intussen hebben we elkaar niet meer gezien. (alleen via msn en per mail houden we contact.) we hebben wel al, achter de examens, afgesproken eensgoed te praten.
hij heeft me wel al gezegd dat als ik het goed wil maken, er zeker ga van moeten zijn anders zal hij dat niet aankunnen en zich niet helemaal kunnen geven, en mss altijd met een soort wantrouwen tegenover mijn gevoelens staan. wat natuurlijk te begrijpen is. maar nu heb ik het gevoel dat ik niet meer op mezelf kan vertrouwen. het ene moment wil ik hem echt wel terug, en het andere moment denk ik, mss. is het beter zo, misschien zouden we beter vrienden zijn, ben ik wel echt verliefd?
ik denk dat ik er nooit ga uitgeraken, die verdomde twijfels.
ik weet wel al dat ik die dag dat we dus afgesproken hebben het best niet terug 'aanmaak' (wat een stomme naam). zou totaal niet gezond zijn, want hij gaat twee weken op vakantie en als ik hem dan zo lang niet zie, ga ik nog meer twijfelen . ik kom nu zeker super over als zo'n wispelturig pubertje.. (mss. ben ik dat dan ook..)
ik denk dat, na ons gesprek, we best vrienden blijven en het laten groeien (al weet ik niet of hij dat wel wil, hij is nog altijd superverliefd en zegt de confrontatie als niet-lief niet echt aan te kunnen.)wie weet wordt het me opeens klaar. (waar ik voor vrees)
mss moet er eerst wat afstand zijn voor ik nuchter kan beslissen.
ik doe mezelf toch wel wat aan h?©.
allesins danku voor je reactie
'k zal er rekening mee houden