Al 2 dagen loop ik rond met een enorme baksteen in mijn maag. Ik weet echt geen blijf meer met mijn emoties op dit moment. De rollercoaster waar ik de eerste weken opzat, is terug en ik zit weer vast in het stoeltje. Slapen ging vannacht niet, eten vandaag al helemaal niet en mijn ogen beperken zich tot het 'voor mij uit staren' met af en toe een traan.

Wie mijn 2 laatste blogs leest (of heeft gelezen) zal zien dat ex nogal dubbelzinnige boodschappen gaf de laatste weken en dat er iets sluimerde in de nabije toekomst. Vandaag was afgesproken dat hij hier zou komen eten, praten, spelen met zoon, enz... Maar gisteren kreeg ik van hem sms dat hij me iets moest vertellen. Aaaah, het gevreesde gesprek natuurlijk. Enige tijd geleden had ik hem al met een vraag geconfronteerd, maar achteraf verzekerde hij me dat er niets aan de hand was. We zijn nu 2 weken later en ja hoor. Zoon en ik zijn vervangen door andere vrouw met zoon. Zoon even oud als die van mij, zelfs met zelfde gezichtskenmerken. Vrouw zelfde huidskleur als mij, maar daar houdt het dan ook mee op.

Ik weet dat jullie gaan zeggen: laat het gaan!! hij is jullie niet waard. enz.... en daar hebben jullie gelijk in, zover ben ik zelf ondertussen al. Waar ik nu vooral mee zit is dat ik dit uiterst disturbing vind en ik vraag me af waar hij überhaupt mee bezig is. Dat je anderen tegenkomt, geen probleem mee. Maar je gaat toch niet meteen verder naar iets wat in zoveel opzichten op je vorige situatie lijkt?!? Of zie ik dit gewoon verkeerd? Mensen rondom mij vinden het ook niet normaal en stellen zich vragen, maar zij zijn vrienden en vrienden zeggen ons graag wat we willen horen, zeker in een break-up situatie. Daarom richt ik mij tot jullie en hoop ik hier enkele antwoorden te vinden.

Nog één laatste detail, ondanks zijn "bekentenis" vroeg hij nog steeds om vandaag te laten doorgaan. Wees gerust, ik heb duidelijk nee gezegd, zelfs na de 4e keer dat hij het vroeg.