Hallo lieve mensen

Een korte achtergrond : na 16 jaar samen, waarvan 11 jaar gehuwd en twee kids, is mijn man vorige week alleen gaan wonen. We hebben reeds een paar crisissen in het huwelijk gehad (steeds over dezelfde dingen), maar blijkbaar vindt hij nu dat uit mekaar zijn beter is. Zelf wou ik dit niet, ik vond dat we onze problemen (nog eens) moesten kunnen oplossen. Hij is echter gevlucht, en ging liever op café dan mijn pijnpunten met me te bespreken. Onder het mom van "jij bent te heftig" als je je problemen aankaart.

Ik zou jullie onze twee laatste brieven willen laten lezen, en vragen of jullie hier aub een mening kunnen over geven. Zelf ben ik al dikwijls op deze site komen lezen, en ik herken ZOVEEL GEVOELENS.
Ik zou het echt tof vinden als ik wat steun, erkenning en advies zou mogen krijgen van jullie.

Hier zijn de brieven :
MIJN BRIEF OP 05/10

Ik ben ZO KWAAD op je omdat je me hebt vernederd, omdat je me in de steek hebt gelaten toen ik je steun en liefde zo hard nodig had, me alleen liet met mijn pijn en verdriet, de zorg voor de kinderen en het huis, mijn zelfvertrouwen deed wankelen in plaats van me te bemoedigen en te steunen, omdat je je fouten niet kon toegeven maar in de plaats daarvan in de aanval ging, dat je mijn grenzen niet respecteerde, dat je me het gevoel gaf niet de moeite waard te zijn.

Ik ben ZO VERDRIETIG omdat je niet beseft heb dat ik alleen maar een gelukkig gezin wou dat op de eerste plaats kwam voor ons, dat je mijn liefde hebt afgewezen, dat je niet begreep dat we uit elkaar aan het groeien waren en je er niets wou aan veranderen.

Ik ben BANG geweest dat je je vleugels aan het verbranden was, , dat je met vrijheid niet kon omgaan op een volwassen en ongevaarlijke manier, zonder ons gezin en onze liefde te schaden.

Het SPIJT me als ik zelf ook gevlucht ben in drank om mijn pijn en eenzaamheid te verzachten, en daardoor de zaken er niet heb op verbeterd.
Het spijt me als ik soms doorgedramd heb, je heb doen wegvluchten van me, niet het geduld heb gehad om je rustig op je positieven te laten komen.
Het spijt me dat ik je niet vertrouwd heb als er misschien soms geen aanleiding voor was. Het spijt me als ik aan je liefde heb getwijfeld als dit niet terecht is geweest.

Ik HOU VAN JE, weet zeker dat ik je zal missen.

Ik wil je BEDANKEN voor de vele mooie en gezellige momenten met ons gezinnetje, ik zal die zo missen. Ik wil je bedanken voor de vele momenten die wel heel erg de moeite waard zijn geweest, voor je humor, voor onze mooie momenten in bed (ook al waren die niet zo frequent als jij wel had gewild), voor onze twee prachtige kids, voor je inzet.

Het ga je goed.

ZIJN ANTWOORD OP 05/10

bedankt voor deze mooie brief.

Eigenlijk doet hij onmiddellijk verlangen, verlangen naar de warmte van ons nestje, twijfelen, twijfelen dat we nu te snel aan het gaan zijn, inzien, inzien dat ik je vaak pijn heb gedaan (opgelet : dit zag ik wel al langer in, maar je verwoordt het pijnlijk rechtuit),

Het spijt me echt enorm dat ik het nu vanop afstand wil bekijken, dat ik thuis de bomen door het bos niet meer zie, dat ik daardoor nog meer pijn en verdriet veroorzaak dan nodig is ... Ikzelf ben echter bang dat de escalaties van de laatste weken (roepen, schelden, geweld) te extreem worden ... De humor en de warme momenten die je noemt, waren - sinds kort - veel te ver te zoeken he. Daarom vind ik dat we nu beter de moeilijke stap zetten, ook al besef ik of vrees ik dat ik hiermee voor jou de deur helemaal dichtsla.

Ergens hoop ik echter stillekes dat,
eenmaal de "praktische kanten" van dit scheiden achter de rug zijn, we elkaar nog zullen kunnen zien, praten, ... Ik weet dat ik hiermee voor jou veel te ver vooruit denk, dat je hier niet aan toe bent, maar toch ...

Ik denk dat we nu eerst en vooral onszelf moeten staande houden, onze eigen boontjes doppen, en ook en vooral de kinderen de warmte blijven geven die ze gewend zijn. Weet gewoon dat je een fantastische, lieve vrouw bent , een schitterende zorgdragende moeder met een echt moedergevoel bent, een warme echtgenote bent geweest. Je bent ook altijd m'n beste vriendin geweest, en ik hoop dat we vroeg of laat nog een bepaalde band terug kunnen opnemen ...

Ik hoop dat ik hiermee niks erger heb gemaakt, is fris van de lever geschreven in antwoord op jouw mooie brief, is gewoon wat momenteel in m'n hoofd speelt ...

Liefs,
hou je goed,
ik zal dit ook proberen

wat moet ik hier nu van denken? we zijn ondertussen naar de notaris gegaan voor de scheiding, hij koopt allemaal nieuwe meubels aan voor zijn appartement, er lijkt geen weg terug, maar toch (zoals vanmorgen aan de telefoon) zegt hij "we zien wel". Ik wil echt niet blijven hangen in iets dat niet meer mag en kan zijn, help aub.