Ik moet er van af! Gisteren, de afgelopen week, de afgelopen maand, het afgelopen half jaar, draait het nu al om hem, en ik maar geduld hebben, praten, ruzie maken, geduld proberen te hebben en hij, hij is het slachtoffer. Depressief, verslaafd, woont zogenaamd in een box bij een vriend en komt en gaat wanneer hij daar zin in heeft.
Ben het helemaal beu en dat heb ik hem gisteren te kennen gegeven, ik trek mijn handen ervan af, ik doe niks meer voor hem. Het werd natuurlijk weer ruzie, midden op straat. Het lijkt wel alsof ik tegen een steen praat.
Nu heeft mijn vriendin het bij hem gedaan, die zou mij gehersenspoeld hebben, die komt nu in ZIJN buurt, wat hij hier dan weer mee bedoeld, met zijn buurt, snap het niet.....
Hij is het zo gewend dat hij me makkelijk in de vuilnisbak kan stoppen om mij er daarna weer uit te halen dat hij nu raar op zijn neus zal gaan kijken. Ik ben er "stiekum" eerder uitgekropen.
Of? Ben ik nou zo'n ongeduldige drammer? Druk ik teveel op hem? Voor wat heeft hij tijd nodig? En waarom zou ik op hem moeten wachten? Ons kind kijkt hij amper naar om, ook omdat hij zg depri is en dakloos.
Ik had dit zo graag anders gezien, maar het heeft niet zo mogen zijn.
En nu, de laatste dag van het jaar, ben ik naar de klote, zat gisteren bijna in een crisiscentrum van verdriet, maar toch ben ik er nog en ik ga niet wachten tot morgen om opnieuw te beginnen.

"Niet morgen, maar nu", een bijbel zou je het kunnen noemen, maar het is een boek met vele handvatten van hoe en waarom wij reageren op bepaalde situatie's. Ik heb het uitgeleend aan een vriendin en die is dankzij dit boek een stuk verder in haar ldvd dan ik. Ik ga het terug vragen, niet morgen maar nu. Dag...
Laura