ze heeft een emotie regulatie stoornis. Hoewel dit mij in het begin niet zo veel zegde heb ik wel eens rond gekeken wat dit nu inhoud. Bleek dat het een nieuwe naam is voor borderline. Ze gaf in het begin aan dat ze nog in therapie zat en dat het goed ging. Toen weer elkaar leerde kennen was ze zeer afstandelijk. Tot op het moment dat ik over haar littekens begon. Ik vond het nogal wat daar ze zo veel oude snijwonden op haar armen had. Ze gaf toen aan waar ze last van had. Dat het thuis niet lekker liep en dat ze wat moeite had met het leven. Ze woonde daarom ook in een studenten huis.
We spraken af en hadden het heel gezellig samen. Belandde met elkaar in bed. Het ging allemaal zo snel maar het voelde om wel goed. Ik hield wel in mijn achterhoofd dat er ook een hele andere kant aan haar zou kunnen zitten. No worries.... Tot dusver. Weer spraken regelmatig af en bleven vaak bij elkaar slapen. Tot ze wilde samen wonen.... Daar is het allemaal wel mee begonnen. Ik dacht in eerste instantie dat het wel heel vlug ging en was ook wat huiverig. Maar goed vooruit na 3 maanden woonden we samen. Met haar studie liep het niet goed. Ze vond het niet meer leuk en had slecht punten. Ze wilde wat anders gaan doen. En vond uiteindelijk een hele andere studie. Het maakte mij niet uit zolang ze maar iets deed. De problemen begonnen pas echt toen ze haar kat bij ons wilde laten wonen. Ik vond het niet fijn om hier een kat in huis te hebben. Katten zijn in mijn ogen Veel te onvoorspelbaar. Ik ben meer een honden mens. Die luisteren ook wat beter. We kregen immense ruzie. Ik wilde namelijk echt geen kat in huis. En die kat had het ook veel beter bij haar ouders. Een mooie tuin om in te spelen en Veel meer ruimte om rond te rennen. Ik wilde geen ruzie. Daar heb ik nooit echt zin in gehad. Ik onttrek mij daar meestal van. Het liep zo hoog op dat ze zichzelf sneed en in paniek haar wonden liet zien.
Ik heb toen duidelijk met haar afgesproken dat ik niet wil dat ze zichzelf snijd. Hier heeft ze zich ook altijd aan gehouden.
Uiteindelijk hebben weer afgesproken om het te proberen met de kat. Dit ging opzich goed. En alles leek weer prima te gaan. Zij ging naar school en at en sliep af en toe bij haar ouders (ivm haar school die in haar ouders stad lag). Alles leek goed te gaan. We hadden zo nu een dan wel wat meningsverschillen en die konden hoog op lopen. Soms dan pakte ik de auto en ging ik een stukje rijden om het van me af te zetten. We hadden het er soms over dat ons allebei wat dingen dwars zaten. Zij wilde meer affectie van mij, meer liefde en aandacht en dat ik beter naar haar luisterde. Tranen liepen tijdens deze gesprekken bij ons allebei omdat wat er allemaal van te voren gebeurde erg heftig was. Ik wilde dat ze haar rotzooi minder liet slingeren en ik eens opruimde of de was deed. Het meeste kon ik me wel storen aan de vaat. Weehadden afgesproken degene die kookt doet niet de vaat. Ik wilde soms dan nog wel eens koken en de vaat dan samen doen. Ze gaf altijd aan te moe te zijn. En dat ik me relaxter op moest stellen. Ik houd van een schoon en opgeruimd huis. Ik heb sowieso wat allergieën waardoor ik toch regelmatig aan het stofzuigen ben. Het was soms zo moeilijk om haar hier in te motiveren. Ik wilde stoppen met roken. Ben al eerder gestopt voor een jaar maar ik was er klaar voor om het weer te proberen. Ik had het niet met haar er over gehad. Ik kwam thuis en toen hebben we het er pas over gehad dat ik het niet fijn vindt als ze binnen rookt. Ze vond dat ik dit eerst met haar had moeten bespreken. En dat ze niet zo 1.2.3 buiten ging roken op het balkon. Ik ben toen erg boos geworden. Ik had al ren tijd niet gerookt en de frustratie kwam er uit.
Savonds heeft ze toen binnen zitten roken en heb ik uit kwaaiigheid de asbak het raam uit gestuurd. Ik was heel boos omdat ik mijn best wilde doen om te stoppen maar op dat moment was het voor mij de maat. (Het is en was immers mijn huis en ze betaalde verder geen huur, wel een kleine bijdrage voor gas water en licht). Ze was toen zo ontdaan dat ze haar moeder heeft gebeld om haar op te halen. Ze heeft toen de kat en wat spullen mee genomen. Ik heb haar toen savonds gebeld en sorry gezegd voor wat ik had gedaan. Ik was ook maar weer gaan roken want ik wilde zo geen ruzie. Wee hebben het er toen over gehad en ze ging weer terug bij haar ouders wonen om weer wat afstand te creëren tussen ons. Ze zat namelijk vaak thuis en vond de opleiding niet leuk. Ze ging wel 2 dagen in de week werken. Om bezig te blijven en iets van inkomsten te hebben.
Haar vader kreeg het moeilijk en moest geopereerd worden. Ze was meer bij haar ouders thuis en kwam af en toe met mij mee als ik uit mijn werk kwam. Ik bleef liever niet bij haar ouders slapen. Voor de operatie hadden ze vaak ruzie en dat was goed te horen. Apart waren het fijne mensen om mee te praten. Maar discussies die ze hadden gingen vaak over in schreeuwen als ze samen waren. Onze relatie was ook aan het verwateren omdat ze zo veel thuis was. Ik ben wel regelmatig langs geweest voor of na mijn werk. Ze was zelfs erg lief om voor mij te zorgen toen ik ziek was(flinke griep). Ik had na alle ruzies nooit Veel zin meer om echt het gesprek met haar aan te gaan. De reacties van haar waren altijd zo heftig. Daar kon ik niet mee omgaan. En als ik dat probeerde liep het uit op verhoogde emoties en onbegrip. Ik kon daar wel wat gemakkelijker overheen stappen. En wilde meestal de volgende dag geen oude koeien uit de sloot halen maar dan wad zij nog steeds boos. Ze kon het niet los laten.
Ze sprak regelmatig via whatsapp tegen mij. De laatste 2 a 3 maanden had Ik nauwelijks zin om nog te reageren. Alles liep uit op een discussie. Ik heb voor ons 1 jaar samen zijn geprobeerd om een dagje naar texel te gaan. We zouden daarvoor eigenlijk met de tent op vakantie gaan maar weer kregen ruzie waardoor ik boos was op haar omdat er wat dingen geregeld moesten worden en in mijn beleving deed ze dit niet of te weinig. Ik heb toen een aantal dagen niks tegen haar gezegd. Ik weet hoe ik zelf ben als ik boos ben. Dan wordt ik sinisch of sarcastisch en dan zeg ik dingen die ik niet zo bedoel. Uiteindelijk hebben we en gesprek gehad waarbij er veel tranen waren. Ze wilde het nog proberen en uiteindelijk heb ik ingestemd. Het zou ons sterker moeten maken. Daarna zijn we naar texel vertrokken want ik wilde zo graag wat tijd voor ons samen. Om wat leuks te gaan doen. Op de weg heen begon de discussie al weer. Ik heb het toen afgekapt omdat het zinloos was weer keken beiden anders naar de situatie en ik moest me concentreren op de weg. Op texel zelf weer een conflict. Ik wilde rustig fietsen en zij was klaar met fietsen en wilde terug naar de haven om de boot te nemen naar Den helder. Op de terugweg ging alles wel ok.
Ik heb daarna heel veel moeten werken. En het contact verliep steeds moeizamer. Ik wilde niet reageren via whatsapp. Ik was soms ook te moe om nog iets te zeggen. Soms dan reed ik naar huis en belde ik haar wel eens(wel zo fijn handsfree). We hadden al ren paar dagen niks meer tegen elkaar gezegd. Een ze wilde wat afspreken. Ik had er een heel naar gevoel over. Ze wilde in eerste instantie niet zeggen wat er was. Ze wilde het over ons hebben. Ok dacht ik. Even later ging er bij mij een bel rinkelen van paniek en ik werd onrustig. Ik belde haar op een vroeg haar nog een keer waar ze het over wilde hebben. Ik vroeg haar op de man af of ze het wilde uit maken. (Misschien had Ik dit niet moeten doen? )Ze gaf hier geen direct antwoord op. Ik heb toen gevraagd of ik langs kon komen. Dit was goed. We hebben eigenlijk niet zo veel gezegd behalve opgesomd wat er niet liep in onze relatie en wat we vaker naar elkaar hebben proberen uit te spreken. Heel veel tranen vloeide er. Zo werk bij haar als bij mij. We waren Tot het besef dat het zo niet langer ging. Ik heb op het laatste moment nog gevraagd of ze het nog wilde proberen. Dit kon ik haar niet aan doen zei ze. We hebben toen nog even op de bank arm in arm gehuild en wat afscheid kussen gegeven. Ik ben toen met lood in mijn schoenen naar huis gegaan. Wat was me overkomen. Toen ik weg liep hoorde ik haar heel hard huilen. Dat deed me erg veel.
In de tussentijd heb ik geprobeerd om contact met haar te behouden. Na wat verwoede pogingen van mij om haar te spreken hadden we eindelijk een afspraak om elkaar te zien. Ik heb geprobeerd om haar te overtuigen dat er aan te werken valt. Dat weer zo veel leuke en mooie herinneringen al hebben. Ze wilde niet. Ze wilde niet Nog een keer alle ellende en verdriet. Wat ik heel goed kan begrijpen. Ze wilde tijd om over dingen na te denken en af te sluiten.
Ik haar nog wat mails en berichten gestuurd dat ik aan mezelf wil werken en onze relatie. Dat ik er nog wel wat in zie. Ik wil het anders doen en rustiger op bouwen. Elkaar beter en opnieuw leren kennen. Ze geeft aan dat ze rust en tijd nodig heeft. Ik vind het heel erg moeilijk omdat ik heel veel van haar hou en haar heel erg mis. Ik ben niet altijd open geweest en ik wilde soms echt niet over zaken praten omdat het mij juist zo veel doet. Ik steek soms liever mijn kop in het zand.
Ik ben ook echt niet de gemakkelijkste geweest. Dat zie ik en Dat weet ik. Het voelt alsof iemand met een hamer heel hard op mijn borstkas heeft geslagen. Het is nu 2 weken geleden. Ik heb er over na gedacht. De eerste week heb ik haar iedere dag proberen te bereiken. Iets los te krijgen bij haar. Soms lukt het met heel veel moeite. De laatste week heb ik besloten om het wat met rust v te laten en haar over een paar dagen te bellen om te vragen hoe het met haar is. Het druist heel erg tegen mijn gevoel in. Aan de andere kant zegt ze toch niks terug. Niet via whatsapp noch via de mail.
Er zijn nog hele sterke gevoelens. Zowel bij mij als bij haar.

Ik denk bij mezelf dat we te snel zijn gegaan. Nooit de tijd hebben gehad om elkaar goed te leren kennen. En dat al het werk en zorgen er ook niet goed aan hebben gedaan. We hebben allebei een hoop bagage zo vroeg in ons leven opgebouwd.
Ik vroeg me af of het wat had uitgemaakt als we wel samen waren gaan kampen. Dan zijn er zo veel dingen minder om je druk over te maken ipv al dat gehaast.
Ik schilder hier misschien alleen de negatieve dingen af die zijn gebeurd maar er waren ook een hoop positieve dingen.
Ik hoop dat het nog goed komt tussen mij een haar en dat we aan onze valkuilen kunnen werken.
Zijn er mensen met iemand die borderline of ERS heeft waarbij de relatie wel goed loopt en hoe dan? Ik vind sommige dingen die ze doet en hoe ze die doet erg lastig om mee om te gaan.
Ik wil ook echt niet zeggen dat alles wat er is gebeurd daaraan ten grondslag ligt. Misschien passen we gewoon echt niet bij elkaar. Maar we hebben ook echt een goede periode gehad waar wel alles werkte.
Haar spullen staan nog hier. Te wachten... Ik zou het fijn vinden als ze die ophaalt of dat ik ze naar haar kan brengen. Want het doet op dit moment veel verdriet en herinnerd mij aan een hoop.
Ik wil haar niet te veel pushen. Hoe kan ik dit het beste aanpakken?
Iemand tips over het opnieuw contact leggen na een relatie?