Onbeschoft? Het komt op mij eerder over dat hij zich niet zo goed een houding wist te geven uit... nervositeit, angst, onzekerheid?

Ik vind het goed dat je alles hebt verbrand, dat kan ik nog steeds niet. Ik lees niks meer terug, het zit toch allemaal opgeslagen in mijn hoofd en die fase ben ik wel voorbij, maar ik kan het gewoon niet weggooien of verbranden. Staat toch nog centraal voor iets heel moois denk ik, de tijd dat hij nog onvoorwaardelijk van me hield..
Maar in ieder geval klinkt het uit je blog alsof je je nu een stuk opgeluchter voelt. Even een powerboost! Dat mag ook wel is een keertje denk ik zo
Hoop dat je dit goede gevoel vast kunt houden. Boos zijn is altijd beter dan verdrietig, maar boos is een tijdelijke emotie en gaat weer over. Helaas in tegenstelling tot verdriet en gemis wat ik ook niet echt emoties vind.
Je moet wel oppassen dat je in je ''boze'' buien geen dingen doet waar je spijt van krijgt.. Boze dingen zeggen bijv. want inderdaad lijkt 't ook heel erg alsof hij zich geen houding weet te geven.
Zal na 2,5 jaar vast ook niet makkelijk zijn voor hem.

Wat je op het begin zegt, toen je de brieven nog 1 keer doorlas, dat had ik ook heel erg met mijn ex. Ik was z'n grote liefde, hij was zo verliefd dat ie juist daarom ook heel angstig was om me te verliezen.
Dat trok me wel een beetje aan in je verhaal, aangezien ik nu met het schuldgevoel zit dat ik die onzekerheid en angst van hem nooit serieus genoeg heb genomen. Het speelde blijkbaar zo'n grote rol in z'n leven, zoveel stress om mij, dat ie nu liever zonder me is.. En dat was natuurlijk niet de bedoeling. Ik kon er erg mee spelen, uitlokken, om zo weer een reactie van hem te krijgen waaruit bleek hoe veel ie van me hield.
Dat is mijn allergrootste fout geweest zie ik nu in. En helaas is het grote kenmerk van spijt, dat het altijd te laat komt en nooit op tijd. Ik ben heel veel fouten gaan inzien, en heb er heel veel van geleerd. Ben veel volwassener eruit gekomen al ben ik er nog lang niet uit. Ik zou alles wat ik heb geleerd en weet nu, zo graag opnieuw willen ''toepassen'' bij hem. Laten zien dat het ook anders kan.
Dat hij nu bijna een vreemde voor me is, is de grootste schok geweest en doet nog elke dag heel veel pijn.
Hij heeft zich zo erg teruggetrokken in z'n veilige schulpje van no feelings en vooral niet meer praten over ons, allemaal te pijnlijk of te confronterend misschien, dat ik in niets meer de jongen zie van ons en toen.

Ik heb ook al een half jaar geen contact meer(behalve op wat halfslachtige pogingen van hem na), zelf afgekapt omdat ik het niet meer trok. Ik kan je vertellen dat het goed helpt tegen je verwerkingsproces, in ieder geval beter dan wanneer je in iemands leven blijft zoeken en leven. Ik zoek niks meer op, geen hyves, geen msn, ik heb een nieuw nr. Ik bekijk niets, ik wil niets horen over hem of zijn leven ik heb geen idee wat hij allemaal uitvoert. En dat voelt echt een stuk beter dan wanneer je maar blijft zoeken en kijken en je de pijn voelt van zijn doorgaan.
Ik moet wel zeggen dat ik dit ook pas kon toen ik voelde dat er niets meer over was om voor te vechten. Ik heb het nooit gevraagd, hij heeft het nooit gezegd, maar ik voelde dat hij zich zo had teruggetrokken. Ik wilde niet vragen wat hij nog voor me voelde, dat leek overbodig en als het antwoord negatief was geweest had ik dat nooit getrokken echt nooit. Wij waren elkaars grote liefde en daar geloof ik helaas nog steeds in.
Alles was ineens veranderd nadat ik hem 2 maanden niet had gesproken, alsof hij alles heeft omgekeerd in die tijd.
Ik heb voordat ik definitief stopte met het contact en de ''maatregelen'' nam hiervoor(telefoon nr etc)wel nog alles gezegd wat ik kwijt wilde. Zodat je geen spijt meer hebt achteraf, of toch nog wat wilde zeggen. Ik heb alles gezegd, en dat voelt goed. Daar heb ik in ieder geval geen spijt van.
Dit is allemaal iets wat ik iedereen aanraadt, en jou dus ook! Maar het is heel lastig dat snap ik, vooral op het begin kap je niet meteen alles af en blijf je nieuwsgierig. En als je bij elkaar om de hoek woont, in dezelfde vriendengroep zit is het natuurlijk nog moeilijker.
En je moet het natuurlijk willen, het is wel iets voor als je het echt niet meer trekt met hem en als je zeker weet dat jij er alles aan hebt gedaan en hij alleen maar meer pijn veroorzaakt. Dan kun je alleen nog maar voor jezelf kiezen.

Maar jij hoopt nog op een vriendschap? Dat zou natuurlijk heel fijn zijn, zou dat lukken? Los van zijn gedrag nu, vind je het niet heel confronterend om alleen maar als vriendin in zijn leven te zijn?

Nou in ieder geval veel sterkte, liefs Isa

Everybody sails alone, but we can travel side by side