Het is nu 2 maanden geleden dat de vader van mijn aanstaande kindje het "ineens" niet meer zag zitten. De eerste 2 weken dacht ik dat hij nog wel bij zou draaien, maar hij is tot geen enkel commentaar bereid. Hij blokkeert ons volledig. Verdriet heb ik niet meer....wel heel veel onbegrip. Allereerst omdat de breuk voor mij als donderslag bij heldere hemel kwam en daarnaast kan ik gewoon niet geloven dat hij helemaal niets met zijn nieuwe baby te maken wil hebben. Als ik zie hoe verzot hij is op zijn eerste kindje....vraagtekens alom!

Maar ja iemand die niet wil praten, die geen uitleg wil geven, daar kun je niets mee. Dus ben ik me lekker aan het concentreren op de zwangerschap. Zo leuk, maar ook zo jammer dat je de dingen niet kunt delen. Het is niet anders.

Toch ben ik soms wel heel boos....zeker nu ik al 2 weken aan bed gekluisterd ben (gescheurde hamstring!) heb ik genoeg tijd om na te denken. Zijn ouders houden veelvuldig contact, zijn ook erg betrokken bij hun nieuwe kleindochter en boos op hun eigen zoon. Hoe moet dat straks als de kleine geboren is en hij ineens op de stoep staat? Wat zal ik doen? Hoe zal ik reageren? Pffff.....aan de ene kant denk ik....stik....nu niet, dan ook niet....aan de andere kant....het is en blijft haar vader!

Ach de tijd zal het leren, net zoals de tijd de pijn verzacht van een verbroken liefde!