Eindelijk is het zover. Aanstaande dinsdag heb ik een gesprek met mijn ex. Precies 3 maanden nadat ze had verteld dat ze klaar met me was spreken we elkaar. Hopelijk op een normale manier. Mijn gevoel is ook dat dit het laatste gesprek zal zijn. Ze heeft me 3 maanden genegeerd en de contacten die even via de mail en sms hebben gehad waren niet plezierig. Dieptepunt was op mijn verjaardag een week geleden. Geen smsje, geen email, geen kaart. Na 8 jaar relatie was ik dat schijnbaar niet waard. Naderhand bleek dat ze er bewust voor had gekozen. Ik had een boek voor haa geschreven met daarin een dagboek dat ik in de periode 13 januari t/m 11 februari had bijgehouden. Ook had ik daar mijn gedichten in verwerkt die ik voor haar had geschreven en onze foto's in gezet en nog een paar korte verhalen. Ik ga er van uit dat ze dat boek voor mijn verjaardag heeft gekregen en heeft gelezen en dat ze het waarschijnlijk te confronterend vond. 2 dagen nadat ze de relatie beëindigd had is bij mij kanker geconstateerd en dat heb ik haar laten weten omdat ik wellicht dacht dat ze dat misschien wilde weten. Andersom had ik dat ook willen weten immers. Echter zoals gezegd bleef ze me negeren en mogelijk heeft dit nog meer bijgedragen. Nu ben ik een aantal chemo's later en ik weet niet wat het komend jaar mij zal brengen. Ik wil dinsdag niet de zielige man gaan uithangen maar het gesprek met een lach tegemoet treden. Mensen om me heen zeggen dat het een kans is maar misschien moet ik daar maar aan wennen, het hebben van kansen. Ik verwacht niet dat ze haar besluit herziet. Het is allemaal nog veel te vers. Ik woon nog altijd bij mijn vrouw waar ik al sinds ik een relatie met mijn ex heb gescheiden van tafel en bed mee leef. Maar ik ga binnenkort verhuizen want ik wil niet terug naar mijn vrouw omdat de relatie met mijn ex spaak liep. Mijn ex was de liefde van mijn leven, dat was ook de titel van mijn boek. Sommige mensen kom je maar een keer tegen. Maar ook leef je maar een keer en kun je niet in een negatieve spiraal blijven hangen. Dat is niemand waard, vooral als het gaat ten koste van mensen om je heen die lief hebt en die je lief hebben. Vechten is goed, maar het is ook goed om te weten wanneer je de handdoek moet gooien. Soms is een hele lange tijd zonder contact ook wel eens goed. Doorgaan met je leven en de ex laten zien dat je ook zonder haar of hem kunt is ook een teken. Dat kan ook een prikkel zijn voor de ander. Ik heb in ieder geval alles geprobeerd en met respect en liefde mijn ex benaderd. Dus wat mij betreft is het zaak om afscheid te nemen. Alles anders is meegenomen dinsdag.

Ik kan er nu pas over praten wat er die middag is gebeurd. Ze kwam binnen met grote stappen. Op de vraag van de ober of ze iets wilde drinken reageerde ze met 'ik ben hier niet voor de gezelligheid'. Ze gooide een print van een email tussen mij en een collega op mijn tafel. Ik was die collega die week ervoor 'tegengekomen' op Facebook. Nadat ik haar had toegevoegd realiseerde ik me dat dit niet verstandig was en ik heb haar gemaild want ik kende haar ook persoonlijk. Zij was ooit een vriendin van mijn ex maar mijn ex pruimde haar gedrag niet meer dus was dat over. Haar collega vond het inderdaad vervelend dat ik haar mailde en wilde haar relatie met mijn ex als collega niet op het spel zetten. Ze wist niet dat ik en mij ex uit elkaar waren en dat zij iemand anders had. Ik vroeg haar nog om dit vooral niet door te geven aan mijn ex. Maar helaas, ze heeft het toch niet kunnen laten dus mijn ex was witheet en de kans op een gesprek was verkeken. Ik was nu een leugenaar, en ik had haar al die jaren gemanipuleerd en gebruikt....Enfin een hele tirade was het gevolg. Voordat ze wegliep wenste ze me nog sterkte met mijn ziekte want was goed voor mij was was ook goed voor haar, zo zei ze, want ik ben immers nog geld aan haar verschuldigd. De aflossing moest ook maar omhoog want ze wilde mij zo snel als mogelijk uit haar leven. Ik betaalde braaf elke maand 100 euro terug en dat moest maar naar 500 euro per maand vond ze. En jawel hoor een week later lag een aangetekende brief bij me in de bus. En daar bevestigde ze heel formeel hetzelfde en dreigde met deurwaarders etc. als ik niet over de brug zou komen. Nu was ik altijd bereid om dit geld terug te betalen maar ik ben nu van plan om dit gewoon conform de mondelinge afspraak van 100 euro per maand te blijven doen. Ik had een schuldbekentenis getekend dat ik het bedrag aan haar zou terugbetalen maar er stond niet in hoe hoog de termijnen moesten zijn. Deze schuldbekentenis stam van 2007 en ik ben in juli 2011 begonnen met terugbetalen omdat mijn financiële situatie verbeterde. Onder 'normale' omstandigheden en als wij ook na onze 'break up' op een normale wijze met elkaar om hadden kunnen gaan had ik er inderdaad alles aan gedaan om haar niet als een schuldeiser te behandelen maar gezien de brief die ze me sturen en de verwensingen die ze me op 28 februari toewenste heb ik geen andere keus. Aan de ene kant voel ik me vreselijk maar ze heeft me in een hoek gedreven waar ik niet meer uitkom. Ik ben ziek, moe, verdrietig en probeer uit mijn financiële malaise te komen dus ik moet mijn tanden laten zien. Vandaag nog maar een smsje gestuurd met de vraag of ik haar kan bellen of we er op een andere manier uit kunnen komen. Natuurlijk was ik stom gezien het mailcontact met haar collega maar ik heb het gevoel dat ik gewoon niets meer goed kan doen. Ze zat tegenover me en ik herkende haar niet eens meer. 'Ik ben veranderd' blies ze. En 'de oude Corina is niet meer'. Ik heb het gevoel dat er meer aan de hand is maar ik kan er mijn vinger niet opleggen. Mijn strijd is in ieder geval nog niet voorbij. Misschien als ze ziet dat dit eerder tegen haar werkt dan met haar komt ze misschien tot bezinning. Ik kan wel weer mijn excuses aanbieden. Waarom? Ik wijd er nog een mail aan en probeer maar weer eens uit te leggen dat dit niet de manier is. Maar eens is het klaar. Dan zit ze maar 100 termijnen aan me vast. Is ook een manier om mij niet te vergeten toch? En dit is absoluut niet mijn keuze geweest. Maar goed voel ik me er niet onder, laat dat duidelijk zijn. Ik hou nog steeds van haar en ze is altijd goed voor me geweest. Maar nu is ze op oorlogspad, en wordt ze duidelijk geadviseerd door mensen om haar heen die niet aan mijn kant staan. Ow ja, met mij gaat het redelijk. Laatste chemo gehad en nu vol aan het sporten om mijn conditie weer op peil te krijgen. Klaar voor de laatste kruistocht, mijn eigen leven...