Afgelopen week contact gehad met ex. Hij was gister een stuk meer open over zijn relatie met zijn (ex)vriendin. Ik heb daar enorm gebruik van gemaakt om de situatie helder te krijgen in mijn hoofd. Afgelopen maanden heeft alles in het teken gestaan van touwtrekken. Hij die me continue hoop gaf maar toch met haar was en ik die me daar volle bak tegen verzette omdat het gewoon echt klote voelde. Ik wist nooit waar ik aan toe was.

Nu weet ik het volgende...: hij heeft antwoorden nodig. Hij zit allereerst klote in zijn vel en heeft dingen van het verleden af te sluiten, weer gelukkig te worden met zichzelf. Zichzelf te accepteren en ook blij mee te zijn. Daarvoor heeft hij nu enkele maanden therapie. Het gaat met enorm veel ups en downs.
Hij weet qua zijn huidige relatie niet welke kant het op gaat. Er is erg veel liefde van beide kanten. Ik merk dat in wat zij voor hem doet ook enorm. Ze geeft hem alle ruimte aan zichzelf te werken en dringt niet op. Hij gaat niet voor niets terug naar haar ook. Maar er zijn verschillen, verschillen in dingen die ze leuk vinden waar hij niet van weet of hij er vrede mee kan hebben in de toekomst. Daarbij komt.. hij mist enorm veel intimiteit. Ze gaan niet met elkaar naar bed, slapen apart. Het mist van beide kanten. Enerzijds te verklaren doordat wij elkaar leerde kennen en met elkaar gingen. Toen ging hij terug naar haar, veel schuldgevoel, daarna medicatie en toch een wig in je relatie gedreven.
We hebben hier lang over gepraat en gediscussieerd. Hoe veel ik namelijk van hem hou, ik kan hem niet meer toelaten als zijnde mijn man op het moment dat hij wel intiem is geweest. Dat klinkt gek omdat hij wel met haar is, dus hoezo kan ik dat dan wel aanvaarden? Dat kan ik omdat ik begrijp dat hij het ene niet afsloten had, mensen gekwetst heeft(waaronder ik) en het dan dus ook geen kans heeft. Echter.. op het moment dat hij nu intiem met haar is, en het werkt niet. Voel ik me echt super second. Daar heb ik geen zin in. Dat is mijn kei harde grens.

Ik heb vanavond ook tegen hem gezegd dat het me goed lijkt dat hij een tijd op zichzelf en zijn relatie focust en we geen contact hebben. Allereerst is dit voor mezelf. Ik heb toch continue de behoefte om te weten wanneer het eventueel klapt, daarmee maak ik mezelf gek en ben ik teveel tijd kwijt met hem. Ik kom niet verder. Andere kant komt hij daar ook geen steek mee verder want ik breng ook verdriet mee omdat hij echt wel van me houdt. Dat voel ik wel zo. Hij geeft aan dat hij wel t idee heeft dat ik zijn zielsverwant ben maar dingen gruwelijk verkeerd heeft aan gepakt en daarmee dus antwoorden moet vinden. Gister zei hij ook dat hij soms bang is zijn vriendin nu vertrekt omdat hij zoveel met zichzelf bezig is. Andere kant is hij bang mij kwijt te raken voor altijd. Maar dit is gewoon de situatie.. De antwoorden zijn nodig om af te sluiten of doorstart te maken met alles...
Hij zei dat hij pas intimiteit heeft als hij antwoorden op de verschillen heeft, voor die tijd voelt het gewoon niet goed. EN als de intimiteit er dan is, is de relatie ook voor altijd.

Dat klinkt voor mij best als fair. Ik heb het nu ook gewoon super duidelijk en helder voor mezelf. Er was geen drama, geen paniek, geen valse hoop. Gewoon twee volwassen mensen waarvan de wegen nu scheiden. Waarbij grenzen zijn aangegeven en ook is aangegeven wat er nu nodig is om door te gaan in het leven..
Wat vinden jullie hier van..