Het komt bij mijn vrienden vaak voor. Dat ze bij hun (eerste) grote liefde op kraamvisite gaan. Of juist op hun bruiloft. Eén vriend van me, die begin vorig jaar gescheiden is na ongeveer 10 jaar met zijn ex te hebben geleefd, kan zelfs beter met haar opschieten dan tijdens het huwelijk. En dat terwijl ze heel felle ruzies hadden tijdens het huwelijk.
Weet niet wat ik met de foto's moet als ik in de toekomst ga verhuizen. Mijn herinneringen gaan vooral gepaard met veel teleurstelling en gevoelens van gemiste kansen. En het gevoel van gedumpt zijn. Ik vind het erg wreed van haar dat ze praten over gevoelens taboe heeft verklaard. Het was een klap in mijn gezicht hoe koel ze op me reageerde toen ik behoefte had om mijn kant van het verhaal aan haar te uiten. Het was een klap in mijn gezicht toen ze zei "het is niet echt wat je voelt," juist op het moment dat ik veel meer in mijn gevoel zat dan ooit in mijn hele leven. Het was een klap in mijn gezicht om haar 'afscheidsbrief' te lezen waarin op een rijtje stond wat ze bij mij miste, maar niet dat ze het een mooie tijd vond bij mij. Dat waren allemaal dingen waarom ik vaak zelf een hekel had aan mezelf - en na 5,5 jaar samen zou zij dat toch wel heel goed moeten weten. Het was een klap in mijn gezicht toen ze behoorlijk kort na de breuk al had besloten dat we geen vrienden konden zijn (vind ik nogal geforceerd: praat er helemaal niet over of houd in elk geval rekening met mijn gevoelens). Ik vind het niet fair van haar dat ze, sinds dat ze me kende, van mij eist dat ik me assertief opstel, terwijl ze zelf op een harde manier vertelde wat ze van mijn emailberichten vond, pas nadat ik over een lange periode meerdere emails had gestuurd, waarvan de laatste expres bot en gemeen was. Het was een klap in mijn gezicht om pas na een half jaar van haar te horen dat ze simpelweg is gestopt van mij te houden. Het was een klap in mijn gezicht om erachter te komen dat ze niet eens het fatsoen had gehad om zelf aan mij te vertellen dat ze een vriend had, terwijl ik toch aan haar had geschreven "doe jezelf en mij een lol en laat de manier waarop we in de toekomst met elkaar omgaan niet aan het lot over". Sinds een jaar voordat ze het had uitgemaakt, heeft ze me nooit, nooit, nooit, nooit verteld hoe fijn ze het vond om bij mij te zijn.
Zoals de zaken ernu voor staan, verwacht ik niet dat ik bij haar langs ga als ze gaat trouwen of als ze is bevallen van haar kind. Daarvoor voel ik me veel te miskend en vernederd door haar. Eigenlijk had ik liever gewild dat ik me er niet zo over voelde. Ik had graag een teken van haar willen zien dat ze ons de moeite waard vond. Maar nu weet ik niet eens of zij de frustraties van de laatste jaren van onze relatie waard was.
Zijn er hier mensen die soortgelijke ervaringen hebben? Zijn er hier mensen die goed genoeg met één of meer van hun exen kunnen opschieten om ze af en toe te bezoeken?
er staat hieronder eentje over kraamvisite..
Tja, dat hangt denk ik ook van de breuk zelf af. Zoals het bij jou gaat en is gegaan, gaat het ongeveer bij mij nu ook en dat is dan nog maar in een tijdsbestek van twee weken..
Toch vandaag een persoonlijke overwinning. Kreeg eindelijk een reactie op mijn smsjes, redelijk normale reactie die ik ook wel zo fatsoenlijk had gevonden. Natuurlijk een smoes dat zijn telefoon het niet goed deed. Toen een vrij zakelijke sms met een kleine steek onder water teruggestuurd en gezegd dat ik nét een mail had gestuurd met mijn kant van het verhaal. saillant detail is dat ik nog in zijn mail kan (heeft ie niet veranderd) en zag dat hij al binnen twee minuten de mail heeft gelezen. Ook al zegt ie er nooit iets over, ook nooit over de gedichten die ik vond die me niet voor mij bestemd leken, het geeft me toch een sterk gevoel dat het hem wat lijkt te doen. Meer hoef ik ook niet meer van hem.
Dat de ander je dat niet zegt Jelle, het is zo lullig maar volgens mij zijn en blijven ze bang om toch een soort hoop op te wekken bij je. Natuurlijk heeft ook zij goede tijden met je gekend, geen mens blijft 5,5 jaar samen (dat was het ongeveer ook qua duur bij mij) zonder goede momenten. Maar ja, daar koop je uiteraard niets voor. Het is misschien alleen een besef dat je toch goed kan doen, om dat dan te bedenken. Ik heb toevallig een vriendin uitgehoord die zélf ooit een langere relatie met een hele lieve vriend verbrak door erg veel verschillen in opvattingen over de toekomst. En bij haar hoorde ik dat het ook anders kan. Deze dame bleef een jaar lang hem bezoeken om vragen te beantwoorden en te kijken of het weer ging (hij was echt kapot ervan) en deed dat dwars door de bezwaren van haar nieuwe vriend heen. Dát is wat we allemaal hier zouden willen, zo'n emotioneel volwassen ex maar ja, dan zouden onze verhalen hier waarschijnlijk ook niet opgetekend worden, als de breuk anders was verlopen, meer geleidelijk of van twee kanten.
En Jelle, jij bent echt een bijzonder mens, je geeft zeer goede adviezen aan "pasgedumpten" en bent al zo ver, ondanks terugslagen. Heel veel sterkte
Eefje
het is allemaal zo dubbel, he!
Je hebt helemaal gelijk, dat zo'n emotioneel volwassen ex ideaal is. Te ideaal. En het is erg veel om van de ander te verwachten dat die zich met jouw/mijn proces bezig houdt. Maar ja, de dingen die ze tegen me zei heeft me wel onzekerder gemaakt dan ik al was. Ze hoefde alleen maar te zeggen dat ze haar manier heeft om mij los te laten. En als ik iets zei dat bedoeld of onbedoeld verkeerd viel, had ze dat ook meteen kunnen zeggen, in plaats van mij weken, maanden laten wachten op een antwoord op mijn gevoelens. Het voelt gewoon zo... was zij de frustraties van de laatste jaren waard? Ik zou wel trots op haar willen zijn, op ons, maar ik kan dat niet forceren.
Als lijdend voorwerp willen we gehoord worden door de ander, he? Dat de ander onze gevoelens over het uitgaan durft te erkennen.
En wat betreft adviezen geven aan pasgedumpten - ik help ook mezelf door anderen te helpen zichzelf te helpen! Je valt, niet om pijn te hebben, maar om te leren op te staan. De manier waarop anderen omgaan met hun val recht-op-hun-raap, daar leer ik zelf ook van. We are all on this world together!
Hoi Jelle
Misschien zit ik er helemaal naast maar als ik zo hoor wat ze allemaal in die brief heeft geschreven over wat ze mistte, denk ik toch bij mezelf, wat geeft haar het recht om dat wat zei mist bij jou neer te leggen. Vind dit een zeer onvolwassen manier om elkaar maar niet te nemen zoals je bent en je eigen onvrede bij de ander neer te leggen. Meestal neem je dan eerder de beslissing en praat je daarover en kom je er waarschijnlijk samen achter dat je gewoon niet goed bijelkaar past. Wat zei nu doet is jou afkraken op je persoonlijkheid en de schuld bij jou leggen en sorry dat is geen liefde.
En denk dat je haar eens van haar voetstuk moet halen want zei is niet degene met alle waarheid in pacht en stel jezelf niet meer zo onder haar, geloof dat jij zelf heel goed weet dat het niet klopt en dat je waarschijnlijk een heel andere manier van omgaan met mensen en hun gevoelens hebt. Sorry dat het niet echt een antwoord is op je vraag...
Thx, ik geloof dat ik er uit kom.
Hey tijger
Zo verwoord je het goed, dat ze in haar eigen proces haar eigen onvrede steeds bij mij neerlegde. Terwijl ze toch al wist dat ik zelf problemen in mijn leven teveel bij mezelf neerlegde.
Hoe het ook zij. Life is like a box of chocolates, you never know what you gonna get. Nu voel ik me nog miskend door haar. Wie weet heb ik daar tegen de tijd dat mijn ex hoogzwanger is of gaat trouwen helemaal geen last van. Wie weet komt zij dan naar mij toe om te erkennen dat ze zich niet sensitief gedroeg. Wie weet gebeurt er iets heel anders.
Ik kan niet alles in de hand houden. Loslaten betekent ook erkennen dat je niet alles in de hand hoeft te houden om het goed te laten gaan.
Bedankt voor jullie inzichten, en daarmee bedoel ik ook degenen die mij hierover private messages gestuurd hebben
Zo, nu ga ik echt naar bed, want de dag is alweer erg jong en het systeem dat de nick 'Jelle' heeft, heeft al genoeg informatie verwerkt en te verwerken.
Jelle.
"Het leven is veel leuker dan je ex." (Loesje)
"Het leven is als taco's eten. Niet aan beginnen als je bang bent om te knoeien." (anoniem)