Dit is waarschijnlijk mijn laatste blog die ik aan dit "dit onderwerp", mijn ex-vriend, zal besteden.

Ik doe het deels om het van mij af te schrijven, en deels om jullie reacties te horen, en mijn knopen wat te helpen ontwarren. Dit is zo nodig om het te kunnen verwerken allemaal.

Mijn verhaal :

Ongeveer twee jaar geleden leerde ik mijn ex kennen. Heel toevallig op een feestje van mijn nichtje. Ik had zelf een echtscheiding achter de rug, maar daar was ik al voor een groot stuk over en dat had ik grotendeels geplaatst gezien de huwelijksproblemen toch al een paar jaartje hadden aangesleept.

We praatten wat en hij bracht me thuis. Hij was heel charmant en begrijpend.
Zelf meldde hij dat zijn "vorig" lief hem niet graag genoeg gezien had en dat hem dat veel pijn had gedaan. Zij was na zijn vrouw de eerste vriendin (van toch wel een paar relaties) van wie hij weer gedacht had "yes, met haar zal het wel lukken". En hij was stapel op haar geweest. Ze waren drie jaar lang samen geweest, met meerdere onderbrekingen van haar kant uit, en weinig liefde van haar kant uit. Ik vond dit zo erg voor hem en dacht dat ik hem door mijn liefde wel zou kunnen tonen dat liefde wel bestaat. We bleven mekaar zien, maar ik voelde dat er iets scheef zat. Hij deed soms heel afstandelijk en contacteerde me maar heel weinig zelf. De aap kwam uit de mouw : hij hield nog van zijn ex-vriendin, meer dan van mij, maar hij vertrouwde haar niet meer en kon het niet meer opbrengen met haar verder te gaan. En hij wilde mij ook niet loslaten, vond mij een heerlijke zotte trien en zei dat het wel zou groeien tussen ons als we mekaar nog beter leerden kennen. Mijn voelsprieten bleven echter lastig doen, en bovendien kwam zij op dat ogenblik plots weer heel vaak op de proppen: ze had spijt van haar gedrag en wou hem kost wat kost houden. Ze wist toen al van mij en hem.

Ondertussen was ik serieus kapot van die hele situatie. Bovendien zat ik nog met veel onverwerkt leed en problemen zoals een sterfgeval, een echtscheidingsprocedure en alles wat daarbij komt, mijn moeder die de diagnose borstkanker had gekregen. Ik ging er langzaam onderdoor door dit alles.

Op een bepaald moment heb ik hem dan ook gezegd eens te gaan nadenken over wat hij nu juist wou, wie van ons twee hij nu juist wou. En dat hij bij haar moest blijven als zij de vrouw van zijn leven was.
Na een tijdje kwam hij terug en zei voor mij te hebben gekozen.
Op dat moment ben ik door haar (ze belde mij) geïnformeerd dat hij al die tijd nog met ons twee had verdergedaan. Ook in bed. Zij wist van mij, ik niet van haar (toch niet van bedaffaires, wist dat ze mekaar nog zagen als vrienden).

Ik was weerom kapot vanbinnen, maar hield me (te) sterk.
En hij kon het zo goed uitleggen dat ik hem nog een kans gaf.
En ik zag hem graag.

Wij zijn nog een een jaar en half blijven aanmodderen, en natuurlijk speelde dat bedrog van hem soms op bij mij, waardoor ik wat meer behoefte had aan bevestiging en soms ook wel twijfelde (je moet ook weten dat wij een Lat-relatie hadden en mekaar maar in het weekend zagen) Bovendien bleef het gevoel dat hij zich niet aan mij kon geven, en dat het allemaal veel meer van mijn kant moest komen en hij bevestigde dat ook, maar weerom : het zou wel groeien. Hij kon echter niet zeggen dat hij van me hield, was vaak geïrriteerd, gaf vaak aan niet zo verliefd te zijn op mij als hij op haar geweest was (maar dat vond hij niet erg, het zou wel groeien); ik had zo'n beetje het gevoel dat ik eerder een probleem was soms dan een liefje. Meerder malen heb ik hierdoor een punt achter de relatie willen zitten, met de nodige emoties erbij, maar hij overtuigde mij er telkens van dit niet te doen. Het zou wel groeien ... jaja.

Als hij over zijn ex praatte was het echter zelden positief : ze had van hem geprofiteerd, zou wou bijna nooit met hem vrijen , ze had niets voor hem over gehad, ze was egoistisch, hij hoefde haar niet terug enz. enz. Ook met haar zus praatte hij vaak negatief over haar, en die zus bevestigde dan dat hij juist zat.
Iedereen in zijn vriendenkring en familiekring, ook zijn kinderen (die mij overigens dolgraag zagen) bevestigden mij dat ze een bitch was, niemand vond haar sympathiek. Wel bevestigden ze allemaal dat hij heel erg gek op haar geweest was maar dat ze maar niet begrepen waarom.

Nu; om een lang verhaal kort te maken heb ik het beëindigd een maand geleden. Hij liep hoe langer hoe meer geirriteerd, en onze reis samen met onze vijf kids was er één met meer stress dan iets anders van zijn kant.
Hij heeft daarop heel zwak geprotesteerd dat ik zijn stress niet persoonlijk moest nemen, dat hij nu eenmaal zo was.

Onze breuk deed mij ondanks alles veel pijn, ik hield namelijk oprecht van hem, maar ik wou wel de mooie dingen van ons twee onthouden want die waren er zeker ook en zelfs nog een hele lichte vriendschappelijke band met hem behouden.
Ik dacht dat het mooi afgesloten kon worden zo onze relatie, sans rancunes, dat we beiden wel zouden moeten verwerken een tijdje, en daar kon ik mee leven.

Nu echter verneem ik dat hij na drie weken terug is bij die ex-vriendin. Na drie weken. En bij HAAR.
Ik voel me dus nu alsof ik werkelijk aan het lijntje gehouden ben twee jaar lang en niets betekend heb. Het mooie dat er dan al geweest was, naast veel verdriet ook, is plotsklap ook heel lelijk geworden ...
Ik was aan het verwerken, maar dit plaatst weer zo'n ander licht op alles dat ik weer allemaal niet meer weet.
Ik vind het afschuwelijk dat ik na drie weken al vergeten ben, na een relatie van twee jaar. Het is geëindigd zoals het begonnen is, namelijk met haar.

Is zij dus nooit uit de picture geweest en ik heb twee jaar van mijn leven aangemodderd om niets?
Kon hij zich daardoor niet geven aan mij? Was hij daardoor zo vaak geïrriteerd om niets door mij? Deed hij daarom zo dominant tegen me? Zat hij daarom zo vaak naar babes te kijken in real life en op internet? Wat dacht hij toen hij sexte met mij dan (en ja, we hebben veel gevrijd en ik heb me volledig gegeven daarbij)?
En zijn zijn problemen met haar, waar ik toch o zoveel aandacht heb moeten aan besteden omdat hij er soms bij weende bij hoe ze hem behandeld had, nu opgelost? Hoe vaak hebben we niet over haar gepraat omdat hij er toch nog wel mee kampte met haar "emotioneel misbruik" van hem.

Volgens hem is hij nu veranderd, en zij ook; en klaar. Nu ja, dat doet er niet toe, dat zijn mijn zaken niet meer, maar toch ... die vragen spelen toch wel hoor. MAAR IK DOE ER BLIJKBAAR NIET MEER TOE. Mij moet hij niet verwerken, hij vervangt mij gewoon weer.

Iets wat dus mooi had kunnen afgesloten worden, is nu zo vies en vuil geworden in mijn ogen, en ik voel me serieus misbruikt.

En stom omdat ik niet naar mijn gevoelens heb geluisterd, en naar de raad van andere mensen.

Het voelt alsof je niet meer bent dan een object.

En dat doet pijn en dat zal veel moed en energie kosten en tijd om dit alles te plaatsen.

Veel meer dan dan het op een normale manier geëindigd was.

Iedereen zegt me blij te moeten zijn van zo iemand af te zijn, en ik kan ze geen ongelijk geven, maar vanbinnen ... is er iets gebroken, iets in mij is doodgegaan.

Als jullie hier klaarder in zien dan ik, doe maar op. Want ik vrees dat ik nu niet klaar zie.

Ik blijf zeker nog hangen hier op de site om te lezen en mijn meningen te geven als ik dat kan aan andere zieltjes met hartepijn. Veel sterkte allemaal.