Deze week was de eerste na de definitieve afsluiting. Zondag heeft ze de hele dag gehad om al haar resterende troep uit m'n huis mee te nemen en dat heeft ze zeker gedaan. Ik zat in België. Wat een kale boel blijft er over bij thuiskomst. Bijna 3 maanden nu voorbij sinds het laatste directe contact, en na zondag weet ik definitief dat het nooit meer gaat komen. Er is niks over om verder te regelen, en een simpele "hoe gaat het" zal niet in haar opkomen. Ze wilde duidelijk van mij af en dat heeft ze nu bereikt, antwoorden op resterende vragen zal ik niet meer krijgen. Moet ik ook niet meer willen. Geen contact meer met haar ouders, niet meer met haar vrienden. Mijn goede oude leven is nu helemaal voorbij.

Mijn gevoel is afhankelijk van het niveau afleiding dat ik heb. Al is afleiding misschien niet meer het juiste woord, het is nu meer invulling. Ik voel me goed als ik onder de mensen ben, onder vrienden of familie. Of gewoon op het werk of sport. De dingen die ik dan doe zijn leuk, ben ik helemaal mezelf, geen gedachtes naar vroeger en ik zit vol energie en ideeën. Die momenten heb ik ook thuis, zonder gezelschap. Filmpje kijken, huis organiseren, eten regelen of gewoon af en toe lekker hard de muziek (racoon) aan en gaan luieren op de bank. Op deze momenten voel ik me beter. Ik ben me bewust dat de toekomst open ligt. Dat ik goede mensen om me heen heb. Ik heb eigenlijk best een leuk leven. Ik doe makkelijker dingen dan voorheen, was altijd heel goed redenen te verzinnen om iets niet te doen. Nu niet meer. Ben socialer geworden door het hele gebeuren, en een stuk wijzer. Ik heb blijkbaar toch emoties. Best een ander mens tegengekomen in mezelf.

Daar tegenover staan de momenten dat ik ff niks te doen heb, gaan m'n gedachtes weer naar het gevoel dat ik mis, wat ik denk dat nooit meer terug gaat komen. Dat ik genoegen nam met liefde van iemand die me zo heeft belazerd. Die blijkbaar zo anders in elkaar steekt en dat ik dat niet heb gezien in die 4 jaren. Die nooit heeft geprobeerd te praten over haar problemen te hebben, en mij in de waan te laten dat we samen een toekomst hadden. Dat alle liefde in mijn leven nu voorbij is. Dat ik alleen ben. Alleen...

Geez klinkt wel heel depri als ik het zo opschrijf. De positieve momenten zijn er gelukkig een stuk meer dan de negatieve, maar hoelang gaat dat negatieve gevoel er nog zijn. Stel dat het nog maanden gaat duren, wat een totale verspilling van energie. Slijtage is een verrek te langzaam proces.

Ik hoop op een beter 2007 voor iedereen hier.

Groeten, JP