Beste mede lotgenoten!

Een nieuwe blog van mijnerwege en ik hoop dat het de laatste is wat betreft mijn ex. Voor de rest wil ik alleen adviseren of blogs plaatsen ivm andere zaken, het geeft mij een voldoening wanneer ik mensen kan helpen.

Ik heb een heel zwakke week gehad. Zoals jullie al misschien gelezen hebben, heb ik vorige week zondag een bericht gestuurd met "I love you". Update: nadien twee mails om het ietwat te herstellen, falikant mislukt. En vandaag heb ik gebeld om dan af te sluiten met een sms.

Voor lange tijd kon ik mijn emoties bedwingen en de ratio laten zegevieren. Maar het bleef bij bedwingen. Omwille van een reeks negatieve ervaringen kon ik de uitbarsting van emoties niet meer tegengaan waardoor ik heel zwakke momenten had. Blijkbaar heb ik onbewust deze week mijn ex willen pushen om het voorgoed te kunnen afsluiten! Ik wist wat haar reactie ging zijn. Maar had dus onbewust en niet gepland blijkbaar een bevestiging nodig!

Dus vandaag gebeld. En eindelijk, voor de eerste keer deed ze echt heel koeltjes en onverschillig. Ze vertelde me dat ik naar een psycholoog moet gaan, dat ze mij niet kan helpen, dat ze zich nu goed voelt en dat het voor haar gedaan is. Juist de woorden dat ik wilde horen en had verwacht. Ik heb haar nadien bedankt dat ze zich zo gedragen heeft en ik nu eindelijk volledig over haar heen kan komen. Ik wilde tot een situatie komen waar het potvast zat, zonder twijfels, en dat is wat ik nu heb kunnen bereiken. Het onderdrukken van emoties is een zware bezigheid. Hopelijk moet ik het nu niet meer onderdrukken. Er is woede en wilskracht in de plaats gekomen. En later, hoop ik althans, onverschilligheid.

Ik heb haar niet nodig. Het meisje die ik vroeger gekend heb en waar ik zoveel voor gegeven heb, is niet het meisje die ik nu ken. Over and out. Gedaan. Finished. Ik ben er van overtuigd dat mijn onnozele emoties niet meer gaan opkomen, alleen maar woede. Als ik in de nabije toekomst toch weer zou hervallen, ga ik het eerst hier posten opdat mensen, zoals quasimodo, die er boven op zijn en in de ratio fase of onverschilligheidsfase zitten, me terug op de grond kunnen meppen!

Ook interessant: gedurende de relatie was zij meer de emo type, na de breuk was ik het. Toch hielp ik haar wanneer ze in de emo toestand was terwijl ik vnl in het begin geen verliefdheidsgevoelens had. Ik geloofde toen niet in de liefde, dat het een mooie kant heeft maar waarvoor je in de toekomst heel goed moet voor oppassen.

Ik word nu terug gekatapuleerd naar die tijd. En mijn ratio van toen had uiteraard gelijk. Liefde gevoelens bestaan, maar zijn volgens mij tijdelijk en onrealistisch. Ik geloof ook niet dat het puur eigenbelang is, als je verliefd bent wordt je een altruist. Wat voor de toekomst? Wel ik heb er weer uit geleerd. We shall see!

In ieder geval het is nu definitief voorbij. Wil geen emoties meer ervaren, buiten woede. Woede, vreemd genoeg, geeft me wilskracht en zin in het leven. Nadien hoop ik terug de persoon te zijn, die ik vroeger was. Zonder zorgen en door het leven gaan met heel veel optimisme.

Alvast bedankt voor het lezen.