Hallo bloggers,

Graag wou ik eventjes hier mijn verhaal kwijt.
Ik ben een meisje van nu 20 jaar oud en zit met een serieus probleem.

Ik had een relatie met een superleuke jongen gedurende twee jaar, liefde op het eerste gezicht zeg maar.
Ik voelde mij écht gelukkig bij hem, en hij ook bij mij. Zijn familie was zowaar familie voor mij en omgekeerd.
Iedereen vond ons er zo lief uitzien samen en velen, waaronder ik ook, dachten dat dit een relatie was die niet zomaar zou stoppen. Ik was 17 toen ik met hem begon en had voor hem ook al relaties gehad, maar met hem was het écht serieus, het voelde zo goed aan en we droomden al over een toekomst samen....

Toen we iets meer dan een jaar samen waren begon het slecht te gaan. Ikzelf ben op de leeftijd van 18 jaar in een diepe put terecht gekomen, met als gevolg dat ik in therapie ben moeten gaan. Ik ben als kind vaak gepest geweest en dit had nu plots z'n weerslag op me. Ik was zo gelukkig met de liefde van m'n leven en toch voelde ik mij mistroostig zonder redenen, ik was depressief. Mijn vriendje is me in die periode blijven steunen en ik heb veel aan hem te danken. Zonder hem zou ik niet terug uit het dal zijn geraakt. Toen met mij terug alles beter ging en ik terug het zonlicht kon zijn, liet hij me vallen toen we twee jaar samen waren. Dit is nu al iets meer dan een jaar geleden.

Ik was er gewoon kapot van, mijn hart in twee gescheurd! Heb vaak geprobeerd om met hem te praten maar tevergeefs... Hij wou het geen kans meer geven. Nu na iets meer dan een jaar alleen is dit gevoel niet weg, integendeel, het doet elke dag maar meer en meer pijn. Ik heb over een maand beslist om m'n leven weer in handen te nemen en ben een relatie begonnen met iemand die ik al lange tijd kon. Een maand geleden was ik ongelooflijk verliefd op die jongen maar met spijt in het hart moet ik zeggen dat ik het gevoel heb dat het gewoon niet lukt. Ik kan mijn ex maar niet vergeten. Alles wat mijn huidige vriend zegt of doet, ergert mij. Ik vergelijk hem steeds met mijn ex en als ik alleen ben sluit ik me op om te huilen voor mijn ex. Goede vrienden weten van mijn probleem en zeggen me dat ik gewoon te vlug een nieuwe relatie ben aangegaan en ik besef dat zelf ook. Maar hoelang moet ik dan nog wachten? Wanneer ga ik mijn ex kunnen vergeten? Als ik één ding zou kunnen wensen, dan was het dat ik nog een kans zou krijgen met mijn ex, hem tonen wat ie voor mij betekent. En ik weet dat dit echt lelijk is ten opzichte van mijn huidige vriend, die wil ik helemaal niet kwetsen maar ik besef dat hij recht heeft op de waarheid, hoe hard die ook zal aankomen en hem kwetsen.

Alle dagen heb ik moeite met opstaan, eten, kortom met leven...
Ik ga hieraan gewoon kapot.
Ik geniet jammer genoeg niet meer van het leven, ik sluit me constant op, want als ik in het weekend durf gaan stappen loopt het steeds verkeerd af, dan vlucht ik in alcohol om eventjes mijn zorgen te kunnen vergeten.

Groetjes van een meisje met een gebroken hartje