Hallo allemaal

Ik ben 21 jaar en student te Antwerpen (BE). Ik heb inmiddels zo'n 6 jaar geleden een meisje (M, nu 19j) leren kennen via mijn zus. Ze waren beste vriendinnen. Nadat ik in 2011 gedumpt werd door (F) (ze had me bedrogen), kwam er een klik met de vriendin van mijn zus (M). Zij heeft mij geholpen om door mijn liefdesverdriet te komen alsook de scheiding van mijn ouders die me toen 5 jaar achtervolgde en me zeer diep zat. Door dit alles zijn we dichter naar elkaar gegroeid en een jaar later (2012) zijn we aan een relatie begonnen.

We hadden allebei een kot in Antwerpen, op zo'n 20 minuten met de tram verwijdert van elkaar. Vanaf de eerste week zaten we praktisch gezien elke dag bij elkaar, sliepen we elke avond bij elkaar en alles ging perfect. We gingen af en toe iets eten op restaurant, gingen naar de cinema en deden alles samen. Als we examens hadden op school, zagen we elkaar minder, maar zagen elkaar nog als we tijd hadden (we maakten er ook tijd voor). Het verliep zonder moeite.

In het weekend zagen we elkaar weinig of niet. Dit was niet nodig voor ons omdat we elkaar 5 dagen van de 7 zagen. Ik werk(te) op de voetbal in de jeugdkantine, zij om de twee weken op de vipruimte, waar ik af en toe kwam helpen als ze me dat vroegen en meteen tot als laatste bleef. Bij elkaar blijven slapen deden we weinig in het weekend. Behalve in de vakantie gebeurde dit wel eens maar dat was uitzonderlijk. Haar mama had dit niet graag omdat we dan seks zouden hebben en deze woorden nam ze over. Dus als we seks wilden, moesten we naar Antwerpen gaan om daar zonder een schuldgevoel seks te hebben.

Maar buiten dit (zeer kleine) probleempje hadden we nergens last van het eerste jaar. Het ging allemaal perfect.

We waren bijna een jaar samen en hadden herexamens in augustus (Belgisch systeem op de universiteit en hogeschool). Hier heeft ze een klik gekregen volgens mij... Plots begon ze te kijken naar haar lichaam, ze was niet meer tevreden met zichzelf en vond zich lelijk (al is ze de mooiste die ik ooit zag, een perfect lichaam zoals het hoort: niet dik maar ook niet mager). Sindsdien droeg ze ook amper nog een sexy setje, lingerie of string (altijd aangenaam om te zien, maar niet verplicht natuurlijk). Ze wou plots dat ik met haar in discussie ging, ook al had ze ongelijk/gelijk. Ze wou dat ik stopte met (overbodig) sorry te zeggen, ook al was ik wel / niet in de fout. Ze wou dat we elkaar minder zagen omdat ik in het tweede semester terug naar huis zou gaan om daar stage te lopen. Kortom, ze wou veel aanpassingen van me. Maar ik zag ze graag, dus ik onderging en ik deed wat ze vroeg. Ze kwam vanaf toen ook minder en minder naar mij. (Bijkomend: ze veranderde van kot, ik was plots een uur onderweg met de bus!)

In diezelfde periode waren we allebei jarig: ik 1 september, zij 2 september. Als cadeau kreeg ik van haar een weekendje den Haag (NL) waar we fantastische herinneringen aan hebben overgehouden. We hadden het nodig en we kwamen hier sterker en beter uit.

Toch merkte ik vanaf eind september dat ze met iets in haar hoofd zat (misschien wel meerdere dingen). Ik kreeg wekelijks (in het weekend op mijn werk) een sms: het gaat wat minder tussen ons. In het begin deed me dit pijn, maar na 4 weken had ik zoiets van: "och, komt wel goed, zondagavond zie ik ze en lacht ze weer". Dit gebeurde ook.

Maar naar mate de maanden vorderde (oktober - november), ging het echt veel minder met haar. Ze zat in de knoop met zichzelf... Ze zag niets meer zitten: school, thuis, familie, zichzelf, onze relatie, ... . Het was allemaal te veel.
Ze kwam terug met een goed gevoel en we zouden ervoor gaan. 2 weken later kreeg ik terug een sms dat het minder ging. Ze had geen zin meer in familiefeestjes van mijn kant, maar van mij werd wel verwacht dat ik naar haar families kwam. Dit deed ik ook, ik kende haar familie al vanaf mijn 5 jaar!

Met andere woorden: soms ging het terug supergoed, maar het ging vaak ook heel slecht. Op 3 november waren er twee familiefeesten, één langs mijn kant, één langs haar kant. Zij wou niet naar dat van mij komen maar ik kwam wel naar dat van haar. Om een lang verhaal kort te maken: ik had 's avonds geen zin, na een ruzie met haar, om naar haar te gaan zoals elke zondag. Ik vond dat ze maar naar mij moest komen, voor die ene keer. Dit gebeurde echter niet en ik vernam van haar via facebook die avond: "ik wil je iets vertellen, maar niet via Facebook. je gaat het niet graag horen". Ik brak meteen en ben naar de nachtwinkel gegaan en heb een uur gebeld met een vriend en mijn mama + zus. Daarop kreeg ik van haar veel berichten en 2 gemiste oproepen omdat ze dacht dat ik iets verkeerd had gedaan. Hierna heb ik haar gebeld om het uit te leggen... "Ik heb gebeld met ... en ..." Alles ging terug beter vond ik en ik volgde mijn hart...

Ik nam de laatste bus naar haar kot om 1u 's nachts. Ze zei me: "dit wou ik terug voelen, we komen er wel! ik hou van jou!" Sinds lange tijd hadden we nog eens seks waar we beiden van genoten en de liefde voelden.

Sindsdien ging alles weer goed (voor mij toch). Zij kreeg klierkoorts; ze was moe; had geen zin meer in seks; ... . Ik merkte dat ze nog steeds over vanalles piekerde en het werd met de dag erger. Maar toch: tot de laatste week van dit schooljaar (dus voor de kerstperiode) ging alles goed en hadden we eigenlijk 't minste problemen over de afgelopen 3 maanden.

Toen kwam de kerstperiode en nieuwjaar, waar we gelukkig samen waren en genoten met vrienden en familie. Maar naar mate deze examenperiode (januari) vorderde, voelde ik dat ze me meer en meer wegduwde. Ze werd egoïstisch (vooral gezegd door mijn vrienden) en dacht alleen nog aan zichzelf. Met andere woorden: we zouden elkaar amper zien tijdens de examens en ze wou zich focussen op deze examens. Hierbij moet je weten dat dit mijn laatste examenperiode is (normaal gezien) in heel mijn leven. En ik ben het niet gewoon om haar amper te zien of te horen. Maar dit gebeurde wel. Ik leidde er onder en ik hoorde er amper iets van.

Toen heb ik haar facebook gelezen (stomste fout ooit), waarin stond dat ze het na de examenperiode "af zou maken" omdat ze het gevoel niet meer heeft. Maar dit zei ze bij elke examenperiode, vanaf de eerste tot de laatste, die we samen doorstonden!

Door veel met vrienden te praten heb ik gisteren het besluit genomen om er een punt achter te zetten. Nu valt dit me zwaar. Héél zwaar. Ik deed alles voor haar met liefde en plezier, ook al kreeg ik er op termijn amper iets voor terug. Ik rook sinds maandag superveel. Ik wil dat ze ooit terugkomt, maar nadat ze terug de oude is en zichzelf en haar omgeving terug graag ziet. (Dus gelukkig is).

Toen ik er gisteren een punt achter zette, zei ze me dat ze me begreep. Ik was op. Ik deed er alles voor maar kreeg er amper nog iets voor terug. Toch moest ze wenen en wou ze me nog kussen.

Ik weet niet wat ik moet doen... Sommigen zeggen: vergeet haar! Maar bijvoorbeeld mijn pa zegt: als het zo moet, komt het wel terug in orde.. maar focus je er ook niet op.

Ik weet dat het belachelijk is om als 21 jarige te zeggen. Maar ik heb een ruim verleden aan vriendinnen en seksrelaties. Ik heb het allemaal gezien op dat vlak. Waarna ik me ook had voorgenomen (en haar heb gezegd voor we samen waren): dit is de relatie en het meisje waarvoor ik wil gaan, zal vechten en nooit zal stoppen. Ze weigerde toen om me nog even te vergeten en te genieten van het single leven / relaties en ervaring opdoen, voordat ze naar mij zou komen.

Mijn vraag dus: wat moet ik doen? Ik voel mij na 7 jaar even ellendig als de dag dat mijn ouders uit elkaar gingen. Haar lach alleen al, deed me die scheiding vergeten. Wat moet ik zonder haar? En mijn examens (nog 3 weken)?!