Waarom brengt onzekerheid en liefdesverdriet altijd een leeg gevoel met zich mee? Waarom zit ik hier nu aan mijn bureau met een misselijk gevoel en eenzaamheid? Mijn leven is toch niet voorbij? Ik zou mij toch niet bezig moeten houden met een man die misschien wel klaar is met mij? Waarom moet je een hele dag piekeren? kan ik het gewoon niet allemaal stopzetten, gewoon niets meer voelen of denken? Ik wil maar één ding en dat is hem! Hem knuffelen, zoenen, de liefde bedrijven, al was het alleen maar zien en praten.

Dit klinkt wel allemaal erg geobsedeerd, maar zo ben ik helemaal niet en zo wil ik allemaal niet zijn of doen. Maar waarom kan je het dan alsnog niet loslaten. Ja loslaten dat het is het...makkelijker gezegd dan gedaan! Ik werd vanochtend redelijk rustig wakker, met een gevoel van het kan best goedkomen, bovendien is hij niet compleet uit mijn leven? Ik heb al zo vaak eerder liefdesverdriet gehad, altijd heb je het gevoel dat je hele wereld op zijn kop staat, dat je NOOIT weer kan liefhebben etc. Maar je leert relativeren, natuurlijk komt er een ander na deze 'alleen dat willen we niet voelen of horen'. Wij houden ons liever voor de gek, met nog een sprankje hoop soms en wij willen niet altijd eerlijk zijn tegen ons zelf. Ja ach, ik weet wel dat ik beter verdien en echt wel weer een leuke man tegen kom. Misschien een man die mij veel vreugde en liefde gaat brengen dan ik van te voren bedacht zou kunnen hebben.

Ik wil maar zeggen, we kunnen het misschien nu nog niet voelen en denken door alle pijn en andere emoties. Maar... wij weten wel wij worden allemaal weer gelukkig. Ons leven of de mijne stopt niet, ik weet het 'je hart doet zeer en dat is logisch, maar het zal helen'!