Er zijn momenteel 0 gebruikers en 8 gasten online.
Let it be
Nou mijn nummer dan.
Toen ze het hoorde vroeg ze waarom ik dit zo mooi vond. Waarom ik zo ontroerd was toen ik dit uisterde.
Gewoon, de tekst, de muziek, de emotie die in het nummer zit zei ik. Had ik toen maar gezegd dat het voelt alsof dit nummer, de hele cd voor mij geschreven is. Was het kwrtje maar gevallen. Misschien was er dan...
Well the answer is always the same,
Won't you please just let it be.
Cause I've been there and all I can say,
Is that it slips away from me.
With the memory of yesterday's grace,
She spins away from me,
So I can go on.
As cold as the void of the night,
The dark's surrounding me.
She leaves me there every time,
As alone as I can be.
And I drift with the thought of her eyes.
She's all that I can see,
But I will go on.
Every long night,
Every whisper,
Every song that never saw it coming,
And she says it's oh so right.
Every cold night,
Every shiver,
Every time I didn't feel it coming.
She says it's oh so right.
As heartless and cruel as can be,
She moves away from me.
Still I need to be hers every time,
With all that I can be.
As she calls in the deep of the night,
She takes all I've got from me,
So I can go on.
Every long night,
Every whisper,
Every song that never saw it coming,
Baby don't you know that it's not allright,
It's not allright, no, no, no.
Every cold night,
Every shiver,
Every silent scream,
And she never listens.
Well it's not alright, not alright.
She rides with the gods of the night,
She rules the tides in me.
She crushes the waves with her sigh,
And she...oh lord... becomes a part of me,
But her care is as sharp as a knife.
I'll say, for how can she step away from me,
How can you just walk away from me?
Every cold night,
Every whisper,
Every silent scream,
And you never listen.
And you say what?...It's allright,
Well it's not allright, no, no.
Every last time,
Every shiver,
Every dirty game.
Well it just isn't right,
It just isn't right.
She wakes at the dawn of the day,
And takes my heart from me.
Leaves me with nothing to say,
Nothing left for me,
But the fever of final goodbyes,
She spins away from me,
So I can go on...
I can go on.
- GJ's blog
- login of registreer om te reageren
Gebruikerslogin
Navigatie
Recente blogs
- No. 22 San Diego Place rallies very last Boise Country 27-16
- #Woof: Huskies Decide on Up Michigan LB Go
- How considerably does it selling price towards seize a rookie out of the portal?
- Activity THREAD: Miami Hurricanes at Temple Owls
- K-Nation Slate: 7. 3. 12
- Even more and further more, Dabo seems
- Spring Freshman Emphasize: ASU Soccer QB Jaden Rashada
- Nooit gedacht dat dit nu mijn leven zou zijn
- 2023 NFL Mock Draft: What would certainly a brewing Lamar Jackson move indicate for Round 1?
- Afgewezen door vrouw na maandenlang versierd te zijn geweest
Recente reacties
Syndicatie
Archief
- Februari 2003 (7)
- Maart 2003 (1)
- April 2003 (6)
- Mei 2003 (19)
- Juni 2003 (25)
- Juli 2003 (12)
- Augustus 2003 (24)
@GJ: oh my... zo passend... let it be..
Oh my goodness.... nou daar waren ze dan weer na een tijdje: de opgekropte tranen, ze komen bij het eerste beeld van de clip met die bomen (we hielden altijd van samen in het bos lopen..) en bij de eerste tonen en dan wat je zegt de emotie in zijn stem... en de tekst. Ik jank: I can't go on... Eigenlijk tijdens de relatie soms al niet meer, maar alles alles zou ik voor haar doen
en het leek wel nooit genoeg. Ik dacht als ik maar genoeg mijn best doe en laat zien dat ik er voor haar ben, dan realiseert ze zich dat niet iedereen is zoals je kende uit eerder in haar leven; mensen die weggaan enz. enz. En al het geduld wat ze van me kreeg. En dan net zoiets krijgen als wat jouw ex zei: ik ben weg, dan ben je van me af... Wat doet dat pijn, je wilt schreeuwen dat je niet van haar af wilt. En dan het besef dat ondanks alles wat je hebt gegeven... er mss toch minder terug komt en ze gaat.... ze gaat bij jou weg, voordat jij gaat. Oh my... 
en dat doet me nog zoveel zeer omdat ik niet wil dat ze pijn heeft. Over heftige relatie en heftig houden van gesproken.... Bij mijn ex is weleens gesproken over borderline.. en het stuk niet aan me kunnen hechten, weggaan als het te dichtbij komt enz. komt me zo bekend voor 
als dat zo is... is er iig meer reden voor waarom ze dit heeft gedaan, want we hadden alles.. Ik kon met haar de hele wereld aan.............. zo'n geluk..... maar stukje bij beetje wordt me duidelijk dat het wel altijd op haar termijn was. Aantrekken/afstoten..... pff. En nu zit ik hier, op van alles en dit liedje..... en haar in mijn hart. Voor altijd.
Ondanks de pijn, toch bedankt even voor dit nummer; het breekt even wat af aan die berg verdriet in mij............ Let it be.... er is niks meer te doen, niks meer te zeggen. Ik zou alle woorden gebruiken om haar maar te laten weten dat ik haar wil en niks dan haar... maar ze hoort het niet, gelooft het niet, voelt het niet.. Soms denk ik dat ik momenteel voor 2 voel, voor haar en mij.. want zij lijkt door te gaan. En weet je: ik weet dat zij op momenten alleen ook stuk gaat
Sterkte!!!!!!!!!
Alsof ik zelf de reactie heb
Alsof ik zelf de reactie heb geschreven...
Ik heb echt in mijn tuin zitten wachten in de zomer. Komt ze thuis. En dan niets mogen vragen. En de volgend dag begon het weer.
We zijn samen een weekend weg geweest. Ze wilde me overtuigen dat het goed was. Omdat ik op het punt stond te breken. Een weekend Amsterdam. Een extreem liefdevol weekend. Om mij weer te binden. En ik probeerde haar te vertrouwen. Het is goed zei ze steeds. It's alright...
Toen we thuis waren begon het afstoten weer. En uiteindelijk volgde de depressie. Ze wilde niet meer leven. Ik heb haar gesmeekt om hulp te zoeken. Het doet zoveel pijn haar te zien lijden. Ik liep op eieren... wilde niet alles van voor opnieuw meemaken.
Ik wilde mezelf hervinden. En als ik mijn grenzen aangaf dan voelde dat voor haar als afstoten. En als ik het liet gaan dan was het ook niet goed. Het was nooit goed.
Haar gevoel van leegte. Ze voelde soms niets. Helemaal niets. Maar die blik in de ogen...
En toen was ze weg. En kan ik verder.
Ik maak me zoveel zorgen om haar. Ze doet erg haar best dat ik zie wat ze doet. De vader van haar zoon naar mij sturen om spullen op te halen. Hij woont 180 km van mij vandaan...
Haar "vriendje" in mijn dorp weer benaderen. Flirten met bekenden van mij. En de verhalen die ze verteld...
Maar ik ga verder. Ondanks de zorgen lat ik haar gaan. Ondanks mijn liefde voor haar laat ik haar gaan. Als ik het niet doe dan is het het einde voor mezelf. Dus ik heb haar laten gaan. So i can go on.
Alsof ik zelf jouw reactie heb geschreven...
Het is van mij uit hetzelfde als wat jij zegt: jouw situatie doet zeer denken aan die van mij... en ik weet ook hoe ontzettend je juist kan houden van iemand die zich als ze zich geeft zo vol overgave geeft, maar hoe leeg je je zelf ook kunt voelen als ze zich terugtrekt. Het niet praten van haar kant, herken ik ook. Wanneer ik aan alles merkte dat er iets was en ik erover wilde praten, was dat volgens haar irritant en te moeilijk. En door hoe ze dat zei, ging ik haar geloven. Zo erg zelfs dat ik mezelf irritant begon te vinden (hoewel ik eigenlijk alleen maar grenzen aangaf..) Ik heb haar alle ruimte gegeven om haar verhaal te doen, geprobeerd goed te reageren. Maar bij het minste of geringste zei ik iets wat haar weer liet stoppen met praten.. en meestal volgde daarop een verwijt: dat ik niet kan luisteren, teveel vraag, teveel denk. Mijn vriendin was het gewend om alles zelf op te lossen, maar ze heeft me zeker weten toegelaten, we waren één. Het maakte haar bang, ze voelde zich verstikt. Het leek ook alsof ze niet genoeg had aan alleen mijn aandacht, maar had behoefte aan vluchtige contacten, anderen die haar bevestigden, nu zie ik het ook... ze is bij mij weggegaan een jaar nadat ze vanuit de andere kant van NL naar mij toekwam, omdat we zelfs via sms zo'n sterke band hadden. Ik was haar alles, we hadden grootste plannen (het ophemelen) nu lijk ik niks meer waard voor haar (het kleineren) Maar het wringt in dat ik weet dat ik in haar hart zit en dat ze wel wil maar niet kan.. Ook ik heb haar zien kijken met een lege blik, ze zei me geregeld dat ze niet meer wilde, dat alles wat ze deed geen zin had.. zelfs dat ze nog leefde omdat ze mij had leren kennen en ze me vertrouwde.....
wat een heftige dingen hebben we al gezegd en beleefd en dat in een jaar. Het ging mis op het communiceren en de gelijkwaardigheid in geven en nemen. Ik wilde praten over 'ons' omdat het anders voelde: dat was maar lastig.. Ik verwachtte bepaalde dingen die horen in een relatie: van tevoren aangeven wanneer je elkaar weer ziet, meegaan naar fam. zonder moeilijk doen enz. Dat was allemaal maar vervelend en lastig... en ik nam dat eerst aan. Tot ik meer eisen ging stellen.. omdat ik ook dingen wil in een relatie. Hoe meer serieus het werd, hoe meer ik merkte dat ze flirterig werd met anderen, het had over weggaan en alles achterlaten. Ze heeft best wat problemen, zoals schulden en deed wel haar best daar wat aan te doen, maar steeds stopte ze weer. En ik helpen met bellen naar instanties, helpen met dingen op orde krijgen. Eerst waardeerde ze dat, toen draaide het om in 'bemoeizucht.' Op een gegeven moment was ze in de buurt en alles in mij wilde haar zien (net als altijd was er het gemis en de aantrekkingskracht) maar ze kwam niet... en had vage excuusjes zodat ik ook niet kon komen. Toen uit het niks zei ze op msn: 'aangezien je toch alles van me wilt weten.. ik vertrek naar Duitsland en weet niet wanneer ik terugkom.' ........................... dat was allemaal al heel raar, later bleek uit foto's op facebook e.d. dat ze bij een andere meid was; hoe het ook zit, of ze nou met haar aanrommelt of niet: je doet dat gewoon niet zo, als je in een relatie zit. Later was ze in NL en toen vroeg ze of ik wilde afspreken.. dat hebben we gedaan, zij met me mee naar huis... daar eindelijk gepraat, tegen elkaar aangelegen: respectvol dus. En uit alles bleek een grote liefde van ons allebei... maar ik wist al: dit gaat zo niet door. Toen gaf ze aan aan zichzelf te moeten werken en dat ze 'het niet kon.' Dat we vrienden konden zijn en in ons hart zouden weten wat we echt voelen.......... Wat jij ook zegt: liefdevol.. zo was dit ook. Maar de volgende dag.. samen met de trein.. ik naar school (of all places) zij met haar hele bepakking en bezakking weer verder.. naar Duitsland.. waar ze nu nog is 
Dat ze zo ver is, maakt dat ik wel MOET afstand nemen. want ondanks dat ik sterk ben, weet ik dat het meisje maar een kik hoeft te geven... en ik sta er. Maar enige punt is dat ik nu zelf geen energie meer heb. Wat ik overheb gaat zitten in overleven. Zelfs in opstaan alleen al.. in eigen dingen doen. Mijn hemel, en dan waar we vorig jaar deze tijd waren: ergens ver ver hoog in de lucht op de mooiste wolk, mijn wereld kon niet meer stuk: wat een wereldmeid!!Spontane acties, lol maar ook die eerlijke open gesprekken, gehuil om dingen die we hadden meegemaakt. Wat een diepgang........ En dan nu: de leegte zonder haar. Ik haal mijn energie nu uit familie en mensen die er echt zijn voor me... en uit deze site en de mensen hier. Ik wil geen verwijten meer, ik kan niet meer praten, ik wil met heel mijn hart vrienden blijven, maar ik weet niet of ik het ooit kan. Ik wil haar nog steeds. Terug zoals het was. Ik geloofde altijd al graag in sprookjes......
Ga proberen te slapen, welterusten. Fijn om zo alles van me af te schrijven en te weten dat er iemand is die het leest. Om te weten dat ik niet gek geweest ben door er zo vol voor te gaan.. Maar nu zij nog.. maar dat kan ze niet.
ga ik weer
Als ik dit verhaal lees dan lees ik weer mijn verhaal.
Binnen de kortse keren stond ze voor mijn deur. In haar suzuki alto. Had de vader van haar kind verlaten omdat het over was. Hij gaf haar geen aandacht. Daar stond ze met haar zoon op haar arm. En alles wat ze bezat achterin de alto. Ik was stapel gek op haar. We voelde ons zo verbonden met elkaar. We beleefde hele warme intieme momenten. Konden over alles praten. Ze smste me een keer op mijn werk. Of ik gespannen was. Ze kon me voelen zei ze. En de spontane acties. We zijn toen we 3 maanden samen waren op vrijdagavond in de auto gestapt en bleven rijden tot de zon scheen. Zo kwamen we in monaco uit.
Ze hield van mij en ze had nog nooit iemand echt vertrouwd. Alleen mij. Omdat we alles konden delen.
Ik ben mezelf verloren en ging helemaal in haar op. Ik heb nog nooit zoveel van iemand gehouden als van haar.
We zijn in 2008 getrouwd. Wij 2 samen. Op onze manier. Op mandag naar het gemeentehuis. Zondagavond hadden we de kaartjes op de post gedaan. Maandagavond zaten we samen in Denemarken. In the middle of nowhere. Toen de telefoontjes met felicitaites kwamen. We waren getrouwd. We waren zo gelukkig samen. De volgende dag zijn we samen doorgereden naar Noorwegen. Waar we weer in the middle of nowhere in een geweldig huisje zaten. Ik zie ons nog zitten samen. Uitkijkend over de bossen vanaf de berg waar we zaten. Buiten sneeuw. Wij twee samen binnen met de open haard aan. Samen genieten van de wijn, de verse zalm en de warmte van de haard.
Toen we een tijdje thuis waren begon het voor het eerst echt mis te gaan. Ze begon over de trouwring. Of ik die had uitgekozen omdat hij zoveel op de ring van mijn ex leek. Stom verbaasd was ik. Hoe kon dat nou? Dit was ons symbool. Onze liefde. Hoe kon ze daar nou opeens aan twijfelen?
Ik zag soms de leegte in haar ogen. het weggedrukte verdriet. Als ik er naar vroeg dan was ze te moe om er over te praten. Of zat haar hoofd te vol. We konden niet meer praten in die periode. Niets wat ik zei was nog goed. Niets wat ik deed was nog goed. Als ik er om vroeg was ik jalours. Ze wilde leven. En ik benauwde haar. ls ik haar wilde troosten dan had ze ruimte nodig en moest ik haar met rust laten. Als ik haar met rust liet dan had ze mijn arm nodig. Ik snapte er niets meer van.
Ik weet dat ze nu ergens ver van mij vandaan is. Ergens bij de vader van haar zoon in de buurt. De andere kant van het land. Ze stuurt me nu een e-mail dat ze wil dat ik haar met rust laat. Dat ze zich bedreigt voelt door mij. Dat ze is gevlucht voor mij omdat ik spelletjes met haar speelde en ze mij niet meer kan vertrouwen. En ik heb geen idee waar ze het vandaan haalt. Ze mailt dat ze haar telefoonnummer heeft veranderd. Ik heb haar 1 keer een sms gestuurd begin januari... Wil ze dat ik haar bel? Ze heeft haar e-mail opgeheven zodat ik niet kan reageren op haar. Wil ze dat ik haar mail? Ik ben op.
Vorige week besefte ik dat ik niet meer kan. Dat ik behoefte heb aan een arm om me heen. Iemand die me troost. Aan liefde en begrip van vrienden en familie.
Maar als ze morgen voor mijn deur staat weet ik niet of ik sterk genoeg ben. Ik kan haar niet helpen. Dat kan ze alleen zelf. En ze roept alleen maar dat er niets met haar aan de hand is. Zolang ze dat roept kan nimand haar helpen en zal ze blijven vluchten in haar gedrag. Zal de de boze wereld de schuld geven van alles wat er mis gaat in haar leven. En zal ze altijd bevestigd worden in haar wantrouwen.
Ze haat mij. Ik hou van haar.....
@GJ pff het is wat!!!!!
Ongelooflijk... dat het zo kan lopen. En dat je verhaal zo overeen komt.. en dat je zo van iemand kan houden. Maar wat wil je na al dat moois, zoals jij ook beschrijft. Als wij eerder aan impulsen hadden toegegeven hadden we allang ergens samengewoond. Ze heeft altijd aangegeven soms 'even weg te moeten' ik respecteerde dat, vond het bij haar persoon passen. Ze drukte me op het hart altijd bij me terug te komen, want ik was haar ware. Ik gaf haar een goed gevoel, bij mij kon ze zichzelf zijn. Er staat hier nog van alles van haar; o.a. kleding. Ik wil het verbranden uit woede, maar er het liefst mee gaan slapen uit liefde..... Wat je zegt: als ze morgen voor de deur staat... ik laat denk ik alles vallen....... Ik heb het al bij een foto zien van haar; die stroom liefde, het er willen zijn enz. Ik wilde nog even reageren en je een goede nacht wensen. Wat een verhaal joh.... veel meegemaakt!! Pff, ik ben doodop. Ik ga naar mijn bedje... aan de kant liggen waar zij altijd lag, want als ik aan de andere kant lig, mis ik haar op haar plek
het is wat.....
Sterkte en goeienacht!!!!!
Ik ken het
Een paar weken geleden ben ik haar spullen in gaan pakken. Maar ik kon het niet. Overal zat een herinnering aan.
Ik heb toen hulp gehad van een goede vriendin. Ik vond een fotoboek dat ze van mijn dochter voor mij aan het maken was. En dan snap ik er helemaal niets van.
Ik heb inmiddels mijn woonkamer helemaal omgegooid. En niets herinnert nog aan haar. Ik heb een ander bed gekocht omdat ik haar miste in mijn bed. Maar het lukt niet om haar te vergeten. Soms wil ik in de auto stappen en haar zoeken. Of haar tante bellen waar ze altijd contact mee heeft. Dat is ook de enige familie waar ze nog contact mee heeft want de rest heeft haar pijn gedaan. Ik weet alleen niet meer wat daar waar van is.
Dus vandaag heb ik mezelf maar weer mijn bed uit gesleept en ga ik zo met mijn dochter op visite. Als mijn dochter er is dan is het allemaal net iets makkelijker.
@GJ
Hi,
wow, onze verhalen hebben er wel een beetje ingehakt.. het is heel goed denk ik om dat zo op te schrijven en wat herkenning te vinden! Ik vind dat zeker wat waard. In mijn droom is alles teruggekomen, het bij haar willen komen, het weglopen van haar kant. Ik was haar gaan opzoeken in Duitsland... en ze was niet meer dezelfde.. en toch ook wel. Dus ja toen bij mij ook een uit bed slepen, nu ik eruit ben gaat het redelijk.
goed van je dat je bij het inpakken je goede vriendin erbij had. En dat je alles hebt veranderd, kan ik me voorstellen. Het is daarbij meteen dubbel want door haar beslissing, moet jij ineens alles radicaal omgooien. Maar goed dat is nu voor jou beter.
Ik wilde je nog even een fijne dag wensen met je dochter; geniet maar lekker van haar
Groetjes
dank je
Het gaat alweer redelijk vandaag. Vanochtend reed ik naar mijn broer. We kwamen langs het strand waar ik altijd met haar was. En dan besef ik weer dat ik niets kan doen zonder aan haar te denken. Bij het strand is een restaurant. Waar we zomers vaak op het terras wat dronken. Of tapas aten. We zijn een keer samen 's nachts op het strand geweest. Alleen zij en ik...
Ik moet ook wel vaker denken aan de minder leuke kanten tegenwoordig. Haar gerusie om niets. Maar het valt in het niet bij de mooie gedchten aan haar.
Net even mijn tranen laten gaan. En zo weer verder. Ik moet nog boodschappen doen met mijn dochter. Dus we komen de dag wel weer door...
@GJ, JA wij komen de dag door!! :)
Het is toch wat he, dat ze overal in is gaan zitten; overal herinneringen. Ik heb het meestal niet zo op Marco Borsato
maar zijn 'waarom nou jij' zegt het wel goed... ik heb het even moeilijk. Ik wil haar spreken... ik moet me tegenhouden niets te sturen, want wat levert het me op... Ik luister dan nummer, ik gooi hier een stukje tekst neer, verbijt me, onderga de pijn en ga terug naar beneden want daar zit wat familie.. Ik moet zo mijn best doen 'leuk' mee te doen. Het lukt even niet zo goed.
Boodschapze.. ik ken je niet, maar denk aan je.. je bent niet alleen. Sterkte
tja
Ik trek het soms oom niet. Ik wil haar bellen. Mailen. Smssen. Wat dat ook. Haar vasthouden en zeggen dat alles goed komt als ze me maar vertrouwd. Maar dat is het hem juist. Ik ben van mijn voetstuk gevallen en zal er nooit meer op terug komen. Dus het is zinloos.
Het verdriet doet op een dag als vandaag echt pijn....
Sterkte ook
Sterkte jongens. Ik geef
Sterkte jongens. Ik geef jullie een dikke pluim voor het feit dat jullie zo in contact staan met je gevoel.
Koester dat.
Knuff
@lief dankje
Dankje lief!
) maar op een dag als vandaag denk ik weleens: mag het onsje minder zijn, het gaat even door merg en been de pijn. Maar goed, je bent zoals je bent en ik ben nu eenmaal gevoelig..
Ik vind het ook wel mooi dat ik dat kan..... (kon zij het maar wat meer denk ik soms!
Ik wens jou een goede avond verder, liefs
borderline .......
Het houden van ............willen helpen
Jezelf kwellen ......je gaat geloven dat er iets met jou mis is ..jij voldoet niet
elke dag is gevuld met drama"s en is altijd iets ...er word je geen seconde rust gegund
Je raakt op ,geestelijk uitgeput
Je liefde word misbruikt en je verliest je identiteit wat over blijft is een man die constant twijfelt aan zichzelf
Jarenlang heb je niets anders gedaan dan proberen aan haar wensen te voldoen .......je bent je steeds minder gaan verzetten want op iedere poging volgde een knallende ruzie , chantage , manipulatie ..
Makkelijker om het maar gewoon te doen zoals zij het wenst ...dan was ze ook opeens zo lief .
Je bent afhankelijk geworden van het gevoel haar te behagen en jezelf volkomen kwijt
Nu is ze weg ...jij hebt geen waarde meer voor haar ...misschien af en toe om nog een wens te vervullen ...
Dat sprankje hoop houd je op de been
Tijd om alleen je eigen gewicht te dragen .....