Ik herken dit zo, alleen noemde ik het een stoplichtrelatie. of hij staat op groen, of op rood, en soms op oranje.
dan weer gaat alles super(groen) en dan zoekt hij een kleinigheidje om te weer weg te kunnen sturen(rood) en dan wil hij vrienden zijn, maar eigenlijk met meer, zonder het een relatie te nomen, want dat is eng (oranje).

hoe hoger de bergen van geluk, hoe dieper het dal dat erachter ligt.
en toch neem ik hem zo weer terug als hij voor de deur staat.
ik zou graag willen geloven dat hij nooit van me heeft gehouden, want dan zou ik verder kunnen, maar ik weet dat dat niet waar is.
de vraag is eerder waarom kan hij niet tegen het geluk. waarom zoekt hij naar redenen om je weg te duwen.
heeft hij wel door wat hij je aandoet? die van mij heeft nu pas door hoeveel pijn ik heb, maar nog steeds niet door dat dat zijn schuld is.
zon ontploffing kun je niet zien aankomen, en waarom kan hij niet gewoon sorry zeggen achteraf.
wij hadden echt nooit ruzie, alleen die ontploffingen om niks. thuiskomen, van een geweldig feest en vervolgens op straat belanden en naar huis moeten lopen, huilend, aangeschoten, met schoenen, waar je niet op kunt lopen.
zo pijnlijk, vernederend, en waarom?

heel veel sterkte!

Hallo allemaal,

Het is nu acht maanden na mijn breuk ( relatie van 3jaar) en met deze reactie wil ik alle ldvd ers een hart onder de riem steken, ik kan jullie verzekeren ik kom van heel ver...mijn verdriet beheerste mijn leven, alle energie was weg, ik vond niets meer de moeite waard en was er zeker van nooit nog iemand te vinden waarvan ik zoveel hield... ik besef nu, 8 maanden na mijn breuk dat je lichaam gewoon weer z'n evenwicht moet vinden en vandaag gaat het beter met me, alhoewel ik nog regelmatig "terugval momenten" heb voel ik me 90% van de dag goed, ik heb terug rust in mijn leven en de depressie trekt weg, het herstel is er sneller dan verwacht en ik vermoed dat het veel te maken heeft met mijn gezonde levensstijl, ik eet goed en steeds vers, slaap veel, maak alle dagen een wandeling van 2uur in de frisse buitenlucht en probeer zoveel mogelijk goed gezelschap op te zoeken van vriendinnen ...langzaam komt mijn oude opgewekt ik terug en ik weet zeker dat het weer goed komt.
De belangrijkste les die ik uit dit alles leerde is dat ik in de toekomst zuiniger zal omspringen met mijn hart en vooral zal luisteren naar mijn buikgevoel, als ik eerlijk ben en naar het begin van mijn relatie kijk nu waren er dikwijls signalen die ik opving dat ik met een verkeerd soort man bezig was maar ik negeerde deze en luisterde naar zijn praatjes en liep er aldus met open ogen in...dit is iets wat wij vrouwen 'voor' hebben op mannen ..onze sterke intuïtie en die zal ik nooit meer negeren...ooit las ik dat je onderbewuste het tienvoudige van je bewuste ik aan signalen opvangt...dat heet dan intuïtie en daar luister je best naar...
Goede moed aan alle ldvd ers
Lieve groet uit Belgie