Nou daar ben ik weer, ben toch wel heel blij hoe onze avond is geweest donderdag. In het begin van de avond kon ik geen woord uitbrengen zonder in de huil te schieten, maar hoe later het werd hoe beter de gesprekken verliepen. We hebben zeer openhartig gesproken over onze gevoelens tegenover elkaar. Onze verwachtingen over de toekomst en onze nieuwe omgangsvorm. Eigenlijk stappen we over naar een andere vorm van relatie, omdat we elkaar nog wel willen zien en er voor elkaar willen zijn. Hij heeft mij uitgelegd dat als ik behoefte heb om hem te bellen dat ik dat altijd mag doen, maar dat ik niet moet verwachten dat hij mij nog elke dag gaat bellen. Hij zal 1 keer in de 2 weken wat met mijn dochter gaan doen, en we proberen elkaar voorlopig nog wekelijks te zien om bij te praten. Hopelijk kan ik op deze manier een beetje gewend raken aan zijn afwezigheid en meer op mezelf gaan richten zonder dat hij in 1 keer uit mijn leven word gerukt.
Wat wel klote is aan deze situatie als we dan samen op de bank zitten en we praten wat, dan hebben we het fijn samen, omdat nu alle druk ervan af is. En wanneer ik huil troost hij mij, waardoor ik hem weer tegen me aan voel, en dan wil ik hem weer bij me houden. Maar dan gaat hij weer weg en komt de verdriet er weer voor terug. Het is best zwaar allemaal.
Maar ondanks dit alles denk ik dat het wel oke is, langzaam wennen aan de situatie doet me minder pijn, ik doe er weliswaar langer over. Maar ja, liever wat langer minder pijn, dan even cruciaal. Een relatie van 4 jaar zal hoe dan ook wel een tijd duren om overheen te kunnen komen. Zolang ik me maar meer en meer op mezelf ga richten en open sta voor nieuwe mogelijkheden kom ik er wel doorheen. x