Jij

Waar jij ooit zo diep in mijn hart zat,
is een grote leegte geslagen..
Er zit nu een diep, donker gat,
ik voel me leeg en zo ongelooflijk verslagen.

Misschien heb je het zo niet willen doen,
maar je hebt het zo wel gedaan,
Ik word misselijk bij denken aan jouw zoen,
omdat ik ernaar verlang en nooit wilde dat het zo zou gaan.

Ik liep over van liefde, overal waar ik ging was jij,
zelfs als je niet bij me was, zat je in mijn hart.
Hoe kan ik me zo gevoeld hebben, zo geweldig, zo ontzettend blij?
Dit gevoel is daarbij vergeleken zo vreselijk, zo verschrikkelijk hard.

Je zou er door alles voor me zijn,
door mooie en slechte tijden, je beloofde me alles te geven.
Met jou samen had ik de helft minder pijn.
Jij en ik, wij stonden hand in hand midden in dit leven.

Maar langzaamaan, door de tijd heen..
voelde ik je van me weggaan,
al lag je naast me, toch voelde ik me zo alleen,
jij was mijn alles, bijna werd je de reden van mijn bestaan..

Nu ik me dat realiseer..
dat ik je alles wel wilde geven..
doet het me des temeer zeer,
want soms weet ik echt niet meer wat ik nu moet met mijn leven...

Waar is mijn eigen ik gebleven?
Heb je haar meegenomen toen je ging?
Waar is mijn vaardigheid te genieten van dit leven?
Ik voel me nu een lege verpakking, een niks, een ding.

Ik weet dat ik de kracht bezit er voor mezelf wat van te maken,
op dit moment kan ik er alleen niet bij..
jij vroeg me vorig jaar: 'hoe kan het dat jij mij zo weet te raken?'
daar deed ik niks voor lief, dat ging vanzelf bij mij....

Kwam ik te dichtbij voor jouw gevoel?
Werd je bang van mijn ogen die in je ziel keken?
Je weet wat ik bedoel...
de momenten samen dat we één leken........

Nu ben ik dan echt één..
ik heb je in mijn hart, maar ik wil je daar vandaan,
want ik sta hier nu alleen,
dus dat hart met jou erin, wat heb ik daar nu nog aan...??

En nog wens ik je het beste in je leven,
nog steeds hou ik van jou,
ik kan je alleen niets meer geven,
omdat ik je niet meer blind vertrouw.