Wat is kwetsbaarheid ? In hoeverre ben ik kwetsbaar ? Door wie wel en door wie niet te kwetsen ? Waar komt het gevoel te worden gekwetst vandaan ? Herinneringen, jeugdtrauma's, associaties, verwachtingen naar anderen toe ? Wie kwetst en wie is wanneer de gekwetste ?

Voor mij is kwetsbaarheid, jezelf laten zien voor wie je bent met alle voors en tegens. Ik kreeg daar gelijk het idee bij dat de zo vaak besproken "onvoorwaardelijke liefde" eigenlijk pas dan kan plaatsvinden als je je werkelijk durft en kan laten zien zowel naar je zelf toe, als naar anderen toe. Liefde voelen voor jezelf en de liefde voelen van anderen, anderen die van je houden voor wie je bent en liefde voelen voor hen als zij zich laten zien voor wie ze zijn. Kwetsbaar durven zijn heeft te maken met je sterk voelen. Zo sterk te voelen dat je je zwakheden gerust durft laten zien omdat je weet dat je zomaar niet meer van je stuk te brengen bent ook al voel je je misschien gekwetst.

Dat kunnen en laten zien is iets wat vaak pas lukt als je je zelf accepteert met je die voors en tegens. Voor zover je eigenlijk over voor of tegen kan spreken want objectief gezien zijn het eigenschappen die je een etiketje opplakt zijnde positief of zijnde negatief, terwijl een ander hetgeen je als positief bestempeld best heel negatief zou kunnen bestempelen of andersom. Je durft jezelf hoe dan ook onder ogen te komen. Te zien wie je bent zonder daar meteen schuld of spijt of euforie over te voelen.

Kwetsbaar zijn en gekwetst worden, hoe dichterbij het hart hoe moeilijker te behappen. Degene voor wie je veel voelt, van wie je houdt of waar je van afhankelijk bent (ouder/kind relatie) kunnen je meer kwetsen dan de buurman van drie huizen verderop.

Je gekwetst voelen gebeurt meestal als mensen je op de persoon, afkeuren of ronduit pijn willen doen, je (meermaals) afwijzen of in de steek laten. Ik heb het nu even niet over fysieke kwetsingen maar meer over de blauwe plekken of kwetsingen in je geest. Het zegt ook iets over of je er wel of geen punt van maakt en gaat over hoe snel de grens overschreden wordt tussen je niet gekwetst of wel gekwetst voelen.

Hoe meer zelfvertrouwen je hebt en hoe meer je jezelf accepteert, hoe minder kwetsbaar je je zult voelen. Je weet immers wie je bent en je houdt van jezelf. Je kan de pijn van de ander door de kwetsing heen zien, die naar je toe geslingerd wordt. En je beseft dan gelijk dat het niet jouw te wijten is maar dat het de pijn van die ander is dat deze jou zo pijn doet. Als iemand je doelbewust wilt kwetsen is het moedig om te vragen: “wat heeft jou zo pijn gedaan dat je mij nu zo'n pijn wilt doen ?”

De grens is voor een iedereen verschillend. De een heeft het al snel en er zijn er ook die een geest/hart van beton lijken te hebben waar nooit geen deuk in komt. Daar geloof ik dus ook niet in. Iedereen kan gekwetst worden tenzij je al zo vaak gekwetst bent geweest dat je zo verhardt dat niemand meer bij je binnen kan komen. Dat is meer een kasteelmuur rond je hart bouwen om de vijand buiten te houden en heeft meer te maken met het wegstoppen van pijnlijke zaken uit een verleden en het vermijden van pijn naar de toekomst toe en dat je daarvoor je gevoel inlevert is de keerzijde. Je maakt dan je eigen gevangenis van je hart.