Oké, ik krijg weer de kriebels dus tijd om weer even te posten! Ik bedacht me net dat het al meer dan een week geleden is dat ik hem nog heb gesproken. Toen vroeg hij om niet meer zoveel contact te hebben (omdat het mens er niet tegen kan). Wel erg, nu lijkt het ook nog alsof ik naar hem luister. Misschien doe ik het ook wel, maar het is voor mij ook het beste. En als hij het zo wil dan kan hij het zo krijgen. Al zijn hoogdravende woorden over vriendschap en 'er voor je zijn', ik merk er niks van. Heb ik ook tegen hem gezegd, ik weet al niet eens meer wat hij daarop geantwoord heeft.
Ik ben lekker trots op mezelf dat ik hem niet meer gesproken heb, niet meer gemaild, zelfs (weer...) geblokkeerd op de msn!
En waarom was ik ook alweer zenuwachtig voor die bruiloft? De enige aan wie ik iets te bewijzen heb is mezelf, en ik ben al trots op mij, dus wat is het probleem? Waarom ben ik op zoek naar goedkeuring, op zoek naar een blik van spijt in de ogen van mijn ex, jaloezie in haar ogen? Wat heeft dat voor zin? Ik ben hier toch de enige die telt? (ik bedoel in die situatie, niet op de site natuurlijk) Ik hoop alleen zo dat ik me zaterdag nog zo sterk kan voelen. Want (quote:) 'het gaat niet zozeer om hoe anderen over ons denken, maar wel om wat en hoe wij over onszelf denken'. Helemaal mee eens! En het moet maar eens afgelopen zijn dat mijn zelfvertrouwen weer de grond in wordt geboord (door mezelf) als ik iemand zie die leuker/knapper/grappiger/aardiger/intelligenter is dan ik...zo zijn er veel! Dus ik moet ook voorkomen dat ik toesta dat dat mens van m'n ex mij zo laat voelen. Ze zal zich wel raar gedragen, maar dat zegt meer over haar dan over mij. Toch?