Lieve Lientje,

Ik ken je verhaal niet helemaal, dus wat ik nu ga zeggen is eigenlijk meer hardop denken/gissen. Ik herken de kwaadheid wanneer je je zo hebt verheugd om met die ene toch nog wat te gaan doen, om toch nog, voor een paar uren, in zijn gezelschap te kunnen zijn, ook al vertel je jezelf 'op platonische basis'--en dan PATS! wordt het ineens uit je handen getrokken, geslagen, en heb je niets meer, lijkt het.

Ik weet niet welk 'echt' gevoel er achter jouw kwaadheid verscholen zit, maar zou het kunnen zijn dat de kwaadheid eigenlijk meer een verborgen, zeer diepe teleurstelling en 'je verraden voelen' is? Dat er ergens misschien, diep verborgen, een deel hoop in verscholen zat...hoop dat het moment waar je zo naar had uitgekeken, de ander zal gaan doen inzien dat hij een fout heeft gemaakt? Dat je wel leuk bent; iemand om weer mee te zijn?

Misschien in jouw geval niet, maar ik heb bij mezelf geconstateerd dat mijn teleurstelling, als hij het af liet weten, voornamelijk voortkwam uit verwachtingen die ik stiekem had over onze hereniging die 'gewoon weer zou (moeten) komen'.
En dus, wanneer hij een afspraak afzei, werd voor mij opnieuw weer zichtbaar dat onze verwachtingen gewoon niet dezelfde zijn.
En dat doet ontzettend pijn. En je voelt je verraden. En dan--kwaad.

Misschien iets om over na te denken?

liefs,
Bellis X