sms'en te sturen en liet hem volledig met rust. Hij stuurde vaak zelf dat hij blij was dat ik hem die tijd gunde en dat het wel goed zou komen.

2 weken daarna op vrijdag, had hij me een sms gestuurd om nog eens samen te gaan wandelen met de hond en wat bij te praten, hij was lief, vriendelijk en ik had er wel een goed gevoel bij. Die zelfde vrijdagavond (dus nu ongeveer 2 weken geleden) was hij in een café aan het praten met een vriendin van mij. (nou niet de beste vriendin ever maar toch)

Hij zei tegen haar dat hij het wat moeilijk had maar dat het goed zou komen, maar dat hij telkens wanneer hij me zag niet te stoppen was zeg maar, dat zijn gevoelens nog sterker waren dan ooit te voren. Allemaal zeer positief dus. Die vriendin heeft hem toen gezegd 'wat ze met die kerel had vorig jaar, zal nooit hetzelfde zijn wat ze met jou had en zal hebben'. en die ene zin heeft de boel doen ontploffen. Mijn ex heeft dit vollledig verkeerd begrepen, hij heeft dus begrepen dat ik wel een relatie heb gehad met die jongen, en denkt dus nu dat ik heb gelogen tegen hem. (die vriendin heeft het me allemaal verteld hoe het gegaan is, zij wou gewoon positief zijn over ons en over mij)

Ik heb hem toen het hele weekend niet meer gehoord, zelf niet toen ik hem vroeg wanneer we zouden wandelen met de hond. tot hij plots op zondagavond me een sms stuurde dat ik had gelogen tegen hem over die jongen en dat het genoeg was, dat ik van hem niets meer zou horen.
Ondertussen had ik dan ook al van die vriendin gehoord dat hij er met iemand over gepraat had (die me helemaal niet moet hebben, dus die heeft er waarschijnlijk wel nog een schepje bovenop gedaan)

Ik moet sinds vorige week nu weer elke week naar een therapiesessie, omdat mijn stoppen echt zijn doorgeslaan die avond toen ik dat smsje kreeg, hyperventileren, braken, noem maar op.
In opdracht van mijn psyhologe moest ik een brief schrijven naar mijn ex, met (int kort nu uitleggen) dat als hij blijft spreken over mijn 'fouten' die ik niet eens gemaakt heb en blijft geloven dat ik niet eerlijk ben geweest tegen hem, dat ik uit respect voor mezelf en voor hem, hem zal moeten loslaten. Ik heb hem dan ook afgelopen dinsdag een smsje gestuurd over die brief en met de vraag of hij bereid was die te lezen en dat hij me maar moest zeggen hoe ik hem mocht bezorgen. op deze sms heb ik ook geen antwoord gekregen.

En dat is ook effectief de situatie tot op vandaag. Ik heb hem al 2 weken niet meer gehoord of gezien. Enkel vrijdagavond in ons stamcafe, waar hij iets tussen zijn tanden tegen me murmelde en ik koel zei 'ik zal nu net zoals jij doet ook eens niet antwoorden', hij zei 'ik zou eens moeten doen zoals jij doet', en ik heb hem gezegd dat hij dan maar moet geloven wat hij wil.

Nu is dus mijn probleem dat ik hem niet kan loslaten, ik kan niet begrijpen dat hij me laat vallen voor een stomme roddel, ik ben machteloos, ik wil gewoon een kans om dit misverstand uit te klaren, maar hij is koelbloedig en is precies van de aardbol verdwenen. Maar hij kan blijbkaar wel op cafe gaan met vrienden enzo (van horen zeggen) terwijl ik elke avond mezelf in slaap moet huilen, ik heb medicatie gekregen van mijn dokter en vanaf ik niets te doen heb of alleen ben, gelijk waar (op het toilet op school of thuis alleen in de zetel) schieten de tranen me in de ogen. ik ben ten einde raad Verdrietig

iedereen zegt dat ik hem moet loslaten, dat hij het niet waard is, maar dat makkelijk, en ik weet niet of ik hem wel wil loslaten en of ik dit ooit zal kunnen.

Thnx om tot het einde te lezen. Iemand ervaring of tips voor me? would be nice!