Hi,

Enkele dagen geleden poste ik hier mijn verhaal...
Ik heb het na veel praten, lezen, huilen, schreeuwen, nog altijd ontzettend moeilijk dat mijn ex (nu bijna 3 weken geleden) me dat ene smsje stuurd dat ik hem had belogen.

Aan jullie reacties te lezen beschrijven de meesten dit wel als een knipperlichtrelatie, en hoe meer ik hierover denk, hoe meer ik het begin te geloven, maar misschien maak ik mezelf dit alleen maar wijs, in de hoop dat hij na een tijdje wel weer terug komt

Ik schreef dat het in die bijna 3 jaar supergoed ging, maar eigenlijk is dit niet zo...Na bijna een jaar samen te zijn gingen we een weekendje weg met mijn gezin (moeder, zus en broer) en hij mocht ook mee. We gingen een weekendje naar Amsterdam en alles leek plezant, aangenaam... maar hier en daar voelde ik wel dat ik hem aan het verliezen was. Die enkele dagen voor het weekendje hadden we ergens een meningsverschil over, ik kan me niet meer herinneren wat... en na dat weekendje Amsterdam, de dinsdag heeft hij me ook gezegd dat we beter uit elkaar zouden gaan, al was het maar voor even. Dat heeft toen ook een maand geduurd voor hij weer effectief bij me wou zijn, in die periode stuurde hij wel heel af en toe een smsje of belde hij me op, maar daar bleef het bij...

Ook heb ik er in mijn verhaal vergeten bij te vertellen dat we af en toe (helemaal niet veel) wat ruzie hadden over het feit dat hij tijdens het weekend wel eens drugs durfde te gebruiken, achter mijn rug...
Ik moest dit telkens opnieuw achteraf ontdekken en ik kan jullie verzekeren dit is helemaal niet leuk.
Daar hadden we dus vaak ook woorden over. Hij werkte veel, 6/7, maar voor mij was dit geen excuus om drugs te gaan gebruiken tijdens het weekend wanneer we samen uitgingen. Hij kon niet begrijpen dat ik daardoor voelde dat ik niet goed genoeg voor hem was, dat hij zich blijkbaar zonder zijn drugs niet gewoon kon amuseren en blij zijn als we samen op stap gingen. Ik vroeg hem ook steeds als hij niet te moe was om op stap te gaan... dat ik best wel een avond thuis kon blijven ook...

Hoe meer ik er op denk hoe meer ik het geloof
We kunnen niet zonder elkaar, maar met elkaar lukt blijkbaar ook niet.
Hij weet hoe laag mijn zelfbeeld is, en meerdere malen heb ik hem in een huilbeu (zo heb ik er wel vaker dat ik plots in 1 seconde van blij naar sip ga, for no reason) gezegd dat ik het gevoel had hem niet te kunnen geven wat hij verdiende, dat ik mij niet goed genoeg voor hem voelde, dat hij beter verdiende, dat ik mezelf ook helemaal niet mooi vond en dergelijke meer...

Telkens opnieuw zette dit wel de toon van het weekend en de week die er op volgde, de stille weken noemde ik dat toen... waarbij we wel met elkaar praten enzo maar telkens met in ons achterhoofd nog het voorbije weekend.

Is dit dan echt een knipperlichtrelatie? Zou het dan echt de moeite lonen, alweer, als ik hem nu echt (met heel veel moeite en verdriet, geloof me...) weer voor een periode moet loslaten zodat hij vanzelf weer naar me toe komt, omdat hij beseft dat hij niet zonder me kan en me nog steeds graag ziet?
Is dat dan niet een lange periode ( een half jaar ongeveer) tussen de laatste twee keer dat we samen waren, om dit een knipperlicht te noemen.

Ik ben gewoon bang, dat ik mezelf nu zal beginnen zeggen dat dit een knipperlichtrelatie is, en dat hij dus wel weer terugkomt, terwijl het misschien deze keer voorgoed voorbij is? Al ik mezelf dit nu wijsmaak dan komt binnen enkele weken de klap nogmaals zo hard aan, of moet ik weer een half jaar hopen en denken dat hij toch wel weer terug komt? Ik weet dat het al twee keer zo 'gelukt' is dat we na een periode van complete radiostilte vanzelf weer bij elkaar komen... maar is dit niet een magere troost die ik me nu geef, dat het weer zo zal lopen.

Probleem is, dat hoe meer ik er over denk, dat ik hem echt wel graag zie, nog steeds, en hij mij ook, denk ik.
Op zijn profiel zie ik wel elke dag foto's verschijnen van hij en zijn beste vriendin (die bitch die er nog een schepje bovenop deed en het hele verhaal deed ontploffen) maar de andere keren was dit ook zo, en hoop ik ergens dat hij gwn, net als ik zijn zinnen probeert te verzetten.
De andere keren was dit ook exact hetzelfde wat gebeurde...

Ik weet dat ik niet mag vergelijken... maar hoe meer ik er over denk, hoe meer het inderdaad zoals velen van jullie zeggen, gewoon een cirkel is, een verhaaltje die zich blijft herhalen...

Pfff, dit is zo lastig, ergens voel ik wel dat het nog terug goed kan komen, maar ergens ook niet... die twijfels maken me gek...