Er schijnen twee soort mensen te zijn in deze gevallen.
De mensen die juist hard moeten gaan (of blijven) werken en de mensen die eigenlijk ff een tijdje een time-out nodig hebben.
Ik ben dus 1 van de laatste want als ik thuis ben gaat het allemaal nog wel, maar op het werk breekt binnenkort de pleuris uit.
Alle verdriet dat ik thuis wel aan kan lijk ik op het werk des te harder te voelen.
Niemand heeft enig begrip voor wat ik doormaak en dus bijt ik het maar weg.
Ik zit hierdoor tegen overspannen aan en ben bang dat ik binnenkort m'n monitor of m'n collega door het raam gooi.
Ik moet even, bijv. twee weken vrij wetende dat m'n baas dit niet gaat begrijpen als ik dit vraag.
En m'n baan kwijtraken is wel het laatste wat ik nou kan gebruiken.
Even twee weken schilderen en schrijven, heerlijk lijkt me dat.
Wat moet ik doen, any ideas anyone?