de hele dag zo sterk en dan opeens klap je in.. en rollen de dikke tranen over mijn super bleke ingevallen gezichtje..

had je me maar in elkaar geslagen, was je maar vreemd gegaan.. whatever.. zodat er in ieder geval een tastbare reden was waarom ik nu met een rotgang ons huis uitmoet en al onze dromen, onze toekomt en ons kindje (wat voor ons al zo echt was, maar nog niet bestond want daar zouden we aan gaan beginnen) moet begraven hier.

dat ik op kort termijn onze huisdeur sleutel inlever bij de makelaar en voor de laatste keer over onze voortuin naar de auto loop waar we nog geen 1,5jaar geleden onze namen in het cement hebben geschreven, want wij waren voor altijd. wij waren vanaf dag 1, niet eens dag 1,
nee vanaf seconde 1 SOULMATES.
ik was en zou altijd jouw thuis zijn. nog geen week voordat je weg ging waren jouw woorden "ik maak me geen zorgen over de toekomst, want ik weet dat die met jou is en dat jij er altijd zal zijn want jij bent mijn thuis."

JOUW woorden.. Jij wilde trouwen, jij wilde met mij oud worden, samenwonen, tot op 3 dagen voor je weggaan nog.

ja ja.. echt heel goed over nagedacht, jongen.. echt!

nu lig je op een bank in een vreemd huis spijt te hebben, maar die spijt en dat verdriet wordt nog veel erger voor je als je je beseft dat je echt geen huis meer hebt en dat je je voor altijd thuis ook dus echt verhuisd is.. en dan? kom je terug en moet ik je weet opknappen en op eieren lopen wanneer je weer wegrent voor je depressie en trauma? dus wanneer je me weer in de steek laat en me nog een jaar ouder laat worden zonder kindje? want professionele hulp heb je nog niet gezocht dus is er niets veranderd aan deze cirkel.

zo! na deze uitbarsting incl de rollende tranen.. kopje thee dan maar?