Ik zit op moment van schrijven op de bank in mijn tijdelijke woning. Tijdelijk omdat ik per 1 februari 2015 ga verhuizen naar mijn eigen woning. Het is wrang want het zou de woning zijn waar ik met mijn liefde zou Latten.

Ik heb een enorme fout gemaakt waar ik niet heel veel waarde aan hechtte maar wat haar enorm gekwetst. Deze inschattingsfout heeft en er voor gezorgd heeft dat de angsten waar ze toch altijd al tegen vocht en waarbij de liefde het altijd overwon nu de overhand hebben genomen. Zij voelt zich gekwetst, teleurgesteld en is in haar vertrouwen beschaamd.

En nu ? Nu zit ik alleen en ga per 1 februari ergens wonen waar geen ziel in zal zijn omdat zij er niet is. Ik mis haar verschrikkelijk. Alles doet me aan haar denken. Muziek, films, kleding, eten en boodschappen doen. Het klinkt misschien gek maar we vonden het leuk om samen boodschappen te doen. En laat dat nou net een van de dagelijkse bezigheden zijn. Ik bemerk dat ik al meer dan een week niet naar de winkels ben geweest, me opsluit en als ik wat moet eten de voorraad aanbreek of wat bestel. Ik ben 11 kg afgevallen alleen maar door het verdriet en het gemis.

De toekomstplannen en dromen als samenwonen en trouwen liggen als gebroken spiegels op de grond en ik zie alleen nog maar doorbroken lijnen die mijn dromen hebben veranderd. Ik zie niet meer helder en het enige is hoe kan ik een grove fout weer herstellen, haar duidelijk maken dat het niet is zoals zij denkt dat het is en haar hart weer voor mij winnen. Liefde kan toch niet zomaar voorbij zijn. Je kan toch niet ineens niet meer niet van iemand houden of ineens niet meer verliefd op iemand zijn. Het is stil omdat zij dat wil en dat is de enige manier waarop ik mijn liefde aan haar kan tonen door haar roept om stilte te respecteren.

Ik zou willen dat ik de spiegels weer kon lijmen maar welke lijm moet ik daarvoor gebruiken..... Ik zie het niet meer helder en het enige dat de spiegel toont is een gebroken gezicht