Wat Nico_Nico hier beschrijft klopt wel aardig, ik wil er niet bij de pakke bij neer zetten, ik beschouw mijzelf als vechter ik heb 3 weken lang in een hell gezeten door de ellende die hoop heet. Tis pijnelijk en klote maar ik wil gewoon verder, ik ervaar nu inderdaad een leegte die ik van plan ben weer te gaan vullen met echte liefde maar niet meer van haar. Als ik op mij kamer ga piekeren schiet ik toch niet veel mee op, en zal ik haar niet mee terug krijgen.

Af en toe denk ik wel na waar mijn aandeel was in dit hele gebeuren, ik kan gewoon niet zoveel bedenken wat ik fout heb gedaan. Nooit ruzie gehad nooit echt harde menings verschillen, ik was gewoon voor mijn gevoel echt haar vriend en maatje. En steunde haar overal in. Ach wie zal het zeggen, ze zelf gaf aan dat ik het goed gedaan heb dat probleem bij haar lag. Tja ik wil me er gewoon niet meer druk om maken, doe ik mezelf alleen maar pijn in.

Later zal ik misschien nog wel x contact zoeken om het uit te praten, bepaalde antwoorden krijgen op me vragen maar voorlopig wil ik het laten rusten. en lekker date

Allereerst, Nico, sportief van je dat je (andere) Nic0's manier van verwerken uitlegt en probeert te plaatsen, maar eigenlijk herhaal je wat ik in mijn laatste reactie aan hem ook geschreven heb. Ik erken en respecteer dat Nic0 gewoon moet doen wat hij voor zichzelf het beste acht, wat voor hém lijkt te werken en waar hij zich prettig bij voelt.

In vergelijking met de meesten mensen die hier schrijven en actief zijn, heb ik geen liefdesverdriet. Wél gehad, en een paar keer ook in zodanig heftige mate dat mijn leven er door stilstond en ik maar niet in staat leek om het weer op de rails te krijgen. Wat dat betreft, kan ik mij nog steeds in meer of mindere mate identificeren met een ieder die er mee worstelt. In veel verhalen die ik hier lees, herken ik enorm veel van de valkuilen, frustraties, misstappen en gebrek aan zelfkennis/inzicht waar ik in het verleden ook zelf mee geworsteld heb.

Door schade & schande, ben ik inmiddels op relatie-gebied heel wat inzichten wijzer geworden. Het meest waardevolle is nog wel, dat ik niet (meer) gekweld wordt door negatieve emoties. Cynisme, wantrouwen & bitterheid is er niet meer, en ook de eindeloze ketting van vragen over het 'waarom' zijn verstild geraakt. Ik ben aangegaan, heb verwerkt, vergeven en erkend wat mijn eigen aandeel is geweest.

Wat ik in mijn reacties op Nic0's blogs heb pogen te doen, was geen aanval of verwijt, maar enkel en alleen een poging om eventuele, potentiële valkuilen in zijn verwerking aan te wijzen (lees: 'eventuele valkuilen'; ik impliceer dus niet dat hij er ook in zál vallen). Uit eigen ervaring heb ik tegen wil en dank moeten leren dat 'verdringen', althans voor mij, niets meer is dan het probleem voor me uitschuiven, of ergens anders voor onbepaalde tijd 'opbergen'.

Aangezien dit een publiekelijke site is, waar veel mensen meelezen, steun vinden en hoop putten uit de verhalen en ervaringen van anderen, vind ik het nodig om ook de eventuele schaduwkant van dat 'verdringen' op de tafel te krijgen. En dan is het aan ieder individu zelf, wat het beste werkt. Ik denk dat de kwaliteit van deze site, naast de steun die hier wordt gevonden & gegeven, vooral wordt gewaarborgt door de (confronterende) eerlijkheid naar elkaar toe.

Om op je vraag in te gaan: "Komt het er allemaal ooit uit als je niet alles uit je vorige relatie verwerkt hebt?

Of het er allemaal ooit uitkomt, wanneer je veel onverwerkt verdriet & frustratie met je mee blijft dragen--dat kan ik alleen voor mijzelf beantwoorden. In mijn geval kwam het toch altijd weer naar boven--en dan vooral in situaties waarbij juist die gebieden werden aangeraakt waar ik zoveel onverwerkte shit had liggen. Wanneer iemand te dichtbij kwam, bijvoorbeeld. Of wanneer ik teleurgesteld werd. Psychologisch bekeken, lijkt het mij ook wel logisch dat iets wat je emotioneel onverwerkt met je mee blijft dragen, op een gegeven moment bijzonder zwaar gaat wegen en een ballast wordt. En een ballast blijft een ballast, ongeacht waar je het naartoe blijft verplaatsen--of hoevaak je het ook voor je uit, of van je af blijft duwen.

Sommigen mensen zijn er echter heel kundig in (geworden) om zaken te verdringen in de hoop dat het dan 'vanzelf in de vergetelheid raakt'--en helaas moet ik eerlijkheidshalve toch toegeven, door wat ik bij anderen heb gezien, dat het hen nou niet bepaald, op de lange termijn, zoveel voordelen biedt. Hoe het op mij overkomt, is dat zij met 'verdringen' datgene wat er vergeten probeert te worden, juist heel veel macht & bestaansrecht geven--en daardoor blijft het juist 'actief'. Let wel: er zijn natuurlijk altijd uitzonderingen op de regel, en ik wil daarom ook absoluut niet beweren dat het altijd zo gaat. Maar als we het zuiver psychologisch bekijken, heeft 'verdringen' altijd een consequentie. Het is maar de vraag of de consequentie minder erg is dan datgene wat er verdrongen wordt. En dat moet iedereen voor zichzelf uitmaken.

OF: Is het erger als je de wonde elke keer blijft opentrekken, en zo een groter litteken zal overhouden?"

Hmm. Je kan een pleister op een zwerende wond plakken, maar zolang je die wond niet eerst onderzoekt, ontsmet, desinfecteert en verzorgt--dan kan het afrukken van een pleister en opentrekken van die wond niet veel erger of pijnlijker zijn, dan de zweer die je, zonder extra verzorging, door middel van een pleister maar blijft bedekken. Hoe langer het zweert, hoe aanzienlijker de infectie--en hoe groter het litteken. Met andere woorden: elke wond heeft de juiste verzorging nodig die met de ernst van letsel overeenkomt; dit geldt dus ook voor emotionele wonden. Ik geloof meer in desinfectie en verzorging--dan in het plakken van (figuurlijke) pleisters.

"Maar wat als de problemen niet bij u zelf liggen, maar bij uw partner? Hoe ga je daar dan mee om? Moet je uw volgende partner dan wantrouwen als die zegt dat alles in orde is?

Ik heb hier even over moeten nadenken. Mijn allereerste antwoord was namelijk, ik vind het erg onrealistisch om de problemen en issues in een relatie op 1 van de partners af te schuiven. In een relatie dragen twee personen bij aan de voortgang en vorm van het samenzijn. Dat is dus precies wat ik in veel van mijn reacties aanhaal: erken ook je EIGEN rol in het geheel.

Pas later, kon ik mijn allereerste antwoord wat nuanceren. Ik herinner me jouw situatie, en de extreme onzekerheid van je ex, dat waarschijnlijk een grote oorzaak is geweest dat het niet heeft kunnen werken. Ik begreep ineens veel beter waarom je de stelling opgooit: 'maar wat als de problemen bij de partner liggen?"

Tja, tricky vraag. Ik ben toch nog steeds geneigd, om dat schuldwijzen, of vingertjewijzen, te nuanceren. Er zijn zeer zeker situaties, waarbij één van de partners er emotioneel duidelijk 'slechter' of 'labieler' aan toe is. En dat kan inderdaad een grote oorzaak zijn, waarom een samenzijn problematisch wordt--en uiteindelijk tot een einde komt. Maar nog steeds--er vanuit gaande dat we te maken hebben met een partner die te kampen heeft met een persoonlijkheids-stoornis of vormen van verslavingen, en dat die problematiek dus een zeer groot obstakel vormt--wat is jouw aandeel in dat geheel geweest? Niemand is tenslotte zonder emotionele baggage.

Ik denk bijvoorbeeld aan: heb je het gedoogd? heb je in eerste instantie allerlei excuses gevonden om het minder erg te maken dan het was? heb je de rol op je genomen, waarbij jij de steun-en-toeverlaat werd, de rots, degene die de ander omhoog sleepte, voortduwde? welke illusies heb je jezelf gemaakt? dat het beter zou gaan? dat het 'een fase' was? hoe was het in het begin, zijn er signalen geweest die je niet hebt gezien, of niet hebt willen zien? wat was de beloning om toch te blijven, toch te proberen?

Af en toe krijg ik de indruk dat mensen moeite hebben met dat 'welk aandeel heb JIJ gehad in de relatie?', omdat zij ervan uit gaan dat 'een aandeel' gaat over iets negatiefs. Dat ze moeten gaan toegeven dat ook zij 'fout' zijn geweest, fouten hebben gemaakt, beter hadden moeten weten, moeten doen. En wanneer de 'fouten' overduidelijk veelal door die ander zijn gemaakt, werpt 'erkenning van jouw aandeel' weerstand op. Echter, dat 'aandeel' kan alles zijn; ook de dingen die je hebt gedaan uit liefde, vertrouwen, geloof, vechtlust. Omdat je zo graag wilde.

Je aandeel hoeft niet per definitie 'negatief' of 'fout' te zijn geweest. Maar dat neemt niet weg dat jouw aandeel evalueren en erkennen, misschien wel veel meer duidelijkheid schept in je eigen behoeftes & verlangens. En om te vermijden dat deze in een volgende relatie weer op de achterbank verdwijnen, je weer hetzelfde patroon volgt--is je eigen aandeel erkennen simpelweg het geloof toelaten, dat er in elke situatie iets over jezelf te leren valt. Dat je geen verliezer hoeft te zijn.

Een aandeel hebben, betekent niet dat je daarmee de obstakels die voortkwamen uit de issues die de partner had, baggatalliseert. Het betekent ook niet, dat de weegschaal ineens qua 'schuldenpost' gelijk staat--er zijn relaties waarbij je heel duidelijk de partner kan aanwijzen die zich op heel veel gebieden onverslaanbaar schuldig heeft gemaakt aan het boycotten van die relatie. Daar hoef je ook geen verantwoordelijkheid voor te nemen, natuurlijk. Je eigen aandeel erkennen, betekent niet dat jij 'net zo' schuldig bent; dat je het hebt moeten zien aankomen; of dat je gefaald hebt.

Mijn aandeel erkennen in elke relatie die ik heb gehad heeft veel over mijzelf bloot gelegd. Dingen waar ik nu extra alert op ben. En ik merk, dat het mij in de liefdesconnecties die ik nu aanga, veel sterker, eerlijker en stabieler maakt. Ik heb geen last van 'onverwerkt leed' omdat het niet als een onverteerbaar brok nog altijd in mijn systeem aanwezig is. Het zijn kleine stukjes geworden, beter handelbaar. Ik ben hoopvol, open en met een gezonde dosis vertrouwen--omdat ik vooral mijzelf heb leren vertrouwen.

Affijn.

Ik wil mijzelf niet opstellen als een 'liefdespredikant'; ik heb overduidelijk niet alle wijsheid & inzichten in pacht. Ik leer & val (!) nog steeds. Maar de voornaamste reden waarom ik hier schrijf, is omdat ik iedereen gemoedsrust gun. De beste stuurlui staan aan wal, zeggen ze. Niet omdat zij het nu zoveel beter kunnen, of beter weten--maar simpelweg omdat zij de storm hebben getrotseerd en uiteindelijk zo ver zijn gekomen dat zij voet aan veilige wal wisten te zetten.

Terugkijkend op de momenten waarin gemoedsrust juist iets was, wat ik maar niet kon vinden (of vasthouden)-- vond ik heel veel steun bij 'gelijkgestemden'. De geruststelling van de gedachte dat ik 'niet alleen ben', dat ik niet de enige bent die zich in een woeste storm bevindt. Maar het is niet de bedoeling dat je elkaars toestand 'in stand houdt'. Niet: de blinde leidt de blinde. Tenminste, ik ga ervan uit dat iedereen die deze site bezoekt, verder wilt komen.

En in mijn ogen komt de meest constructieve en betekenisvolle hulp, uit richtingen waar er belangenloos gepoogd wordt je te confronteren en met pijnlijke eerlijkheid te wijzen op de dingen die (nog) niet worden ingezien--of waar de bereidheid (nog) ontbreekt om het te WILLEN inzien.

En da's ok. Haal eruit waar je wat aan hebt--en doe het op je eigen tempo

Wens beide Nico's sterkte!