Gisteren schreef ik hier dat de tranen weer net zo hard uit mijn kop knalden als vorig jaar. Het gemis en de pijn zijn weer net zo gekmakend als voorheen.

Blijkbaar ben ik met mijn dikke vette depressie toch nog aantrekkelijk voor iemand geweest. Ik heb me gisteravond geprobeerd over mijn ellendige stemming heen te zetten en ben naar een feestje geweest. Tijdje met iemand gepraat. Vandaag kreeg ik een mailtje van 'm. Hij was via via aan mijn adres gekomen. Of ik het leuk zo vinden om samen iets leuks te gaan doen.

Het lukt me niet om te bedenken hoe vleiend dat is. We hebben leuk gepraat, maar ik vond hem eerlijk gezegd een tikje saai. Misschien is degelijk een betere omschrijving. Mijn reactie op de uitnodiging is inmiddels voorspelbaar: Ik vond het... zo'n schril contrast met D. Ik mis zo erg de impulsieve acties en de gevoeligheid en de humor en de fantasie van D. En nu voel ik me nog belabberder dan gisteren. Degene met wie ik het liefste wil zijn en wie ik zo gelukkig was, wil mij niet meer. Wat een kloterige jankdag. Ik mis onze mooie liefde. Ben zo bang dat ik nooit meer zo'n bijzonder iemand zal vinden!