Hallo lezers,

Dit is mijn eerste blog. De eerste die ik ooit heb geschreven en zoals velen van jullie ben ik op zoek naar hulp.

Na een relatie te hebben gehad van 3 jaar is het over en uit. Ik dacht dat de relatie goed in elkaar stak. We deden van alles samen. We traden samen op, we bespraken onze dromen, wat we wouden, hoeveel we van elkaar hielden en wat wij samen wouden bereiken. Ik heb heel veel mooie herinneringen aan ons.

Ongeveer 2 maanden geleden vertelde zij mij dat ze twijfelde, al een jaar lang. In dat jaar heb ik weleens gevraagd of alles goed zat, waar zij ja op antwoordde. Ik ben er nog steeds boos om dat zij hierover heeft gelogen en mij een jaar lang heeft laten geloven in iets dat er niet was.

Nadat ik erachter kwam dat zij twijfelde, hebben wij een onzekere periode van 2 maanden meegemaakt. Zij wou ruimte en rust wat ik haar op dat moment niet kon geven omdat ik een antwoord wou hebben. Na dat zij mij aan gaf dat ze toch echt de rust en ruimte nodig had om hierover na te denken heb ik met pijn en moeite een aantal keren naar een antwoord gevraagd. Hierna heb ik haar 2 weken de tijd gegeven om hier over na te denken. Ik heb geen tot weinig contact met haar gezocht, zij ook met mij.

Na die 2 weken was ik er eigenlijk wel klaar mee. Ik stopte al haar spullen in een tas en ik bracht deze naar haar toe met de boodschap dat ik dit niet langer aan kon. Zij gaf aan dat dit wel heel dichtbij kwam en dat ze dit niet wou. Ik gaf aan dat als ze geen antwoord kon geven dat ik zelf de knoop wou doorhakken en er een punt achter wou zetten omdat ik het niet meer aan kon.

Nadat wij veel hadden gehuild en een nacht zonder slaap hadden doorgebracht, gingen wij allebei naar school en dachten wij dat dit het einde was.

Diezelfde avond dat ik thuis kwam van school heb ik aan één stuk door gehuild, ik ben naar mijn moeder toegegaan en na dat ik met mijn moeder had gepraat besloot ik om haar te bellen. Ik gaf aan dat ik dit niet wou, zij gaf dit ook aan. Wij besloten om nog één keer af te spreken, te benoemen wat voor veranderingen wij van elkaar wouden zien en hoe wij hiermee om zouden gaan. Ook gaf zij aan dat ze het nog niet zeker wist maar ze wou wel praten. Ik was dus erg blij.

Een week later zag ik haar. Wij besproken van alles maar zonder enig resultaat. Dit kwam door haar boodschap: Ik wil het nog wel proberen maar het kan zo maar zijn dat ik het over twee maanden alsnog uitmaak. Zij wou geen valse verwachtingen creëren maar het stuk, het kan zo zijn dat ik het over twee maanden uitmaak, dat zorgde ervoor dat ik de ochtend erop zei dat ik dat niet wou. Wij hebben de rest van de dag veel ruzie gemaakt, zij zette er uiteindelijk een punt achter.

Nadat wij elkaar weken niet hadden gesproken of gezien besloot ik om haar een bericht te sturen met de vraag of zij wou afspreken zodat wij konden bespreken waar het volgens haar fout was gegaan. Ik wou een open gesprek met haar aangaan, zonder enige verwachtingen. Zij gaf aan hier nog niet klaar voor te zijn. Het ging niet goed met haar op dat moment, ze had veel aan haar hoofd zoals school werk en haar eigen leven op een rit te krijgen. Ik gaf aan dat als ze me nodig was ze me altijd mocht bellen.

Hierna heb ik meerdere pogingen gedaan om contact met haar te krijgen, zowel via mezelf als via anderen. Zij reageerde hier later op door te zeggen dat ik me niet zo afhankelijk moest opstellen. Verder moest gaan met mijn leven en dat als ze contact met mij wilde dat ze dit vanzelf zou opzoeken. Ook gaf ze aan niet naar hetzelfde feest als mij te gaan tijdens oud en nieuw omdat ik daar naar toe zou gaan. Ik vond dit idee wel fijn omdat ik dan wat rust zou hebben, zij ook.

Eenmaal aangekomen op het feest zag ik haar lopen met haar vriendinnen. Ik vond het al raar dat zij daar was. Ik ging niet achter haar aan en dacht bij mezelf nou ja het zal wel.

Enige tijd later liep ik met mijn vrienden door het gebouw heen en wij liepen langs haar en haar vriendinnen. Ik groette één van haar vriendinnen, zag haar en ik zei hallo tegen haar. Ze zei niks terug. Ik bleef nog even staan maar ze keek strak voor haar uit en op dat moment besloot ik, ik maak er een leuke avond van.

Ondertussen had ik xtc op en ik voelde het al aardig hangen. Ik voelde mij eigenlijk heel fijn op dat moment en een vriend van mij die ook op dat feest was zocht mij later op. Hij zei tegen mij dat hij een meisje wist voor mij en ik liep met hem mee. Op het moment zelf van de XTC ging ik eigenlijk zo hard dat ik geen rekening meer hield met mijn omgeving. Ik ging in gesprek met dit meisje, danste met haar en ik zoende met haar.

Ik stond er niet meer bij stil dat mijn ex op dat feest was, ik stond er niet bij stil dat zij had kunnen zien dat ik met een ander meisje stond te zoenen, wat ze dus wel heeft gezien. Ik heb haar dit nooit aan willen doen. Als ik er achteraf over nadenk heb ik er heel veel spijt van, dat zij het heeft gezien althans. Nu heb ik er geen spijt van dat zij het heeft gezien met de achterliggende gedachte dat het daardoor niet meer goedkomt. Nee ik heb er spijt van dat ik haar heb gekwetst op deze manier. Dit was het laatste wat ik wou.

Echter heb ik er geen spijt van dat ik het heb gedaan. Dit klinkt zo dubbel als het maar kan, ik weet het. Maar zo voelt het wel. En wel hierom: Ik heb mij maanden lang in sombere gedachtes en gevoelens bevonden. Voor het hele gebeuren met haar heb ik een shitload aan nieuws over mij heen gehad wat betreft het niet meer spreken van vrienden, het op sterven liggen van mijn oma, het kwijtraken van een stage plek waardoor ik een half jaar langer bezig ben met mijn opleiding, het niet weten wat ik met mijn toekomst wou en al de ruzies die ik daarvoor met mijn ex had, en gedurende de periode dat wij in een twijfelende situatie zaten. Hoe gek het ook klinkt mensen, op het feest en dankzij de xtc,drugs en alcohol was dit het eerste beetje geluk wat ik ervaarde nadat ik me maanden kut, somber en depressief heb gevoeld. En als ik de xtc niet had gehad of al de drugs en alcohol die ik eerder die dag had genuttigd, had ik dit nooit gedaan. Ik zou nooit van mijn leven bewust voor de ogen van degene waar ik zoveel om geef en hou een ander zoenen.

Maar goed, ik voel me zwaar kut. Zowel tegenover haar als tegenover mijzelf. Ik weet eerlijk gezegd niet wat ik met mijzelf aan moet op dit moment. Vandaar dat ik dit bericht op dit forum plaats.

Het enige wat ik aan jullie vraag is een reactie waar ik iets aan heb. Je hoeft mij niet te vertellen wat voor klootzak ik onbewust ben geweest, dat weet ik wel.