Hoi allemaal,

Ik zat er al een tijdje over te denken en heb besloten toch maar een blog aan te maken. Ondertussen hoop ik maar dat mijn verhaal niet herkend wordt door bekenden van mij..
Ik heb namelijk behoorlijk last van liefdesverdriet en kom er maar niet doorheen.

Eind 2012 ging mijn relatie van bijna 7 jaar uit. Hij wilde niet meer verder. We zouden wel als vrienden uit elkaar gaan, maar al snel bleek dat helemaal niet te lukken. Ik deed poeslief en mijn ex nam alleen maar meer afstand. Hij ging me compleet uit de weg. Ik ging niet achter hem aan ofzo, dus ik snapte niet waarom hij zo afstandelijk deed. Binnen een maand had hij ook een ander. Ik heb hier heel lang verdriet van gehad.

In mei vorig jaar leerde ik een andere jongen kennen. Hij had ook zijn relatie uit en hij gaf aan dat zijn vriendin vreemd was gegaan. Ondanks dat onze situaties verschillend waren, konden we goed met elkaar praten. We groeiden naar elkaar toe en kregen gevoelens voor elkaar. Na enkele maanden contact wist hij het niet meer zo goed. Hij wist niet of hij zijn ex toch nog een kans moest geven of dat hij voor mij moest gaan. Hij besloot het contact te verbreken en zou wel weer contact opnemen als hij er aan toe was. Ik was helemaal kapot. Ik was nog niet sterk genoeg om weer zo'n tegenslag in de liefde te verwerken. Ik heb zoveel gehuild, ik kon niet meer.. Een paar maanden later nam hij ineens weer contact op. Hij was erachter gekomen dat hij zijn ex geen kans meer kon geven, hij kon het niet. En daarnaast had hij ook nog gevoelens voor mij. Een beetje achterdochtig was ik wel, maar goed, ik was nog steeds niet over hem heen en was dus eigenlijk alleen maar blij dat hij weer contact had opgenomen. In de maanden die volgden, spraken we elkaar dagelijks via whatsapp. We zagen elkaar niet zo vaak. Achteraf gezien alleen wanneer het hem uitkwam. Hij kwam dan 's avonds laat een keer aanzetten en leek ook eigenlijk altijd voor zijn vrienden te kiezen. Maar ik was zo gek op hem en pikte het allemaal. En zijn woorden maakten veel goed. Hij zei vaak dat hij mij zo leuk vond, dat 2014 ons jaar zou worden, dat hij voor me wilde gaan.
En dan was ik alweer om, ik wilde hem namelijk ook zijn vrijheid niet afnemen en liet hem dus zijn gang gaan. Ondertussen werd mijn verlangen naar hem steeds sterker en ik wilde niets liever dan een relatie met hem. Hij gaf me namelijk wat mijn ex me niet kon geven. Hierdoor zag ik dus ook in dat de relatie met mijn ex helemaal niet zo geweldig was.. En dat het dus veel beter kon.

Tot in december vorig jaar.. Ik vond hem wat afstandelijker worden. Na veel vragen gaf hij aan dat er toch wel dingen waren waar hij zich aan stoorde en hij wilde gewoon weer rust. Ook speelden er in zijn omgeving dingen en hij zei dat hij zich een wrak voelde en nog niet klaar was voor een relatie. Ongeveer een week later kwam hij om te praten. Toen vertelde hij dat hij een meisje had leren kennen. Ik was in alle staten, maar dat was onzin volgens hem, hij zei dat ik net deed of hij gevoelens had voor dat meisje, maar dat was niet zo. In de appjes in de week daarna zei hij ook dat hij het allemaal niet meer wist, dat het misschien nog wel weer goed zou komen tussen ons, maar dat hij daar niet klaar voor was. Tot ik er achter kwam dat hij gewoon een nieuwe relatie had met een ander meisje..

De grond zakte onder mijn voeten vandaan. Ik snapte het niet. Ik snap het nog steeds niet en heb er nog dagelijks verdriet om. Hoe heb ik me zo kunnen vergissen in hem? Waren de afgelopen maanden wel echt of was het allemaal gespeeld door hem? Ik was zo gek op hem en ik dacht hij ook op mij. Het was zo magisch tussen ons. Geen jongen heeft me ooit datzelfde gevoel kunnen geven. En nu is het weg.. En is hij met een ander. En ik blijf alleen achter.
Ik weet niet hoe ik hier mee om moet gaan. Veel mensen snappen het niet omdat ik geen relatie met hem had.
Afleiding zoeken doe ik wel, maar nog steeds blijf ik aan hem denken en aan hoe het had kunnen zijn. Tegelijkertijd weet ik heel goed dat dit allemaal geen zin heeft, dat zo'n vent me niet verdient en dat ik zelf veel beter verdien. Dat ik los moet laten. Maar mijn gevoel werkt ontzettend tegen. Mijn gevoel zegt, wacht op hem, hij is het voor jou, hij is de enige. Mijn verstand weet dat dit niet zo is.

Zijn er mensen die zich hier in herkennen? Want zo langzamerhand weet ik niet meer wat ik moet doen, behalve hem proberen uit mijn hoofd te zetten, maar het is zo moeilijk...