Sommige kennen mij misschien nog op dit forum, maar voor degene die mij niet kennen een (korte) samenvatting.

Zo'n 1.5 jaar geleden kreeg ik een app van mijn ex. Ze maakte het uit zonder verdere uitleg. We waren op dat moment 11 jaar samen en ik had het totaal niet aan zien komen. Ik was haar eerste echte liefde en leerde haar op 14 jarige leeftijd kennen. Vanaf dat moment ging het hard achteruit met me. Ik had geen controle over mijn emoties. Wat volgde in een poging om uit het leven te stappen. Ik ben blij dat ik tijdig aan de noodbel heb getrokken in die periode. Ik heb met name in het begin contact met haar gezocht omdat ik antwoorden wilde. Maar diep van binnen hoopte ik ook nog dat het goed zou komen. Antwoorden heb ik nooit gekregen. De enkele keer dat ik haar via de telefoon heb gesproken na de breuk kon ze niet anders dan huilen. Ik heb een paar weken gewacht en daarna geprobeerd om af te spreken. Met veel moeite stemde ze dan toch in. Alleen van het afspreken kwam weinig terecht. Ik heb het tot 2x toe geprobeerd maar beide keren kwam ze met een excuus. Toen was de maat vol. Ik heb toen besloten om helemaal geen contact meer te zoeken met haar, puur om mezelf te beschermen. Gek genoeg kwamen de weken daarop verschillende berichten binnen en gemiste oproepen. Ze bleef maar vragen hoe het met mij ging, en dat ze toch graag af wilde spreken. Maar voor mij was het allemaal te laat.
Kort daarop kwam een vriend met het nieuws dat ze een nieuwe relatie had. Ze had het op facebook al met iedereen gedeeld. Ik weet niet waarom, maar ik heb haar toen een kort berichtje gestuurd. Ik bedankte haar voor de mooie tijd samen, en wenste haar veel geluk met haar nieuwe relatie. Ze heeft mij nog vele malen gebeld maar hier heb ik nooit response op gegeven. Het was voor mij allemaal klaar en het werd tijd dat ik aan mijzelf ging werken.

Nu ik anderhalf jaar verder ben kan ik zeggen dat het redelijk goed gaat met me. Ik werk en sport enorm veel. Alles om mijn gedachten bezig te houden. Maar 's avonds als ik thuis kom begint het zeer te doen. Wat mis ik dat kind toch ongelofelijk veel. Alleen zal ik dit nooit aan iemand laten merken. Ik kom er wel dat weet ik zeker, alleen zal het met veel vallen en opstaan gaan. Ik ben trots op mezelf hoe ik met deze hele situatie ben omgegaan, buiten de rare gedachten die ik heb gehad.
Het is niet makkelijk geweest, maar misschien is dat een goed iets geweest achteraf. Ik weet namelijk weer wie ik ben, waar ik van hou en wat ik wil bereiken in dit leven. Nooit geweten dat zoveel verdriet mij dichter bij mijn doelen zou brengen. Ik wil jullie graag nog meegeven dat iets negatiefs als een relatiebreuk, ook weer ruimte maakt voor heel veel positieve dingen. Het kost gewoon wat tijd om dat in te zien.

Ik wil deze site en oud forumleden bedanken voor het deels verwerken van mijn problemen. Een geweldig initiatief! Ben nog steeds erg dankbaar voor het feit dat ik hier terecht ben gekomen.

Ik zal misschien nog een nog een enkele keer op deze site te vinden zijn om de laatste blogjes te lezen maar voor de rest houd het hier voor mij op. Ik ga verder! YOLO!!