Nu het ongeveer een maand geleden is dat mijn ex me gedumpt heeft, wil ik mijn verhaal delen. Vorig jaar november kregen we een relatie. Allebei hadden we al een aantal relaties achter de rug en mijn ex heeft voor mij 2x samengewoond, ik niet eerder.
In de tijd dat we elkaar ontmoetten, had hij het naar eigen zeggen (achteraf) nog erg moeilijk met de dood van zijn vader, die in de zomer daarvoor overleden is. Ik startte net met een baan, die ik steeds minder leuk begon te vinden. Maar de liefde maakt in het begin nog alles goed...We voelden ons samen geweldig en besloten om al vrij snel te gaan samenwonen (januari). Ik was de ware voor hem en dat voelde andersom ook zo. Dit had ik niet eerder zo gevoeld en daarom durfde ik het avontuur aan. Samen hadden we een erg leuk huisje in het zuiden van het land, in een plaats waar we beiden niet vandaan komen. Het was dus een compleet nieuwe start voor beiden.
Na een paar maanden samenwonen kwamen alle goede en slechte eigenschappen die we hebben naar boven. Daar moet je dan snel mee leren omgaan...en dat lukte niet altijd. Gevolg: ruzies. Die gingen eigenlijk nergens over, vooral over huishoudelijke dingen e.d.:S. Ik ben nogal netjes, soms perfectionistisch en actief en hij is nogal lui en passief en actief als het hem uitkomt. Daar ergerde ik me d**d aan! Door zijn werk (in gevangenis) had hij vaak zeer onregelmatige werktijden. Als hij thuis was, werkte ik. Wanneer ik thuis kwam kon ik doorgaan met werken, want hij was te lui om iets uit zichzelf te doen in huis als hij vrij was. Het was dan 'zijn vrije tijd' waarin hij dingen voor zichzelf wilde doen. Dit leidde tot vele woordenwisselingen. Op een verjaardag wist hij eens te melden dat 90% van de mensen in zijn werkveld gescheiden is... Lekker positieve relatie boost.
We kwamen er ook achter dat we toch wel wat verschillende interesses hadden, maar dat lijkt me toch normaal? Zie dat als verrijking.
Na een rampzalige vakantie in juli dit jaar werd alles nog erger.
De plaats waar we woonden was niet leuk, volgens mijn ex. Alles in zijn oude woonplaats was beter. Want daar wonen zijn beste vriend en familie. Zijn beste vriend heeft nooit de moeite genomen om eens langs te komen met zijn vriendin, na vele uitnodigingen. Hij heeft een leuke baan waar hij tevreden mee was en ik was trots op wat hij in zijn werk heeft bereikt. Een leuke auto rijden was/is erg belangrijk voor hem. Voor meer mannen volgens mij;). Grootste probleem was dat hij weinig geld had en dat was moeilijk voor hem, omdat hij niet alles kon doen wat hij wilde. Ik denk dat die dingen o.a. zijn ego hielpen verzwakken
Het was lastig om samen iets op te bouwen. Ik daarentegen wilde graag met hem een nieuwe start maken, moet toch niet uitmaken waar je woont? Als je maar samen bent:). Het leek me een uitdaging om ook samen iets financieels op te bouwen.
Heb een goede opleiding, baan en wel geld. Er waren dus wel wat verschillen tussen ons, maar ik zag daar geen probleem in. Hij had soms het idee dat ik hem dom vond...misschien ben ik weleens erg direct geweest. Maar dat was meer zijn ego kwestie denk ik?? Ben een doorzetter en creatief, dan denk je in oplossingen.
Kortom het werd steeds ongezelliger, minder romantisch, afstandelijker en er werd minder moeite voor elkaar gedaan.
Ik heb er voor gevochten om het tij keren, moeite te doen om uit deze negatieve spiraal te komen. Dat hield in: nog veel initiatieven genomen om leuke (low budget) dingen te ondernemen, hem te verrassen, proberen te praten over onze problemen.
Maar het is niet gelukt:S.
Op een avond in augustus heb ik hem open gevraagd wat hij van de relatie vond en tja...van het een kwam het ander en opeens was het UIT. Ik smeekte hem om niet weg te gaan en alles weg te gooien, maar hij pakte direct een aantal spullen en vluchtte naar z'n moeder. Liet me gebroken achter in ons huisje. Twee dagen later heb ik hem voor het laatst nog even gezien toen hij nog wat spullen op kwam halen met zijn broer.
Sindsdien lijk ik soms wanhopig. Hulpboeken gelezen, muziek geluisterd, internet afgestruind, brieven geschreven naar hem, smsjes gestuurd naar hem, gebeld. Heb dus alles gedaan om een hereniging met hem onmogelijk te maken (volgens de boekjes). Daarna komen vaak mijn sterke momenten en bedenk ik dat ik makkelijk zonder hem kan...en dat er nog genoeg leuke mannen zijn.

Maar na het laatste telefoontje dat ik vanavond heb gepleegd om de laatste afhandelingen te doen rondom het huis...is me volgens mij echt wat duidelijk geworden.
Wat heb ik me vergist in deze jongen.....................
Ik heb hem nogmaals gevraagd om wat meer open te zijn om de reden waarom het uit is. Hoor liever eerlijk dat hij me niet goed genoeg vindt, dan weet ik waar ik aan toe ben.
Het is volgens hem een goede beslissing voor hem geweest. Hij voelt zich beter nu denk ik.
Hij zegt dat het uit is gegaan omdat we teveel van elkaar verschillen en op het einde van de relatie alleen maar ruzie hadden en hij niet meer genoeg van me hield.... Weglopen als het moelijk wordt. Ik vind het BULLSHIT redenen. Hij wilde er niet voor vechten. Voel me zeer bedrogen, gekwetst en naief. Na mijn vorige misgelopen relaties had ik misschien ook beter moeten weten.
Hoop dat hij zeer veel spijt krijgt van alles in de toekomst en geen geluk heeft in zijn leven.
Sorry, ben in een gemene stemming.

Weet niet zo goed wat ik moet doen nu... in ieder geval verder gaan met mijn leven en hem vergeten??? Daar was ik al mee bezig, maar zodra ik ons huis verlaten heb wordt het hopelijk makkelijker. Nog nooit heeft iemand me zoveel pijn gedaan na het verbreken van een relatie, omdat ik van deze jongen hield...en volgens hem 'de ware' was. Was dat gelogen? Ik kan echt niet geloven dat hij mij zo laat gaan, omdat ik nog steeds voor hem zou willen vechten en om hem geef. Dat zou iemand toch bijzonder moeten vinden?!

Voel me GEDUMPT, gebroken en bedrogen.
Wat moet ik nu doen?