Zit hier gewoon te twijfelen of ik een blog zal schrijven of niet...ben een beetje op namelijk...maar misschien doet het me juist wel even goed.

Gisteren sprak ik mijn ex via sms en ik werd heel erg boos. Alle dingen die hij wilde zijn en doen toen wij samen waren, nu lijkt het echter dat hij de andere kant opgeschoten is. Hij geniet van zijn leven en doet dingen waarvan hij telkens zei dat hij daar 'te oud' en te wijs voor geworden was. Hij is bijna 40 en het lijkt echt alsof hij in een midlifecrisis zit. Ik begrijp soms echt niets meer van hem en ik heb hem toen een hele boze mail gestuurd, met veel verwijten...

Toen ik 'm verstuurd had had ik ook direct weer spijt, het heeft helemaal geen zin. Hij neemt van mij toch niets aan en daarnaast is het ook niet aan mij om hem te beoordelen, zijn fouten in te laten zien of hem te sturen. Dus heb ik er nog maar een mail achteraan gestuurd, hierdoor kregen we in ieder geval geen ruzie. Hij ziet de dingen allemaal anders, hij vind dat hij geen feest viert maar gaat gewoon verder met zijn leven...hij is niet zo rouwig als ik ben omdat het zijn beslissing was om onze relatie te beëindigen.

Hij staat vanavond dus inderdaad in de kroeg, ik krijg steeds een raar gevoel in mijn maag als ik daaraan denk. Hij gezellig met andere vrouwen, feesten, drinken...en wat er misschien nog wel niet meer gebeurd. Terwijl ik zo graag bij hem zou willen zijn, zijn er nu nieuwe mensen die dit speciale moment met hem mogen delen. Dat doet zeer! Hij had belooft om vannacht even te bellen, maar ik weet niet wat ik moet doen. Een beeld vormen doet al zo'n pijn, maar ik denk als ik zijn stem hoor en de feestvreugde op de achtergrond, dat ik mezelf hiermee alleen maar meer pijn doe? Dat is heel confronterend en ik ben bang dat ik daarna helemaal van slag zal zijn. Zit er dus aan te denken om de telefoon niet op te nemen, gewoon net te doen alsof ik niets ontvangen heb door de overbezetting van de lijnen...wat adviseren jullie?

Helemaal uitgeput van het piekeren en huilen lag ik eind van de avond op de bank...kreeg ik tot overmaat van ramp ook nog eens ruzie met mijn moeder. Hierdoor 1,5 uur smsjes zitten te tikken, maar alles wat ik zei leek verkeerd te zijn. Mijn vader is alleenstaand en komt vanavond bij me zitten, hij heeft ook niets met de feestdagen en we zouden gewoon samen een filmpje kijken. Nu zei mijn moeder dat zij en haar nieuwe man zich altijd zo verdrietig voelen met oud & nieuw, dat vond ik ook wel weer zielig dus ik zei dat ze wel bij ons mochten komen zitten dan. Ik weet alleen dat zij het als iets feestelijks zien, dus ik heb eerlijk uitgelegd dat ik niet in feeststemming ben en dat we wel gezellig bij elkaar kunnen zitten, maar dat ik niet wist of zij het misschien wel saai zouden vinden. Toen begon het gezeur, ze wilde komen en dan blijven slapen maar dan mochten we geen film kijken en mag ik niet voor 2uur gaan slapen. Nogmaals legde ik uit dat ik geen zin had in die verplichtingen, dat ik hoop dat het snel voorbij is dus dat ik naar bed ga als ik moe ben....MAAR dat zij wel gewoon mochten blijven zitten en mochten doen waar ze zin in hadden.

Toen kreeg ik een hele preek, dat ik ondankbaar deed en dat zij zich opofferde voor mij...blablabla. Ik werd toen ook boos en heb haar de keuze gegeven, ze kan komen als ze dat zelf leuk vind en dat vooral niet voor mij moet komen. Dat als ze beslist om het hier te vieren dat we dan allemaal vrij zijn om te doen waar we ons fijn bij voelen, dat ik niet wil krijgen opgelegd hoe ik me moet gedragen of wanneer ik naar bed mag. Dat we waarschijnlijk andere verwachtingen en wensen hebben over oudejaarsnacht en dat het dan misschien beter is om het niet samen te vieren, maar dat de keuze aan hun was en dat alles wat ze zouden kiezen wat mij betreft goed is. Toen kreeg ik een sms terug 'wat doe jij moeilijk zeg, het is maar oudejaarsnacht'. Nou toen wist ik het echt niet meer, voor mijn gevoel heb ik alles proberen uit te leggen en aangegeven dat iedereen vrij is en juist geen verplichting hoeft te voelen...ik ben wel duidelijk geweest en aangegeven dat ik mijn eigen gevoel wil volgen, maar dat is toch juist alleen maar goed? Ik heb dus niet meer terug gereageerd omdat het toch geen zin heeft, maar het voelt alles behalve fijn. Ik zie al zo tegen alles op en dan ook dit nog eens...eerlijk gezegd heb ik liever dat ze thuis blijft, ik kan deze stress er even niet bij gebruiken.

Het wordt me nu echt allemaal even teveel. Mijn weerstand is inmiddels al zo laag dat mijn lip wel een krentenbol lijkt...ik denk dat ik maar wat poedersuiker op strooi...zie ik er in ieder geval nog een beetje feestelijk uit vandaag!

Ik kijk echt uit naar het nieuwe jaar, ik ben van plan om knoerhard te gaan vechten...ik wil gewoon dat het een beter jaar gaat worden dan dit jaar is geweest. Wil van deze pijn af, onafhankelijk worden, hem loslaten en eindelijk weer eens gelukkig zien te worden.

Ik wens jullie allemaal het beste toe voor 2011, may all your wishes come true...en ik wil iedereen bedanken voor de steun en lieve woorden, dat helpt echt!! Dikke zoen voor jullie allemaal!