Heey allemaal,

Na 2x toe mijn verdriet te hebben geuit (2x was mijn hart gebroken). Zet ik hier mijn ervaringen eens neer. Die kan ik beschrijven in: me eerste liefde, me grote liefde, en me beste liefde.

De eerste zeg het al: mijn eerste liefde. Nog nooit had ik me zo gevoeld, nog nooit was zo bemind. Het leek alsof ik de hele wereld voor hem was. Tot hij opeens zonder reden afstand van mij nam. Na een dag samen weg te zijn gwst flirtte hij met anderen en die avond hebben we er een punt achter gezet. Kapot was ik. 1,5 jaar lang was ik kapot. En we zagen elkaar steeds weer. Na die 1,5 jaar leek hij terug te komen. Maar tis niet doorgegaan. Uiteindelijk had ik zo een pijn na een avond hem weer gezien te hebben dat ik er een punt achter heb gezet. Ik was boos op mezelf, het kon zo niet langer doorgaan. Er moet een eind aan komen. Ik was opeens over hem heen, zo boos was ik. Eindelijk zag ik in wat een zak het was! Vlak daarna kreeg ik met mijn grote liefde.

Ik noem hem mijn "grote liefde", omdat ik nog nooit zo een band heb gehad met iemand. Iemand die ik alles kon vertellen, die alles van me wist en andersom. Elke dag contact, we konden geen dag zonder elkaar. Begon als een hechte vriendschap. We leerden elkaar hier kennen. Soulmates dacht ik even. Na een jaar elkaar leuk gevonden te hebben kregen we eindelijk met elkaar. Voelde me gelukkiger dan ooit en wou nooit dat dit eindigde.
We waren zo trouw, altijd al geweest. Tot hij opeens kwam met: ik weet niet waardoor het komt, maar het gevoel is weg. Kapot was ik: hoe kon dit?! Na veel goedmaken en ruzie hebben we er uiteindelijk een punt achter gezet. Hij heeft gezegd dat hij mijn gesprekken mist, dat ik belangrijk voor hem ben. Maar het kon niet meer. Elke keer kwamen we weer terug, elke x werden we boos op elkaar omdat ik een nieuwe vriend had en hij een nieuwe vriendin. Boos was ie: omdat ik hem terug wou maar ondertussen met een ander aanpapte. Laatst kwam hij online: totaal onverwachts. Want onze vriendschap is over. Hij heeft in die aantal maanden dat het nu ut is alweer 2 meiden versleten.

Toen mijn beste liefde. De enigste jongen waar ik realistisch bij kan blijven. Bij de vorige 2 was ik verblind. Kon niks slechts zien. Voelde me een nul! Voelde me lelijk, en was ik dan zo erg? Maar deze liefde heeft me over de vorige heen geholpen. Kan verdrinken in zijn blik. Het gevoel is nog niet zo sterk als bij de vorige twee.Maar dat moet gaan groeien denk ik. Liefde groeit. Ik ben nu veel voorzichtiger, veel oppervlakkiger. Maar wil hem niet kwijt. Ik zie ook zijn slechte eigenschappen en die accepteer ik, en hij die van mij. We zijn niet verblind. We zijn zo gezond bezig. Hij zegt wel: als jij me verlaat zal ik kapot zijn. Ik ook bij hem, maar ik heb geleerd. Je moet altijd in je waarde blijven.

Hij is niet je hele wereld, geen opvulling. Maar aanvulling, en zo moet het altijd zijn!'

Dus onthoud ldvd'ers: Je hebt alleen jezelf nodig! Liefde is mooi, maar het moet niet je leven in beslag gaan nemen.
Je moet op je eigen benen staan en niet die van een ander. Want voordat je je liefde leerde kennen kon je het toch ook alleen af? Of zie ik dat nou verkeerd. Er zijn genoeg vissen in de zee, de 1 beter dan de andere. Maar je moet iemand vinden die je neemt zoals je bent. Die jou in je waarde laat. Een aanvulling die je leven nog iets mooier maakt. Iemand waar je op terug kan vallen, maar niet teveel. Want anderen kunnen jou problemen niet oplossen. Dat moet je altijd zelf doen. Blijf dus echt op je eigen benen staan! Houd je eigenwaarde! =) Pas dan kan je eerlijk liefhebben. Pas als jij met jezelf gelukkig bent: kan je een ander een beetje van jou geluk geven.

Groetjes,

Sharkane