Hallo allemaal,

Ik voel me net een of andere gek nu ik dit wil gaan typen.. Nooit gedacht dat ik dit ooit zou doen..
Toen vorig jaar mijn relatie met mijn jeugdliefde (vanaf mijn 14e tot mijn 18e) uitging leerde ik al meteen een andere leuke man kennen. Ik noem hem hier even: P.
Mede dankzij hem durfde ik de relatie tussen mij en mijn jeugdliefde te beeïndigen. Deze maakte ons namelijk ook niet gelukkig meer, terwijl we echt nog ontzettend veel van elkaar hielden en écht iets heel speciaals hadden.

Al redelijk snel was ik samen met P, hij was alles wat ik miste aan mijn jeugdliefde..
Maar toch durfde ik het telkens niet aan om het officieel te maken met hem en hem echt voor te stellen aan familie ed. Ik was bang wat iedereen ervan zou denken en twijfelde heel erg aan mijn gevoel voor hem.
Vond ik hem wel leuk genoeg, gaat dit niet te snel? Dalijk komt mijn ex met een spijtbetuiging, wat doe ik dan?
Het liefste wilde ik dat niemand het wist. Ik vond het een hele rotte gedachte en probeerde alles eraan te doen om het weg te krijgen.
In deze onzekere tijd voor ons heb ik ook vaak gedacht om te stoppen en wilde ik leren om alleen te zijn, aangezien ik dat nog nooit geweest was, maar ergens vond ik P te leuk om hem te laten gaan..

We hebben hele goede gesprekken gehad en de gedachtes ebten langzaam weg.
Een tijd lang hebben we het op deze manier aangepakt.
In het begin vond ik dit heel erg lastig, ik was namelijk nooit alleen geweest en wilde nadat ik merkte dat ik na mijn eerste relatie totaal geen vriendinnen meer had, deze contacten opbouwen.
Hierdoor wilde ik soms wat tijd met vriendinnen doorbrengen. Ik ging dan wel eens stappen.
Dit ging echter niet zonder ruzie... Aangezien P 26 jaar is en ik zelf nog maar 19, vond hij dat ik niet opstap kon en zat hij daar heel erg mee. Ik troostte hem dan altijd weer en vertelde hem dat dit puur was om een vriendinnengroep te krijgen. (dat was ook echt de reden)
Dit ging een hele lange tijd door en ik twijfelde heel erg aan wat ik moest, hij had me zo goed geholpen met alles, kon altijd met hem praten, knuffelen, hij was lief.. Maar té veeleisend op dat moment voor mij.
Ik keerde me een beetje af tegen hem en het is een aantal keer 'uit' geweest, maar toch kwamen we elke keer weer samen. Wat ook meespeelt is dat P een stressvolle baan (eigen bedrijf) heeft waardoor hij ook vaker depressief is geweest en ik hem thuis huilend aantrof. Ik wist totaal niet wat ik ermee aan moest maar heb hem vanuit alles wat in me zat proberen te helpen. Daar is hij me ook heel dankbaar voor.

Op een gegeven moment dacht ik; en nu is het klaar. Ik moet me maar aanpassen.
We hebben een super gesprek gehad en besloten er samen echt voor te gaan.
Het was 'facebook official' en mijn familie leerde hem kennen.
We hadden het super samen. Na 2 maanden begonnen er kleine irritaties te komen, we hebben allebei een totaal ander leven, hij werkt savonds, ik werk/studeer overdag. We zagen elkaar daardoor niet vaak.
Na telkens op en neer rijden van zijn huis naar mijn huis vroeg hij na 4 maanden of ik bij hem in wilde trekken.

Hoe langer we samen waren, hoe meer we begonnen te merken hoe verschillend wij zijn. We denken over allerlei belangrijke zaken verschillend. Zo vind ik bijvoorbeeld dat partners achter elkaar staan, terwijl hij dit niet vind. Ik betaalde de boodschappen, hij de huur, dit hadden we afgesproken omdat ik natuurlijk veel minder verdien dan hij. (Ik studeer immers nog) Dit was allemaal prima!
Na een tijd begon ik me eraan te irriteren dat echt ALLES (huishouden) op mij neer kwam. Borden liet hij gewoon staan, kleren gooide hij overal neer. Ik mocht hier ook niets van zeggen want dan zei hij: IK BETAAL TOCH OOK DE HUUR?! DAAR ZEG IK TOCH OOK NIETS VAN?!
En dan was ik weer stil.
Op den duur, durfde ik niet meer te vragen of hij wat mee wilde helpen en vond ik ook maar dat ik dat moest doen.. Ookal was ik hier niet gelukkig bij, ik dacht aan de leuke dingen tussen ons en nam het voor lief.
We hadden namelijk of HEMEL samen, of HEL.
We kunnen super goed lachen, knuffelen, kletsen en alles en nog wat samen.

Toen kwam ik er achter dat hij agressief is, we hadden een erge ruzie gekregen over een facebookpost van mij dat ik met mijn vriendinnen iets ging doen, en hij vond dat dit aandachttrekkerij was.. Hij werd kwaad en vertelde me dat ik NU moest praten en anders bracht hij me gelijk naar mijn eigen huis. (ouders huis)
Ik wilde geen gesprek aangaan op die manier en vertelde hem om me naar huis te brengen.
Ik was echt niet blij en dat heb ik laten merken. De hele rit heb ik geen woord meer gezegd.
Eenmaal in mijn straat aangekomen, hij besefte dat ik echt naar huis ging, sloeg hij tegen zijn autoruit (vanuit de binnenkant) en hij barstte helemaal... Ik schrok hier heel erg van en wist niet wat ik moest doen. Hij is omgedraaid samen met mij en we zijn weer terug naar 'ons' huis gereden.
Hij heeft zijn autoruit laten maken en ik kan me niet eens meer goed herinneren hoe het is afgelopen, maar we bleven samen.

Er kwamen steeds kleinere dingen bij, in het begin had hij heel veel moeite met mij los te laten omdat hij vond dat ik teveel aandacht kreeg van mannen, hierdoor kreeg ik juist nog meer de drang om dingen met vriendinnen te doen, want ik voelde me geclaimd. Ik probeerde al zo min mogelijk op stap te gaan, bleef vaak bij hem omdat hij het vaak lastig had met zijn werk en deed vanaf het moment dat ik echt dacht van; we gaan ervoor, er ook echt alles aan om ervoor te gaan.

Helaas, we kregen steeds meer ruzies, en deze zijn uitgelopen op soms weer agressief gedrag vanuit zijn kant.
Ooit een keer een wasrek kapot tegen de muur gegooid, ooit een tafeltje kapot getrapt met vazen erop.
Kan me niet eens meer herinneren waar de ruzies over gingen, maar vaak over de allerkleinste domste dingen.
Ikzelf ben ook echt geen makkelijke tijdens ruzies, als het mij te ver gaat en ik het gevoel heb dat we er niet uitkomen, zeg ik: oké. en dan blijf ik stil. Dit maakte hem altijd heel boos en dus ook agressief..
Ook schold hij me vaak uit en voelde ik me echt een nietsnut. We hadden het er vaak over en ik vroeg of hij wilde stoppen met telkens te roepen dat ik moest oprotten.
Hij zei dat ik de liefde van zijn leven was en hij er alles aan wilde doen om dat te stoppen en we maakten compromissen. Ik zou meer inleven in hoe het voor hem was, en hij zou normaal met me proberen te praten.
Vaak besefte P na een kwartier of half uur ook al meteen wat hij fout had gedaan en kwam hij om het goed te maken, dit werkte ook heel erg vaak. Want vind het zelf heel belangrijk dat iemand zijn fouten kan inzien, en ook zo snel, dat vond ik erg goed altijd. Maar toch ging het door. Ook vanuit mij. Door alle irritaties was het gewoon vaak niet gezellig meer en lieten we elkaar niet meer vrij. Doordat ik nergens meer heen mocht vond ik het ook niet fijn als hij dat deed en zo ging het verder. Hij heeft door zijn bedrijf veel contact met vrouwen en ik heb dit altijd geslikt, maar telkens als hij dan begon over de aandacht die ik van mannen kreeg werd ik pissig..

Nou, het gaat weer 2 weken SUPER, en dan barst de hel weer los.. Zo ging het altijd.
Heb al een aantal keren mijn zusje opgebeld om me op te halen met mijn spullen en P heeft zelfs ooit een keer mijn kleren naar buiten gegooid (niet alles, een paar truitjes) We haalden zulke slechte dingen in elkaar naar boven en werden ongelukkiger. Maar toch, de goede momenten, waren ZO goed... Het is een schat van een jongen en kan altijd bij hem terecht en doet alles wat ik vraag maar toch.. Het ging niet..
Ik wist dat het niet goed meer was, ik droomde ook steeds meer over mijn ex terwijl ik niet een contact met hem had. Ik begon me af te vragen hoe dit kwam en of ik hier nog wel mee door moest gaan.
Ik kon het niet indenken dat ik alleen zou zijn zonder hem.

Nadat ik op een familie feest ben weggelopen omdat ik anders ruzie met hem zou krijgen, werd ik de dag erna gevraagd of ik een gesprek wilde met zijn moeder. Ik vroeg of P mee mocht komen, maar dit hoefde niet zei ze. Ik kwam aan bij mijn schoonmoeder en ze vertelde me dat ze het belachelijk vond dat ik weg was gelopen, en dat iedereen er slecht over sprak.
De reden dat wij ruzie kregen lag bij P, maar we hadden afgesproken om te zeggen dat het een andere reden had dat ik was vertrokken aangezien we juist niet wilde dat iedereen dacht dat we ruzie hadden. Achteraf heb ik hier heel veel spijt van, zijn ouders weten nu namelijk niets van wat er is gebeurd en wijzen naar mij omdat ik een verhaal heb verzonnen samen met P dat mijn zusje me belde met verdriet of ik haar kon helpen..
Zo stom achteraf...!
Ik werd de grond in geboord en heb me nog nooit zo rot gevoeld. P steunde me totaal niet en praatte mee met zijn moeder dat ik nooit had weg moeten gaan. Terwijl wij beide de echte reden wisten van de ruzie, maar zijn moeder dus niet.
Dit heeft mij zoveel pijn gedaan dat ik toen heb besloten om even naar huis (ouders) te gaan, en het verhaal hier neer te leggen. Gelukkig begreep mijn moeder mij en hebben we een fijn gesprek gehad.

Na een paar dagen ben ik teruggegaan naar P en besloten we het er niet meer over te hebben.
Mijn twijfels werden alleen steeds erger en erger... Ik voelde me zó ontzettend rot.
We merkten dat het op was en toch waren we verdrietig en wilden we er nog wat aan doen om het te veranderen. Op een ochtend werden we wakker en zeiden we tegen elkaar; waar zijn we eigenlijk nog mee bezig..? Toen heb ik mijn vader opgebeld en die heeft samen met mij al mijn spullen opgehaald.

Toch hou ik zoveel van hem en kan ik hem niet vergeten, ik heb een niet zo makkelijke thuissituatie en kon altijd alles bij hem kwijt.. Ookal was ik veel alleen. Hij was en is echt een speciaal persoon voor me en kan hem maar niet uit mijn gedachte krijgen. Ik denk aan de leuke dingen die we deden en hoe fijn het was dat hij tijd voor me vrijmaakte(dat deed mijn ex bijvoorbeeld niet).. Maar weet dat dit niet gezond is..

Kan ook totaal geen afleiding krijgen want mijn vriendinnen hebben geen zomervakantie.
Voel me zo alleen en kan er met niemand over praten.
Wil telkens mijn telefoon pakken om hem te bellen maar weet dat dit niet slim is.
Ik weet dat we heel veel van elkaar houden en hebben ook zelfs een leuke vakantie samen gehad.

Mijn ex heeft me wel nog eens berichtjes gestuurd waarin stond dat hij wist dat we ooit nog samen kwamen, daar werd ik ook helemaal gek van. Ik blokkeerde hem dan maar toch bleef de opmerking in mijn hoofd spoken, wat als...? Ben ik nu wel gelukkig...? Het gevoel wat ik met mijn jeugdliefde had kwam nog niet eens in de buurt van wat ik met P had.. DENK IK...? Maar heb het gevoel dat ik wel veel meer van P hou..
Ik weet het niet...

Voel me zo klote.

X