Een jaar later...

Het is nu een jaar na jouw weggaan,
12 maanden van vallen en opstaan,
maanden van gemis, verdriet en schreeuwen van onmacht,
maar ook van sterker groeien, en een wereld zien die weer naar me lacht.

Een jaar na die nacht dat je voor het allerlaatst hand in hand met mij sliep,
en de wekker de volgende morgen die me terug in de pijnlijke realiteit riep.
Je zei me altijd dat je ooit waarschijnijk wel zou gaan,
maar ik ben mijn tijd met jou volledig vol vertrouwen aangegaan..

Ik heb echt zo ontzettend veel van jou gehouden,
ondanks alles hoop ik toch dat je dat altijd zal onthouden...
Mijn liefde voor jou zat diep in mij verborgen,
ik wilde er voor je zijn, je koesteren en verzorgen..

Je was mijn wereld en mijn hartslag,
vandaar dat ik tijdenlang helemaal in de kreukels lag..
Ook nu laat ik weer tranen om jou,
maar ik ben nu een veel sterkere vrouw.

Je kunt me niet meer afkraken,
om het later weer goed te maken.
Ik laat me niet meer gebruiken,
heb me los geworsteld uit jouw fuiken.

Een jaar verder,
ik voel me nu zelfstandig en niet meer jouw redder.
12 maanden van sterven en van intens leven,
wat heb ik jou veel aandacht gegeven..

Ik wens dat je jezelf vindt,
en dat je je ooit echt aan iets verbind,
Ik hoop dat je gelukkig wordt
en je niet meer in de ellende stort..

Hierbij een laatste vaarwel,
en de laatste fase van mijn herstel.
Hierbij mijn laatste beetje liefde op schrift,
de rest staat in mijn hart gegrift.

Ik leef mijn leven,
met vooruitkijken en groeien als mijn streven.
Ik laat het laatste beetje van jou nu gaan.
Om daarmee sterk in mijn schoenen te kunnen blijven staan.