Hoe dat later gaat lopen, dat moet je effe weghouden van de beslissingen nu, hoor! Eerst ruimte voor jezelf vinden. Eerst zorgen dat hij weg is uit jouw leven. Dan moet hij maar zelf aan zijn problemen gaan werken. En jij jezelf op de been brengen. En als er rust is weergekeerd (bij jou, maar zeker ook bij hem), over een tijd, dan kan je proberen te praten. Maakt hij werkelijk vooruitgang? Is hij werkelijk met zichzelf aan de slag gegaan? Is hij werkelijk zelfstandig en volwassen geworden? En heb jij er eigenlijk nog wel zin in, om met hem om te gaan? Als al die vraagjes beantwoord zijn, dan..........

Ik wil je geen valse hoop geven, maar uiteindelijk gaat het er nu niet om of het ooit weer goed komt. Er spelen nu belangrijker zaken, het gevecht nu is harder: kan jij jezelf overeind houden? Dat staat nu voorop.

Maar nu moet je ruimte voor jezelf zoeken, en hem op zijn verantwoordelijkheden wijzen. Onafhankelijk van de uitkomst daarvan.

Hoop dat je hier ietsje steun aan hebt......
Waterman

Waterman, prachtige reactie wederom weer!
BAM, to earth.

Lieve kat, even wat ineens opborrelende vragen:

Wat gaf deze man jou?
Wat bracht deze man jou?
Wat leerde je van deze man?
Wat was de aanvullende factor op jouw leven van deze man?

Dat het nu goed voelt is goed.
Dat betekend dat je een goede (maar pijnlijke) keuze gemaakt hebt.
Wat de toekomst doet weten we niet, waar jij over een half jaar staat weten we ook niet. Misschien heb je wel ineens een prachtvent ontmoet die met jou een gelijkwaardige toekomst op kan bouwen.

De sterke band is prachtig. Worstel ik nu ook mee.
Ik probeer los te laten, de pijn te verwerken.
Komt hij ooit, dan mag hij praten. En kunnen we kijken.
Nu (nog) niet, want hij is er niet.
En de jouwe ook niet. De jouwe is weg. Verslaafd. Na 7 jaar nog steeds verslaafd.

Dikke knuffel.