Heeii ik ben Seb en ik heb net een relatie achter de rug van 2 jaar, het is nu ondertussen 3 maand gedaan.
Leeftijd is misschien niet belangrijk maar vermeld het toch maar even, ik ben 23 en zij 18.

Wat belangrijk is om te weten is dat ik haar al langer kende omwille van dat zijn broer mijn beste vriend al jaren is.
Altijd wanneer ik naar mijn beste maat ging was ze daar en lachten vroeger al veel maar dat was ook alles (ik had toen in die tijd een ander vriendin waar ik 1,5 jaar mee samen was). Wanneer dit stopte was ze er snel voor mij, pas na 8 maand gingen we daten, het was er meteen op en het voelde als magie dat de beste vonken gaf wanneer we bij elkaar waren dus begonnen we een relatie. Met ups en downs zoals elke relatie maakte we er het beste van, we waren als het ware 2 handen op 1 buik. We vulden elkaar op elk vlak mogelijk aan en konden het over alles hebben en het eens zijn buiten één ding volgens haar, over ons (waar ik dan over denk dat het normaal is wanneer je ruzie hebt of een discussie meestal over de andere persoon gaat). Ach, buiten dat gezegd zijnde was ze een PRACHTvrouw, zowel vanbinnen als vanbuiten, we liggen alletwee goed in de markt en werden als wonderkoppel aanschouwen door vrienden en familie.

Waar het fout is gelopen is onduidelijk en zeer snel...We hebben nog ons 2 jaar samen gevierd waar niets aan de hand was en een leuke avond beleefden. Maar toen mijn ouders vertrokken voor 3 weken op reis liep het snel mis, ik voelde mij elke avond depressief om elke avond alleen thuis aan te komen, op het werk liep ook niet al te goed en als ik bij haar was wou ik enkel genieten van elkaar dat lukte die eerste week. Toen kwam de 2de week en zei ze dat ze met mij moest praten over ons na ik gewerkt had. Na mijn werk vertelde ze mij dat ze even afstand wou omdat ze twijfelde, ze vertelde mij dat het wel goed zou komen dus ging ik naar mijn eenzame huis waar ik me steeds depressief voelde. Na nog geen dag kon ik het niet laten en werd ik boos omwille dat ze me wetende dat ik slecht in men vel zat toch naar huis stuurde. Het werd me teveel, ben er naartoe gereden en meeslepend door mijn gevoelens werd het snel ruzie en maakte we er toen een eind aan. Ik was er kapot van, de wereld stortte dat moment volledig in. Zeker wanneer ik de week erop ook nog eens ontslagen werd en geen vast contract kreeg, die week examens had en niet meer door kon leren waardoor helft gebuisd, mijn echte vader na 4 jaar plots stuurde en de helft van mijn vrienden en mijn zus plannen maken om samen te gaan wonen en mijn verjaardag er niet ver van was + de kerstvakantie...Zo zie je maar het kwam echt ALLEMAAL ineens...:S

Na vele wanhoopspogingen om haar terug te winnen die maand spraken we af in een gezellig café. Ze zei me toen dat voor haar de reden was omdat ze zelf niet goed in haar vel zat en zekerder wilde worden en op haar eigen benen kon staan zonder een bevestiging van iemand anders nodig te hebben. Ze zei me wanneer ze haar eigen niet graag ziet, ze mij ook niet graag kan zien en ze die zoektocht voor haar eigen zal moeten maken. Het is hard als man om hieraan toe te geven dat ze die weg alleen wil bewandelen. Die avond loste niets op en zag dat ze er echt niet van afzag hoe ze haar eigen voelde, maar ze week elk aanbod van troost van me af. Hierna besloot ik mijn eigen ook te herpakken.

Wat moeilijk was en nog steeds is is dat ik mijn beste maat wekelijks zie en verhalen te horen kreeg van dat ze niet veranderde de weken die volgde, ze zich wel sterk hield maar huilde vanbinnen. We kusten andere mensen in de tijd dat we vrijgezel waren maar kwamen elk met het gedacht naar huis, ik miszie hier of daar wel iets aan en dat had ik bij jou niet.

Na vele verhalen/geruchten dacht ik dat het nog eens tijd werd deze keer na 3 maand na onze breuk en 2 maand na onze vorige afspraak om af te spreken. Ze wou ook graag afspreken en gingen dus gezellig in een park wandelen en daarna iets drinken. Wat me kwetste is dat ze wel steeds toezegt maar er veranderde niets...Het was heel leuk en gezellig de wandeling ik zei ze dat ik haar miste en onze momenten waarop ze niet terug zei. We konden lachen, plezier maken over alles praten zoals we vroeger deden, het leek wel alsof we nog steeds een koppel waren. Naarmate we in het café iets gingen drinken sloeg de sfeer naar het serieuze deel. Ze zei me dat ze zich nog steeds slecht voelde op een bepaald manier, ze was nog steeds onzeker en zag in alles het negatieve, ze vertelde me ook geen gevoelens meer te hebben wat ik niet geloof ergens omwille van haar situatie...Het lijkt me ergens ook omdat ze het zegt bang is om me later weer te moeten kwetsen omdat ze nog niet heeft bereikt met haar eigen wat ze wil bereiken.

We hebben in alle tijd normaal gedaan tegen elkaar, van toen het uit was tot nu. We zijn ook niet uit ruzie echt uiteen gegaan.

Ik weet ergens ook niet meer wat ik moet doen of kan doen, ik ben bang bij elke actie dat ik onderneem negatief uitdraait wat ik niet zou willen. Ik weet ook niet wat ik moet geloven of wat wel, het heeft twee kanten steeds. Bvb. Ze zegt dat er 2 personen op aarde haar goed konden laten voelen en volledig steunde en dat was haar papa en ik. Daarnaast zegt ze ook dat ik niet moet twijfelen aan mezelf en ik een hele goede jongen ben en ze geen spijt heeft dat ik haar eerste vriendje mocht zijn. En steeds zo van die dingen...

Na ons laatste afspraakje (wandeling, café) op 17/02/2015 heeft ze besloten rustig verder te gaan met ons eigen leven en ze nog wel iets van haar liet horen voor eventueel een nieuwe afspraak maar dan onder vrienden, wat mij natuurlijk steeds ergens kwetst omdat ik nooit op de manier er zal kunnen zijn als ik normaal zou kunnen doen als ze het moeilijk heeft.

Mijn vraag aan u is wat ik nu het beste kan doen?
- Kan ik haar het beste laten vallen en het hierbij laten?
- Toch eerst als vrienden verder gaan totdat ze haar terug goed voelt en helderder denkt?

Pff, ik heb geduld en ben bereid te wachten voor zo'n prachtvrouw...
Ze heeft geen ervaring hiervoor wat ik haar niet kan kwalijk nemen, moet ze dan eerst toch eens tegen de lamp lopen?
Ik voel me nu al 3 maand zo leeg als iets, we deden alles samen (douchen, koken, op stap gaan met vrienden, filmpje zien savonds, zelfde series volgen,...ALLES!) en niets lijkt meer hetzelfde.

Hopelijk weet iemand wat raad, weet wel ik ben geen opgever maar zal ook nooit iemand onder druk zetten, dus dan wordt het maar wachten op de tijd die raad zal brengen??

Dankje alvast voor dit te lezen, elke reactie is welkom!^^