Lieve Yonie,

Ik heb je blog net gelezen, altijd weer heel erg naar om te lezen hoe iemand in die pijn terecht komt. Ik wil je zeggen dat ik aan je denk en de behoefte voel om je te schrijven. Ervaring heb ik met hartnekkig liefdesverdriet en toch ben ik goed aan het helen en wil dat met je delen.

Het is echt een soort van afkicken van ex waar je veel van houdt, ik weet hoe het voelt. Vreselijk!
Toch komen er lichtpuntjes, ik heb ze al ervaren en ik ben dan al ver in mijn liefdesverdriet bezig.
Het gaat ooit wel over, heb jij nu niks aan, toch...houd dit WEL voor ogen. Zie het als je doel om er uit te komen!

Probeer toch wat leuks met je familie te doen al heb je die pijn, ik heb dat ook gedaan. Achteraf terug kijkend ben ik daar wel blij om. Je familie is bezorgd om jou. Probeer niet die diepe depressie in te glijden.
Daar ben jij te belangrijk voor, dat is geen man waard. Kom op hoor, proberen! En je wil alleen maar omhoog gaan door er uit te komen, uit dat dal en het is naast het liefdesverdriet verwerken ook die afleidingen ondernemen en je rust opzoeken.

Hier zitten Ldvders die het ook zwaar hebben (gehad), ook ik herken veel van wat jij schrijft, de vreselijke pijn.
Toch gaat het veel minder worden. Het gaat vager worden, de frequenties worden minder met de tijd...dit gevoel blijft zo NIET! Wat goed dat jij contact hebt met een psycholoog en dat je hulp vraagt.
Ik weet niet hoe het bij jou verder gaat verlopen met je situatie, blijf vooral schrijven, we zijn er voor jou.

Al heb je geen zin om iets te ondernemen, waarom zou je het niet doen?, al is het alleen maar om de afleiding, blijf niet op je kamer zitten alleen. Alles herinnert je aan diegene, ja ik weet er alles van, ook die pijn gaat ooit minder worden. Ga ondernemen om te helen ook, blijf niet hangen alleen op die kamer.
Doe andere indrukken op! De situatie is en blijft evengoed wel hetzelfde, misschien jezelf dan beter een beetje vermaken voor hoever dat gaat.

Ik wens je heel veel kracht toe!

Knuffel!

Jes,

Als ik jou blog zo lees is er maar één ding die je momenteel kan doen.
Negeer je ex.

Begrijp je gevoelens absoluut , sterker nog ik heb zoiets ooit ook ervaren maar ik kon toendertijd gewoonweg niet alleen zijn en dacht dat alles aan mij lag. dat ligt het overigens NOOIT in een relatie.
lees ook dat je alles zou willen veranderen? waarom? je bent zoals je bent en dat heeft men maar te accepteren.

Begrijp ook dat je duidelijkheid wilt waarom het uit is en is best wel triest dat hij je dit niet kan vertellen.
weet je deze redenen echt niet?

Het is niet het einde van de wereld ,( al voelt dat misschien wel zo) probeer enigszins van je familie te genieten je bent gewoon op vakantie!
ben al jaren niet naar het buitenland geweest bijvoorbeeld en er zijn mensen die gaan nooit!

geef het even rust en kijk hoe je er over een week instaat ! makkelijk gezegd ik weet het .. maar om jezelf helemaal gek te maken door je EX mails te gaan versturen waar je toch geen antwoord op krijgt .. schiet weinig op.

sterkte

Dag Yonie

Heel herkenbaar allemaal hoor. De pijn, het enorme verdriet, de put waar je niet uit lijkt te komen.

Maar het beste, en geloof me het is echt zo, is hem negeren. Al die apps, mails, sms'jes ... dat stoot hem zeker weten enorm af. Je laat je wanhoop te hard zien, gun hem dat toch niet! Je moet nog met hem contact hebben om de spullen enzo te verdelen, laat dan zien dat je zonder hem kan! Ook al is dat niet zo, toch niet op dit moment. En terug beginnen werken, hoe moeilijk het ook is, zal misschien wel voor de nodige afleiding zorgen. Ik ben ook een tijdje thuis geweest na onze breuk. Maar wat doe je dan? Foto's kijken, veel te veel nadenken, briefjes en mails herlezen ... eenmaal dat ik terug aan het werk was, merkte ik dat ik terug weer iets, al was het maar een heel klein beetje, positiever tegen het leven aankeek. Het werk op zich zorgde voor afleiding, de collega's maakte me af en toe weer terug aan het lachen. Ik bleek meer te zijn dan alleen maar een gebroken vrouw, ze hadden me nodig op het werk en dat was een fijn gevoel dat mijn eigenwaarde weer een heel klein beetje opkrikte. En wees gewoon eerlijk op het werk. Iedereen heeft vroeg of laat wel eens met liefdesverdriet te maken. Dus de meeste mensen begrijpen wel dat je het moeilijk hebt hoor.
En als je je hart niet meer wilt luchten tegen vriendinnen of anderen, lucht je hart dan tegen de psycholoog. Dat doe je al, dus dat is goed. Praten is goed en lucht enorm op. Hoewel ik er wel bij blijf dat echte vriendinnen je niet in de steek laten als het moeilijk gaat, maar er juist voor je moeten zijn.
Maar natuurlijk, moet je af en toe het leven weer positiever beginnen in te zien. Onderneem dus af en toe dingen. Blijf niet steeds zitten kniezen thuis op de zetel alleen met je gedachten die je gek maken. Die momenten mag en moet je hebben hoor, maar af en toe eens buiten komen, je eens mooi opkleden en iets gaan drinken ... doe dat gewoon. Ook al heb je er geen zin in. Die zin komt wel weer terug.
En als je bang bent om je ex tegen te komen, dan ga je niet. Je zult hem niet kunnen blijven ontwijken, maar als het je nog zoveel pijn doet, lijkt het me beter om de confrontatie niet op te zoeken. Ik heb de stad waar mijn ex woont de eerste tijd echt gemeden omdat ik hem niet wilde tegen komen
Ik ben nu bijna zeven maanden verder en het verdriet is er nog steeds, komt soms ook in alle heftigheid terug. Maar ... het gaat al wel een pak beter!! Ik heb terug plezier, ik ben hard aan het werk in mijn eigen huisje dat ik gekocht heb. Ik kan terug genieten van het leven. En dit blijft afgewisseld met moeilijkere momenten. Maar die momenten worden minder. Geloof me, het wordt echt wel beter!

We hadden net bbq.....het was redelijk "gezellig" tot we gingen proosten en ik vol schoot en heel boos ben geworden over mn oudste broer...dat wat hier boven allemaal staat....nu hier in tranen op "mijn slaapkamer" :'( Bah voel me zo vreselijk verdrietig! En heb ook hun avond verpest! En voel me alleen. En schuldig.

Over CVS:

ja heb CVS en kan er heel goed mee omgaan dankzij accupunctuur. Zij helpt me al 3 jaar en ik kom steeds verder. Ik volg een koemelk-en suikervrij dieet hiervoor én slik allerlei voedingssupplementen, met name omdat ik ook vegetarisch ben. Dit zijn dingen die mn vriend (ownee ex *sniksniksnik*) nu als reden noemt....Hij wil:
- niet meer leven met iemand wiens leven door "doktoren" (accupuncturiste en psycholoog) geleid wordt;
- hij wil niet meer leven met iemand bij wie hij elk etiket in de supermarkt moet scannen op moleculen suiker/melk (terwijl ik altijd boodschappen doe....en ik wel wist dat hij t SOMS wat lastig vond maar hij er nooit een probleem van maakte)
- hij zegt dat "ik zonder accupunctuur en pillen" wellicht ook zo ver was gekomen (terwijl de diagnose van CVS patienten is dat werken echt niet meer gaat en ik werk 24 uur en deed daarnaast het hele huishouden en deed nog veel met vriendinnen en voor mn moeder-die slecht ter been is, tevens al 6 jaar geen dwepressie meer gehad sinds de accupunctuur en voedingssupplementen)
- hij "wel eens gewoon een stuk vlees in de pan wil gooien"....terwijl hij altijd zei dat t geen probleem was omdat wij meestal rijst of pasta aten, en dan gewoon 1 pan rijst/pasta deden en dan 2 woks. 1 voor hem met kip/gehakt en wokgroentes en 1 voor mij met vegetarische reepjes en wokgroentes. Hij deed hier nooit moeilijk over...

Snappen jullie nu dat ik zn redenen niet snap???? Dit alles HOORT bij mij en we hebben in Juli vorig jaar een huis gekocht??? Toen wist hij dit OOK? Ja , maar dat was naif zegt hij nu? (hard op te horen!!!) Hij dacht dat dingen dan beter werden? Wát dan precies?? Dat ik mn voedingssupplementen in onze oude flat zou laten liggen en in t nieuwe huis gezond zou zijn en vlees zou gaan eten????

En ik vroeg al een half jaar lang of hij twijfelde omdat hij minder lief/afstandelijker was en ik afstand voelde, maar nee, er was niks, het kwam door zn werk en door voetbalclub (die hard supporter en t ging slecht met de club) en door de verhuizing, maar er speelde tussen ons niks zei hij, hij wilde "saampjes oud worden" zei hij tot 2 weken tot het uitging nog steeds....

Heb zelfs gezegd anders niet naar de relatietherapeut te willen, wilde eerst zeker weten dat hij er voor ging. Ja dus, en nee, geen twijfels zei hij steeds in élk gesprek het afgelopen half aar waarin ik wél twijfelde door zijn afstandelijke/minder lieve/kort-lontjes-houding....

Iedereen, vriendinnen en familie, zeggen allemaal hoe erg ik gegroeid ben afgelopen jaren. JUIST doordat duidelijk was dat ik veel meer voldeed aan CVS dan aan "depressie" heb ik me kunnen afwenden van de hele therapie-scene die niks voor me betekend heeft en heb ik me kunnen richten op mn lichaam.....wat zeker hielp. Dat heeft iedereen gezien....ben zo gegroeid.....maar juist NU stopt ie ermee.....Waarom? Er zijn geen gekke dingen gebeurd afgelopen half jaar!