Na onze gezellige avond donderdag vlogen de mailtjes en smsjes weer over en weer. Vrij algemeen hoor, met wat complimenten van hem, dat hij vond dat ik er zo goed uit zag en dat hij me zo lief vond.
's Avonds nog wat interesse, wat ik aan het doen was en of ik niet al te erg van mijn stuk was van de avond ervoor, met een grote knipoog erachter. Ik heb gewoon rustig gereageerd, gezegd dat ik het leuk vond en dat ik lekker bij een vriendinnetje was. Uiteindelijk stuurde hij nog wat, wenste mij een goede nacht toe en daar heb ik nog op de zelfde manier op gereageerd en nu is het stil....
En ja hoor, daar word ik natuurlijk weer enorm onzeker van. Maar ik wil hem niks sturen. Ik wil het even bij hem laten. Daarnaast wil ik ook niet meteen weer op zijn nek zitten, hij wil graag vriendschap, dan moet hij ook maar even moeite doen. Maar wat kost me dat een hoop energie.. Natuurlijk wil ik meer complimentjes, meer interesse, meer smsjes..
En dan zijn we ook weer terug bij een van onze problemen samen. Het kan voor mij nooit genoeg zijn. Hij zei wel eens: al stuur ik jou 50 smsjes op een dag, dan baal je nog dat ik er geen 51 heb gestuurd.
Ik lijk soms wel een bodemloze put. Nou zou die behoefte aan bevestiging kunnen komen door het feit dat hij natuurlijk zo'n problemen had om tegen over zijn familie op te staan en te zeggen: Dit is mijn vriendin.
Aan de andere kant is dit een probleem, dat als een rode draad door al mijn relaties loopt. Ik ben altijd bang dat ze me niet leuk genoeg vinden, dat ik niet aan de voorwaarden van de ideale vrouw vol doe. Soms kan ik vol verwondering kijken naar vrouwen, die wat mij betreft heel lastig zijn, veel moeilijker dan ik, kattig, en die dan toch een man hebben die de grond kust waar zij op lopen. Dan denk ik: Ik doe alles voor mijn partner, en toch blijven ze niet...
Ligt dat nu echt altijd aan mijn mankeuze, of ligt het gewoon aan een diepgewortelde onzekerheid?
Hoe dan ook....stiekem hoop ik natuurlijk toch dat zijn interesse weer aangewakkerd is door afgelopen week. Maar als dat niet zo is, dan moet ik toch echt rekening houden met het feit dat het definitief klaar is. Dat hij echt gewoon vriendjes wil zijn. Alhoewel dat dan weer niet zijn houding en interesse van afgelopen week zou verklaren, maar ok. Ik begrijp mannen wel vaker niet.
Morgenavond heb ik een date. Met een andere man. Ik ga gezellig uit eten. Het is ook echt een leuke man.
Maar nu? Nu ben ik misselijk. Nu ben ik moe. Nu ben ik verdrietig en rollen de tranen weer over mijn wangen. Want al hoop ik nog zo van harte dat de date succesvol is en dat ik even mijn focus van mijn exliefje kan verleggen naar iemand anders, ik mis hem. Er zijn al best wat mannen en relaties geweest, maar deze.. Ik weet het niet... Het klopt niet. Elke vezel in mijn lijf vecht tegen de situatie zoals hij is. En het zou zoveel makkelijker zijn als ik het gewoon kon accepteren. Maar hoe kun je accepteren dat 2 mensen, die echt heel veel om elkaar geven, door stomme problemen als leeftijdsverschil en religieverschil niet bij elkaar kunnen zijn? Jaja, ik weet het... het zijn geen kleine probleempjes. Maar het was donderdag bijna tastbaar, hoe we nog steeds dol op elkaar zijn. En toch werkt het niet.... En dat breekt mijn hart.
Wat zijn wij vrouwen er toch
Wat zijn wij vrouwen er toch een kei in om altijd onze eigen manko's onder de loep te leggen!
Hier nog zo'n gup. In retrospect écht alles wat ik 'verkeerd' heb gedaan bestuderen. Ik stelde me te onzeker op, het werd een 'self-fulfilling prophesy', ik stelde me te afhankelijk op, maakte hem het allerbelangrijkste in mijn leven.
Maar....ik heb vergelijkingsmateriaal met een goed functionerende relatie uit mijn verleden zoals je weet, en met die man speelde dat totaal geen rol. Ik was nooit onzeker over zijn liefde omdat zijn acties lieten zien dat hij 100% voor me ging. De balans was gewoon 'natuurlijk aanwezig'. Er was er niet eentje afhankelijker van de ander omdat we beiden elkaar nodig durfden te hebben.
Zelfs als mijn kersverse ex me 50 smsjes had gestuurd dan had ik ergens nog steeds gevoeld dat hij er niet 100% voor ging. Dat hij een reserve bewaarde. En was ik dus nog steeds onzeker geweest.
Wat ik hiermee wil zeggen is...twijfel niet teveel aan jezelf, betrek het niet teveel op jezelf. Accepteer jezelf, heel veel valt er op onze leeftijd niet meer aan te sleutelen hoor! Door de jaren heen krijg je weer een ander perspectief, komt er meer begrip voor jezelf, maar het is echt niet zo dat je kan zeggen...hmmm...ik zit onzeker in elkaar, dat moet maar even anders. Veel beter is het om een lieve partner te treffen die je liefheeft met al je onzekerheden.
"True love is when someone thinks that you are a good egg even though he knows that you are slightly cracked."
Kijk wel uit voor je hartje, he? Als je ex daar namelijk niet erg goed voor zorgt, moet je het echt zelf doen.
Veel plezier vanavond met je date. Ik ben ook wel weer toe aan een date, ff een verzetje en een leuke avond! Even ongecompliceerde fun. Hoop dat je t gezellig hebt!
Lfs