Hallo!

Na in 3 jaar 4 keer aan- en uit te zijn geweest zijn mijn ex en ik 4 maanden geleden naar het lijkt voor het 'eggie' uit elkaar. Ik mis haar enorm, maar heb me ingehouden om contact te zoeken. Iets met een ezel en een steen. In die tijd heb ik echter wel veel nagedacht, gevoeld en al wat niet, en ik geloof oprecht dat het tussen ons kan werken. Ik weet op welke punten het telkens mis ging, en ik geloof dat deze kunnen veranderen.

Nu heb ik haar vorige week een mail gestuurd, als antwoord gekregen dat ze niet meer wilde en dat het nu weer goed met haar gaat, later (op haar initiatief) een keer gebeld, waarbij we een uur spraken, lachten en open naar elkaar waren, maar ook dit heeft niets veranderd. Een paar dagen later vroeg ik haar of we een keer konden afspreken, maar dat leek haar niet verstandig. Sindsdien hebben we geen contact meer.

Ik weet van wederzijdse kennissen dat ons contact haar heeft doen wankelen, ik weet dat ze nog van me houdt (dit was nooit het probleem tijdens onze relatie), maar dat ze na het hele knipperlichtgebeuren totaal geen vertrouwen heeft dat het nu wel zal werken. Dit kan ik me zelfs goed voorstellen. Ook begrijp ik dat ze weer aan het daten is. Inmiddels heb ik boekwerken aan mails klaarliggen, en durf ik ze niet te sturen omdat ik denk dat ik de grens van haar tolerantie inmiddels heb opgezocht en ik haar niet tegen me in het harnas wil jagen (hoe vaak moet ze nee zeggen?). Desondanks zou ik haar graag nog eens uit de grond van mijn hart vertellen hoe ik er in sta.

Ik weet niet wat te doen. Tips?